Lyonite

Disguised In Darkness

Info
Uitgekomen in: 2013
Land van herkomst: Nederland
Label: Eigen Beheer
Website: www.lyonite.com
Tracklist
Liberty (5:36)
Mythical Interlude (1:08)
Pride (5:53)
My Disguise (5:34)
Tenfold The Threshold (4:50)
Celestial Interlude (1:16)
Forgiveness (4:41)
Soundless Motions (6:21)
Darkness Ends (15:08)
Claudia Edwards van Muijen: zang
Maikel Pang Atjok: toetsen
Ale Strooisma: basgitaar
Wolf van Weezel: gitaar
Mathijs Westra: drums

Met medewerking van:
Dennis Hoekstra: gitaarsolo
Ferdinand Wanders: zang
Disguised In Darkness (2013)

Oooooow heerlijk! Af en toe loop je tegen pareltjes van debuutalbums aan die door Nederlandse  bands zijn gemaakt en die je vaderlandse hart hoop voor de toekomst geven. Ook dit is er weer één. Niet feilloos, niet perfect, er zijn zeker nog genoeg verbeterpunten, maar de basis is al om je vingers bij af te likken. En waar de productie van debuutalbums nog wel eens fragiel wil zijn, worden we hier getrakteerd op een mooie, heldere productie. Dames en heren, mag ik u voorstellen: Lyonite!

Lyonite is een progressieve metalband afkomstig uit Leeuwarden. De band bestaat sinds 2007 en is opgericht door drummer Mathijs Westra en toetsenist Maikel Pang Atjok. Naarmate de jaren verstreken, kwamen zangeres Claudia Edwards van Muijen, bassist Ale Strooisma en gitarist Wolf van Weezel bij de band. In 2010 leverden ze hun eerste gelijknamige ep af. Ook brachten ze in 2012 een opzienbarend vinyl album uit, samen met drie andere Friese bands.

Eigenlijk is vanaf de beginklanken van het album al duidelijk waar de band mee wil scoren. Symfonische heavy metal zoals bands als Nightwish, Delain en Sonata Arctica ze maken. Veel bombastische orkestrale arrangementen met stevige agressieve riffs en vrouwelijke vocalen. En de Friezen presenteren dit repertoire zeker niet onverdienstelijk, hoewel de band in de toekomst nog iets origineler kan worden. Maar  je hoort mij absoluut niet klagen over dit debuutalbum, in tegendeel.

Mythical Interlude is de tweede track van het album en een inleiding naar het grootse Pride, wat een prachtige song is die gelijk doet denken aan Nightwish. Met name in deze song heeft de zang van Claudia Edwards van Muijen veel overeenkomsten met die van Anette Olzon (ex-Nightwish). De track is uitstekend ingezongen en door de muziek en de zang bij elkaar zijn de overeenkomsten erg groot met vooral de laatste twee albums van Nightwish. Het nummer heeft fijne toetsen, strak ingespeelde drums, fijne riffs en een fijne compositie. Een tikje feller en een stukje meer metal horen we in My Disguise. De mannelijke zang vind ik dan persoonlijk iets minder geslaagd, maar is niet onoverkomelijk. Van hetzelfde laken een pak, maar dan zonder zang is Tenfold The Threshold. Heerlijk pittig ingespeeld met een mooie rol voor toetsenist Maikel Pang Atjok. Hij legt een mooi symfonisch tapijt neer, waar gitarist Wolf Van Weezel lekker op los gaat. Samen met de super strakke drums van Matthijs Westra en veelzijdig basspel is dit meer dan geslaagd.

Het theatrale Celestial Interlude naar Forgiveness is een mooi opstapje naar wederom een prima track. Hier laat Claudia de nodige stemacrobatiek horen, die naar mijn smaak iets meer basic had mogen zijn, maar toont aan de andere kant wel haar kwaliteiten. Bijna vanzelfsprekend hebben we ook een ballad op het album, Soundless Motions. Ook deze song is weer prima, hoewel ik de voortreffelijk gespeelde pianoklanken liever op een akoestische piano had gehoord, dan die van een keyboard. En eigenlijk ben ik een enorme zeikerd, maar hoewel de stem van Claudia ook hier weer uitstekend klinkt, zou ik nu en dan graag net iets meer power in haar vocalen willen horen, waardoor het geheel naar de perfectie stijgt. En als het aan mij ligt gaat ze met haar diversiteit dat niveau zeker een keer halen. Sluitstuk Darkness Ends is een geweldige afsluiting van het album met een wat ‘neo-progresief’ intro van dik twee minuten. Daarna slaat het symfonisch geweld weer toe en krijgt het totaal door de mooie zang van Claudia de muzikale trekjes van Delain. Ook hier krijgt Maikel Pang Atjok weer voldoende ruimte om driftig met zijn toetsen te strooien en van Weezel mag weer een fijne solo spelen. In deze recensie is de naam Ale Strooisma nog niet genoemd, maar ook die Fries weet van wanten. Zijn spel is voornamelijk ondersteunend aan het ritme, maar ook hij krijgt de kans om zijn frivoliteiten te tonen op het album.

Wat Lyonite ontbeert in vergelijking met Nightwish is een volledig filharmonisch orkest, ietwat verfijning en wellicht nog een paar extra zanglessen voor Claudia. Als hier aan voldaan wordt, (hoewel de eerste eis wel een heel ambitieus karakter heeft) hebben wij Nederlanders een geduchte concurrent voor de Finse band. De bandleden laten horen dat ze hun skills goed onder controle hebben en dit biedt volop mogelijkheden voor een mooie toekomst. Liefhebbers van Nightwish, Delain, Sonata Arctica, ik ben al overtuigd, nu u nog!

Ruard Veltmaat

Send this to a friend