Madlen KeysAlbum

‘Een kloddertje hier, een kloddertje daar!’ Kennen jullie Tante Til van de Familie Knots nog? Toen ik aan het luisteren was naar de intrigerende debuut-cd van de Franse band Madlen Keys moest ik aan de excentrieke kunstschilder uit deze Nederlandse televisieserie denken. Nu kan ik mij goed voorstellen dat u dit als lezer een opmerkelijke vergelijking vindt én vaststelt dat de recensent van dienst een oude kerel begint te worden nu hij opeens begint over een serie die begin jaren 80 op de buis was. Wat ik bedoel is dit: Caroline Calen, de spil van Madlen Keys, schildert een fijn palet aan kleuren met haar bijzondere muziek. Oké, dit is geen traditionele symfo, maar de muziek van Madlen Keys is zeker progressief. Een kloddertje artrock hier, een kloddertje indierock daar. Hier een veeg met progpop, daar weer wat filmische muziek en oh ja, hier weer wat singer-songwritermuziek. Een streepje met elektro kan wel hier, en daar kan mooi een beetje wereldmuziek. Wat chanson nog daar. Dit alles wordt bij elkaar gehouden door een mysterieuze gloed. De uitstekende zang van Calen doet denken aan bijvoorbeeld Kate Bush, Courtney Swain van Bent Knee en Björk. Kortom, mevrouw Calen creëert een interessante en veelkleurige blend aan stijlen.

“Event Horizon”  begint met twee behoorlijk toegankelijke nummers. The Maze klinkt als verraderlijk relaxte dreampop. Breathe doet denken aan singer-songwriters die een filmisch karakter in hun muziek een plek geven. Met het derde nummer Flaming Tree wordt de muziek nog interessanter. Dit is een van de meest progressieve nummers op de cd, met een sterke en spannende opbouw. En ook de gitaar die allerlei kanten opgaat.

Keep A Secret begint met een a capella stukje, waarna de sitar van Julian Stahl zijn opwachting maakt. Wat ik knap vind aan deze muziek:  alles klinkt natuurlijk en organisch. De viool maakt het af. The Stream is toegankelijk en filmisch en heeft een fraai refrein. De sensitieve synth-geluiden geven bovendien wat extra’s. Plus de haast jazzy relaxedheid van Calen’s zang.

Memories Of My Friends is een mooi en meeslepend nummer. Ik vind dit een van de hoogtepunten van deze plaat, vooral ook door de zeer goede zang van Calen. Steeds weer legt zij een betoverende en mysterieuze gloed over de muziek. Op de een of andere manier houdt deze gloed alles bij elkaar: of het nu meer progressief-, pop- of indie-georiënteerd is.

Ubik is een wat donker nummer, dat een beetje gezien kan worden als Bent Knee light, zeker het tweede, instrumentale gedeelte van deze song. De plaat sluit af met het Franstalige nummer Pensando en ti, dat enigszins doet denken aan een chanson. Verleidelijke progpop derhalve.

Weet u, ik ben alle nummers nu langsgegaan op dit bijzondere album. Het heeft iets onweerstaanbaars voor mij. Want uiteraard luister ik een album meerdere keren voordat ik mijn oordeel geef. Maar bij dit album heb ik vaak direct weer op repeat gedrukt. “Event Horizon” heeft iets unieks. Het is de fijne combinatie van stijlen waardoor het progressief wordt, in plaats van dat het progressieve muziek is. Plus de uitstekende zang van Caroline Calen. Ik ben onder de indruk van “Event Horizons”.