Machines DreamAlbum

Machines Dream is een Canadese band die sinds 2010 actief is. Om het tienjarig bestaan te vieren heeft deze band zijn debuutalbum uit 2013 en de opvolger “Immunity” uit 2014 opnieuw uitgebracht. Hiermee is de band niet over één nacht ijs gegaan, want de albums werden opnieuw opgenomen, gemixed en gemastered, met als doel om beide albums te laten klinken zoals oorspronkelijk de bedoeling is geweest. Ook zijn er de nummers die misten op de cd’s nu toegevoegd.

Wat opvalt aan Machines Dream is dat zij heel goed naar Pink Floyd hebben geluisterd. Zelf noemen ze ook bands als Genesis, King Crimson en Tool als hun invloeden. Ik vind verder dat er nogal een verschil zit tussen beide cd’s. Het debuut is meer Floyd georiënteerd en klinkt rauwer, “Immunity”  is symfonischer, heeft meer Genesis-invloeden en is wat meer gepolijst.

Daarmee bedoel ik niet dat het debuut geen symfonische rock is, maar elke keer als ik naar deze muziek luister hoor ik invloeden van alternatieve rock uit de jaren ’90, zoals al daar zijn Smashing Pumpkins en Soundgarden. Bijvoorbeeld het nummer Stop Waiting For Miracles zou qua opbouw en sfeer een Pumpkins nummer kunnen zijn. Die invloeden hoor ik ook in Everybody Says Goodbye, dat lekker gruizig is. Prijsnummer op deze cd is het fijne Colder Rain. Breed uitgesponnen met steeds terugkerende melodieën. Machines Dream lardeert zijn muziek met een indringende donkere sfeer. Colder Rain heeft bovendien een spetterende toetsensolo, gevolgd door een jankende gitaar op de David Gilmour leest geschoeid. Juist het gruizige (grunge)achtige aspect, maakt dat Machines Dream boeiend is. In Graig West heeft de band een zanger die goed past bij de muziek.

Wat betreft “Immunity” is op Progwereld een uitstekende recensie te vinden van Bart Cusveller. Dat ga ik dus niet overdoen. Wat vooral op “Immunity” veel meer de boventoon voert is het uitstekende toetsenwerk van Brian Holmes, al is er genoeg gitaargeweld. Het pianostuk op het begin van “Immunity” is erg mooi, en daardoor raakte ik geïnteresseerd in de muziek van deze band. Wie deze cd al heeft, doet er goed aan om juist naar deze nieuwe versie te kijken. Want op de originele plaat is het nummer Immunity uit elkaar gehaald: het eerste deel als begin en het tweede deel als slot van de cd. Er is nu voor gekozen om het als één geheel te presenteren. Dat lijkt me een goede keus, al is het nummer nu ruim 25 minuten. En dat verklaart ook waarom ik de hashtag ‘lange zit’ gebruik. De muziek is mooi, maar ook zwaar. Wellicht dat het voor mij anders had gevoeld als ik één cd en niet twee van Machines Dream had mogen recenseren.

Wie van donkere, wat gruizige muziek houdt met een duidelijke link naar Pink Floyd heeft aan Machines Dream een uitstekende band.