MagellanAlbum

Een Mensenhater! Er was tot op heden nog geen symfonie voor, maar dat gaat met de release van het nieuwe Magellan album veranderen. Ik heb altijd een beetje een haatliefde verhouding gehad met de muziek van Magellan. Natuurlijk, toen in 1991 “Hour Of Restoration” verscheen genoot ik van de mix van beproefde en moderne progressieve rock; ik had een zwak voor het innovatieve toetsenspel, maar kon vaak niet één worden met het ritmische gedeelte, de hier en daar voorgeschotelde jazz en de volgepropte composities. Het is dan ook goed te vernemen dat “Symphony For A Misanthrope” een transparanter geheel is dan voorgaande muzikale uitingen, al moet ik er gelijk aan toevoegen dat er over dit album een waas van zwartgalligheid hangt.De drijvende kracht achter Magellan is natuurlijk maar één persoon en dat is Trent Gardner. Hoewel hij rekening moet houden met de wensen van broer Wayne, is hij het die componeert en de teksten vormgeeft. Daarvan kan overigens gezegd worden dat deze leuke vondsten herbergen. Een mooi voorbeeld is: “At the end of the world, the big man came”, “you promised last time you wouldn’t make it rain, so he picked up the earth like a basketball and threw it into hell just to watch it fall”. In onze taal is dat zoiets als: de Schepper die het helemaal gehad heeft met het menselijk ras, dat hij de aarde oppakt en in de hel werpt om te kijken hoe die dan weer naar beneden valt. Je moet maar op de gedachte komen. Het geeft aan hoe scherp de verbale uitingen zijn en dat kenmerkt de kracht van Magellan. Ene Jeff Curtis heeft ook deelgenomen aan de tekstuele inhoud van Why Water Weeds, Wisdom en Every Bullet Needs Blood.

Naast Magellan heeft Trent Gardner zijn Explorers Club, was hij verwikkeld in de zaken rondom “The Evolution Of Jazzraptor” (van Jack Foster III), “The Absolute Man” (Leonardo) en verleende hij zijn medewerking aan het schitterende “Glossolalia” album van Steve Walsh (Kansas), die overigens meespeelt op (en meeschreef aan) het instrumentale stuk Symphonette, dat klassiek aandoet. De groep heeft overigens nooit onder stoelen of banken gestoken dat de inspiratie vaak uit die hoek komt, Pianissimo Intermission is daar wellicht nog het beste voorbeeld van, dat losjes is gebaseerd is op een stuk van Johann Sebastian Bach.

Op Cranium Reef Suite, het 18 minuten durende pronkstuk van deze cd, hoor ik een Rush-achtige gitaarbenadering, die wel vaker opduikt op deze schijf. Ja, wat moet ik over dit drieluik zeggen anders dan dat dit een briljant stuk muziek is voor iedere progliefhebber. Het neemt de luisteraar mee door alles wat prog zo b(l)oeiend maakt. Somber gestemd, dan weer vrolijk. Gedragen tegenover agressief en een contrast dat opgeworpen wordt bij licht en donker. De constante tempowisselingen en de duels die uitgevochten worden tussen de keyboards en gitaar. Geen bittere pil om door te slikken, maar om met de ogen haar geheimen te ontrafelen.

Doctor Concoctor zal niet ieders smaak zijn. Een metalgitaar ontdoet de song van haar maagdelijkheid. Als de gitaar dan ook weer tijdens de coupletten naar Rush neigt, spreekt het geheel me aan. Maar als vervolgens het refrein opdoemt, is het alsof Quasimodo ten tonele verschijnt. Goed karakter hoor, maar aartslelijk. Het nummer drijft trouwens de spot met de arrogantie van een manager die denkt de problemen van andere mensen op te kunnen lossen – een gemaskeerd: “ik heb altijd gelijk”. Every Bullet Needs Blood (een briljante titel) begint met een pianoriedel waarover de overige toetsen geleid worden. Jammer dat het in het begin nogal plastic en typisch jaren tachtig klinkt, maar dat wordt later goedgemaakt als we kennismaken met de vooruit sprintende toetsen die ons begeleiden door een prachtig mid-tempo landschap. En nadien komt alles in een stroomversnelling. Het wapen wordt ter hand genomen en doorgeladen, alles is klaar voor het afvuren! De trekker wordt overgehaald en een oorverdovende knal volgt. De kogel is op zoek zijn bloeddorstige werk te verrichten. Een schot in de roos. Dat geldt ook voor de ballad Wisdom, die kritisch kijkt naar het begrip ‘wijsheid’. De akoestische gitaar en gedreven zang kweken kippenvel op mijn huid. Ook neem ik graag Why Water Weeds? apart. Het bevat namelijk een prachtig vraag-en-antwoordspel tussen zang en de werkelijk uitzinnige keyboards. Luister en huiver! Op de Japanse versie van dit werkje vind je als extraatje de instrumentale bonustrack Deconstruction Zone. Het is essentiële informatie voor de diehard fans.

Op de site van Magellan staat een treffende zin van Flower A. Newhouse: “Lack of will power has caused more failure than lack of intelligence or ability.” Het wil zeggen dat gebrek aan wilskracht meer mislukking heeft teweeggebracht dan het gebrek aan intelligentie of bekwaamheid. Aan wilskracht, intelligentie en bekwaamheid ontbreekt het de heren Gardner zeker niet. Ze hebben hun mensenhater alle ruimte gegeven op deze schijf, maar de conclusie moet getrokken worden dat je toch heel wat goeds op deze wereld kunt aantreffen: dit mooie product van Magellan bijvoorbeeld.

Ton Veldhuis