Luna’s CallAlbum

In augustus 2020 heeft Luna’s Call “Void” uitgebracht. Een bekende naam is Luna’s Call (nog) niet in de progwereld. Dit is haar tweede album en mijn eerste kennismaking met deze band uit het Verenigd Koninkrijk.

Zoals ze zichzelf omschrijven maken ze een fusie van technische deathmetal en klassieke progrock. Dit doen ze sinds 2012. Het eerste album “Divinity”, dat vier jaar eerder uitkwam, heb ik nog nooit gehoord. En heel veel meer is er van deze band niet te vinden, hoewel we de zanger Neil Purdy ook hebben mogen horen op het nummer Dead in the Water van de eerste soloplaat van Charlie Griffiths genaamd “Tiktaalika”.

“Void” trapt af met de korte introductie genaamd Merced’s Footsteps waarin de theatrale koren en speelse (bas)gitaarmelodieën je direct om de oren vliegen. Het is meteen duidelijk dat we een avontuur gaan beleven.

Met de epische track Signs knallen we dan echt uit de startblokken. Na een stevig intro van progressieve deathmetal zoals Opeth deze ooit maakte, gooit de band het roer halverwege om. Eerst trakteren ze ons op een heerlijke gitaarsolo en we kunnen vervolgens genieten van een mooie zanglijn. Hierin laat Neil Purdy even horen wat een bereik hij heeft in zowel de diepte als de hoogte. Daarna bouwt het nummer weer lekker op om stevig af te sluiten.

Geen adempauze, die komt nog. We gaan meteen door naar het volgende nummer van epische proporties, Solar Immolation. Dat is een van de hoogtepunten van deze plaat. Weer een vette gitaarsolo, waaronder bassist Brad Layer lekkere groovy lijnen zet. Puur genieten. Hier wordt ook echt duidelijk hoe goed alles in de mix is gezet. Je kunt werkelijk alle instrumenten horen. Ook in dit nummer wordt halverwege de rem ingetrapt. Om na een heel mooi staccato stukje van gitaar en bas alles weer lekker theatraal op te bouwen zoals Queen dat deed, of meer in hetzelfde genre Native Construct. Aan het einde van dit nummer wordt nog even een zanglijn ingezet, die zich meteen tussen de oren nestelt en daar de komende tijd niet meer weg wil.

Daar is hij dan, de adempauze. Even een rustig nummer met de vreemde titel Enceladus & the Life Inside. Wel erg fijn om even bij te komen van al het muzikale geweld dat al voorbij is gekomen. En wat een mooie instrumentale passages. Met dezelfde intensiteit als Merced’s Footstep wordt Locus ingezet, alsof we kant B van de lp bereikt hebben.

Met In Bile They Bathe hebben we een korte knaller, waarna we via het tussenstukje op gitaar met de naam Silverfish, nog even alle muzikale paletten van Luna’s Call te horen krijgen op het geniale Fly Further Cosmonaut.

En dan is het ineens afgelopen. Wat een geweldige trip was dat, ik wil nog wel een keer verder vliegen. Voor de fans van eerder genoemde bands Native Construct en Opeth, maar ook Between the Buried and Me kan ik deze band van harte aanbevelen. Zelfs vijf jaar na de release van deze cd.