LyzanxiaAlbum

Je hebt zo van die albums die stipt op het goede moment komen. Waar ik soms geen zin heb in snoeiharde metal volgepropt met screams of grunts, kwam deze promo op een ochtend mijn brievenbus binnen gefloept toen ik er helemaal voor open stond. Aangezien de eerste indruk voor mij nog wel eens bepalend wil zijn hoe de uiteindelijke beoordeling van een album wordt, kreeg dit exemplaar het voordeel van de twijfel bij de eerste luisterbeurt. Want eigenlijk balanceert deze cd op deze site op het randje van toelaatbaarheid. Met andere woorden, ik heb mijn twijfels of Lyzanxia een plekje verdient op deze site. Maar in het kader van het progressieve karakter van dit album, doe ik toch een gooi.

Aangezien de albums van deze band hier op deze site nog nooit zijn gerecenseerd, kan ik maar het beste snel een pakkende omschrijving van de band geven, waardoor je kunt afhaken of geïnteresseerd blijft lezen.

Lyzanxia brengt melodieuze trash metal met knipoogjes naar de zogenaamde nu-metal. Binnen het album hoor je verschillende metal genres, maar over de volle lengte brengen de heren snoeiharde, snelle en enigszins technische trashmetal, aangevuld met melodieuze partijen die soms catchy overkomen. Voor het instrumentarium staan twee zingende broers die gebruik maken van screams, of anderen zouden zeggen; krijsende zangers. Beter kan ik het niet verwoorden. Maar voordat u afhaakt, het klinkt zeker niet onplezierig. De muziek van deze band brengt toch wel wat progressieve, melodieuze elementen, die vaak ontbreken in het wat inspiratieloze karakter van het trash metal genre. Extreem snelle ritmes worden hier namelijk afgewisseld met mooie verzorgde melodieën. Zo hier en daar doet mij de muziek (voornamelijk door de melodieuze factor)’wat denken aan het stevige werk van Opeth.

Zoals ik al aangeef, dit ontstijgt de normale, stevige progmetal. Toch, het openingsnummer is gelijk al zo dynamisch, het doet mij gelijk meebewegen met de ritmes. Vooral de melodieuze aspecten in dit nummer houden je geboeid, samen met de uitdagende gitaarpartijen die niet alleen uit riffs bestaan maar ook uit korte maar mooie solo’s. Maar dat is niet het enige wat boeit, uit sommige nummers straalt een bijzondere energie uit, ik noem bijvoorbeeld Seperate World. Wellicht door de mooie productie, maar ik ga totaal voorbij aan de schreeuwerige zang en kan mij helemaal storten op het briljante samenspel van de instrumenten. De ongelooflijk strakke drums, de variatie van de gitaren, alles klopt.

En dan The Clamp. Ook dat nummer begint weer met razend snelle ritmes en in eerste instantie lijkt het één van de minder interessante nummers te worden. Maar dan is er ineens een stukje verassend toetsenspel wat de hele boel weer omgooit. Dat de band het uiterste van mij vraagt in een nummer waar grunts een grote rol toegedeeld krijgen, wordt ze vergeven. Die zangtechniek is sowieso onder ons progheads niet onomstreden en zal door enkelen als afschuwelijk worden ervaren. Ik gooi hem er in deze recensie zelf maar in; het lijkt af en toe net of je in een varkensslachterij staat.

Als conclusie een duidelijke, platte omschrijving. “Locust” is een album dat meer geschikt is voor de metalmarkt dan voor onze prog georiënteerde site. “Locust” is vet, agressief maar ook enorm genieten. Je wordt verrast met onnavolgbare tempowisselingen, mooie texturen en alles wordt gebracht zonder overbodige virtuositeit. Voor de liefhebbers van stevige metal is dit een album dat je zeker niet mag lagen schieten, maar deze trash/death metal moet wel in je straatje liggen. Afhankelijk wat er nog komt dit jaar, zou dit zelfs zo maar mijn persoonlijke top tien kunnen halen! Nog steeds heb ik de twijfel of ik voor de juiste doelgroep schrijf, maar ik breek op persoonlijke titel een lans voor dit album. Ik zal voor de zekerheid binnen het team van Progwereld de discussie weer eens op gang brengen of dit album gepast binnen onze rijke bibliotheek. Gekker moet het namelijk niet worden…

Ruard Veltmaat