MagellanAlbum

De zoveelste plaat in het rijtje van Magellan is er eentje om te onthouden. Sterker nog: “Impossible Figures” zou wel eens tot mijn Persoonlijke Top 10 Van Beste Albums kunnen gaan behoren. Het zijn met name de composities die me versteld zullen doen staan, alsmede de vertrouwdheid waarmee de gebroeders Gardner je weer omarmen. Op de nieuwe schijf staan negen nummers en staat garant voor ruim drie kwartier fantastische muziek. “Impossible Figures” staat bol van verrassende wendingen waar ondergetekende graag van houdt.

Vanaf de orkestrale opening van Gorilla With A Pitchfork met aansluitend de up-tempo gitaarriff van Killer Of Hope kan de cd al niet meer stuk. Druk met tempowisselingen gepaard word je door het bergachtige landschap van Magellan meegevoerd. Hobbels nemend en heuvels bestijgend krijg je de gereedschappen aangeleverd van de heren Gardner om er je eigen fantasie op los te laten. Orkestraal stuwend ga je mee de stroomversnelling in. Het nummer zou goed passen tussen de nummers op “Leonardo, The Absolute Man”, een vorige project van Gardner waaraan gastmuzikanten als Steve Walsh (Kansas) en James LaBrie (Dream Theater) hebben meegewerkt. Waar Magellan patent op heeft, zijn de nummers waarbij je het gevoel krijgt dat je gehaast nog een bus moet nemen. Ofwel de nummers geven weinig ruimte om even op adem te komen. Met uitzondering van Bach 16 is dat zeker het geval. Misschien is dat wat Magellan zo bijzonder maakt.

A World Groove wijkt enigszins af van het repertoire, maar ook daar kun je de deskundigheid van de heren horen. Een lekker opzwepend ritme -met in de hoofdrol een plukkende basgitaar- geeft het nummer vaart om ergens halverwege een Oosterse weg in te slaan. Een uitgebalanceerd nummer dat voor mij meteen het beste nummer van de schijf is. Om deze muziek uit te denken moet je wel een zekere drive in je hebben om een varia aan arrangementen aan elkaar te smelten. Counterpoints echter had iets meer in de breedte gekund. Een snel rechtdoor nummer dat weinig toegevoegde waarde geeft aan het geheel. Gardner drijft zijn stem bijna tot waanzin. Hier had wel iets meer rust in gemogen. Maar ja, ga dat de meester maar eens uitleggen.

Magellan laat wederom zien dat de formule nog steeds werkt. Orkestrale muziek vermengt met progressieve rock en gedreven zanglijnen maakt Magellan tot een van de betere symfonische bands in de branche. Wellicht zul je als starter even moeten wennen maar veel luisteren naar deze schijf zal uitkomst bieden.

Ruud Stoker