LunaticaAlbum

We zijn toch zeker niet gek!

Bij Zwitserland denk je aan bergen, veel bergen. Bij Zwitserland denk je aan meren, veel meren. Bij Zwitserland denk je aan kaas, veel kaas. Bij Zwitserland denk je aan uurwerken, veel uurwerken. Bij Zwitserland denk je aan banken, veel banken. Bij Zwitserland denk je aan chocola, veel chocola. Waar de meeste mensen bij Zwitserland niet gelijk aan denken is muziek, zeker geen progressieve muziek. Het land herbergt met Galileo Records welgeteld één progressief platenlabel en het aantal interessante proggroepen uit het Zwitserse kan op één, misschien twee handen geteld worden. Namen als Clepsydra, Shakary, RAK en Irrwisch doen wellicht de meeste belletjes rinkelen bij de gemiddelde liefhebber. Overigens zullen de diep ingewijde kenners ongetwijfeld handen tekort komen en met een veel langer lijstje vol met obscure (en daarmee niet per se minder boeiende) bandjes op de proppen kunnen komen. Maar dat houd je altijd. 

Of we het zeskoppige Lunatica moeten bijschrijven in het rijtje van Zwitserse progbands is een punt van discussie. Als je symfonische metal wilt zien als een van de vele vertakkingen van het progressieve genre wel, anders niet. Eigenlijk moet je gewoon eerlijk constateren dat er weinig progressiefs is aan de muziek van Lunatica. Waarom dan toch aandacht voor deze groep op Progwereld? Welnu, alleen al het feit dat John Payne (ex-Asia), die tegenwoordig furore maakt met GPS, een gastrol vertolkt op het nieuwe album van deze Zwitsers, rechtvaardigt onze halfwarme, of beter gezegd lauwe belangstelling.

Lunatica is in de winter van 1998 opgericht door toetsenist Alex Seiberl en gitarist Sandro D’Incau. Het duurt nog tot 2001 voordat ze in de persoon van Andrea Dätwyler een, naar hun mening, geschikte zangeres vinden. Dat is meteen het startsein voor het opnemen van het debuutalbum “Atlantis” (2001). De plaat wordt goed ontvangen en levert de band een deal met het Italiaanse Frontiers-label op. Onder de bezielende leiding van geluidsgoeroes Sascha Paeth en Miro zet Lunatica met de vervaardiging van “Fables & Dreams” (2004) een volgende stap in zijn carrière. Deze succesvol gebleken samenwerking was voor beide partijen aanleiding om ook de nieuwe cd “The Edge Of Infinity” op dezelfde wijze tot stand te laten komen. En aldus geschiedde.

Op “The Edge Of Infinity” heeft Lunatica hulp gekregen van een aantal gekende personen uit de muziekindustrie. Zo werd de openingstrack Introduction, een vertelling op spannende muziek van een kleine twee minuten, ingesproken door Dieter Meier, de stem van de beroemde Zwitserse electro-band Yello. Andere gasten zijn de Duitse zanger Oliver Hartmann, die we kennen van de rockopera “Avantasia” en het Italiaanse progmetalgezelschap Empty Tremor en de reeds genoemde John Payne, die in het magere niemendalletje Song For You een duet aangaat met onze Zwitserse gastvrouw. Ook de Zweedse hitschrijverstandem Falk en Thott, die werkten met sterren als Westlife en het op de lachspieren werkende barbiepopje Britney (lach)Spears, hebben met de slappe popsong Who You Are een bijdrage geleverd aan Lunatica’s nieuweling. Overigens mag ook de naam van Mattias Norén in deze opsomming zeker niet ontbreken. Hij tekent voor de werkelijk schitterende hoes van “The Edge Of Infinity”.

Leuk al die bekende gasten, maar heeft het ook werkelijk iets toegevoegd? Daarop moet het antwoord volmondig ‘ja’ zijn. Eerlijkheidshalve dient daarbij aangetekend te worden dat er niet zo heel veel voor nodig was om Lunatica’s muziek van positieve impulsen te voorzien. De symfonische (light)metal van deze Zwitsers is namelijk verre van opwindend. De meeste composities kennen weinig vernuft, zijn simpel van opbouw en ontberen de broodnodige spanning. Alleen het fel beginnende Together en de leuke melodielijnen van het afsluitende, dubbel opgevoerde Emocean, waarin Oliver Hartmann schittert, manen de geest tot enige alert. Eindelijk gebeurt er iets prikkelends. Zangeres Andrea Dätwyler weet met haar vlakke, expressieloze stem eigenlijk nergens de ziel echt te raken en ondanks de overmatige orkestratie en bombastische arrangementen blijft het allemaal erg halfbakken en niet bijster enerverend over komen. 

Een duidelijk gevalletje van ‘net niet’. Voorbeelden als Nightwish, Edenbridge en aanverwante groepen spelen gewoon een paar divisies te hoog voor deze goedwillende Zwitsers. Dat gebrek aan kwaliteit en het ontbreken van de X-factor, kan ook met het opvoeren van een aantal illustere gasten niet verbloemd worden.

Joost Boley