Lunatic SoulAlbum

Zwart of wit? Mariusz Duda voegt een derde element toe aan zijn reis door de ‘afterworld’. De sfeer op beide voorgaande albums hebben iets ingetogen, donker en macaber. Maar toch zijn beide albums – die door Duda worden beschreven als een dubbelalbum dat door twee jaar tijd is gesplitst in twee enkele – verschillend. Het debuutalbum is donkerder, soberder en triestiger. Het tweede album “II” is zeker niet vrolijk. Het heeft eenzelfde donkere en beklemmende sfeer, maar toch klinkt het witte album opgewekter. Is het einde van de reis tussen leven en dood bereikt en heeft deze waanzinnige ziel het grote licht bereikt?

Met dit derde album wil Mariusz Duda de ontbrekende stukken completeren. Zoals hij in het interview met mij aangaf, wordt de cirkel gesloten en is de reis voltooid. De nummers op dit album zijn ideeën die zijn ontstaan tijdens de opnamen van de vorige opnamesessies, ooit bedoeld als extra tracks bij de albums. Maar nu ze tezamen zijn gebracht op één album hebben we misschien wel het mooiste van de drie albums te pakken. “Impressions” is een veertig minuten durend nummer, dat in acht composities is verdeeld. Het is een aaneenschakeling van instrumentale indrukken, die als soundtrack voor het Lunatic Soul experiment kan worden gezien. In de woorden van Mariusz Duda: “It is the Sound of the Movies”.

Tijdens het beluisteren van “Impressions” komt bij mij regelmatig de vergelijking met “Tubular Bells” van Mike Oldfield naar boven. Dit komt natuurlijk niet op de laatste plaats door de speciale instrumenten die Duda gebruikt. Onder andere op Impressions III wordt een kalimba en een ukelele gebruikt en elders maakt hij weer gebruik van een klokkenspel. Impressions V heeft een start die aan Pink Floyd doet denken, maar verder zijn met name in dit nummer ook de invloeden van zijn eigen band Riverside en die van Porcupine Tree te horen.

De cd-versie van het album bevat ook nog twee remixen van de vorige albums. Deze mixen zijn veel voller en gedurfder. De special effects zijn prominenter aanwezig en maken de nummers sfeervoller. Opvallend is dat beide nummers meer naar elkaar toe zijn gekomen. Gravestone Hill van het witte album is donkerder geworden en Summerland van het zwarte album is lichter geworden. De invloed van het grijze album is doorgedrongen.

Duda is er met dit derde soloalbum wederom in geslaagd om de spanning van de luisteraars vast te houden met een akoestische gitaar, zijn basgitaar, een piano en een flink aantal special effects.
Mijn collega recensenten Maarten en Manuel staken niet onder stoel of bank dat ook niet-Riverside liefhebbers deze muziek mooi zullen vinden. Laat ik daar maar aan toevoegen dat ook de Riverside liefhebbers hier een mooie drieluik te pakken hebben.

Mario van Os