Magenta and FriendsAlbum

Magenta, de neo-progband uit Wales, maakt er een gewoonte van één keer per jaar een optreden te verzorgen in de Acapela Studio, tevens optreedlocatie, even buiten Cardiff. Voor de topografisch minder bedeelden onder ons, dit ligt ook Wales.

In deze rustieke en informele setting verzorgen zij een min of meer unplugged optreden. Van de optredens uit 2016 en 2017 is een registratie gemaakt met de niet verrassende titel “Acapela 2016 & 2017”. De uitgave bestaat uit twee cd’s en dvd’s. In de mij toebedeelde ‘promo’ ontbreekt het dvd-gedeelte waardoor ik het zonder de bewegende beelden moet doen en daar ook geen oordeel over kan geven. De beelden die op internet te zien zijn, maken duidelijk dat het er heerlijk ontspannen aan toe gaat.

Sinds 2000 timmert Magenta behoorlijk aan de weg, met goed ontvangen cd’s. De bekendste namen uit de band zijn Rob Reed, toetsenist, en Christina Booth, die een zeer herkenbaar stemgeluid heeft. De band treedt in Acapela op in de volledige bezetting, Reed heeft alleen zijn elektrische toetsen thuisgelaten. Daarentegen mag hij zich naar hartenlust uitleven op de in de ruimte aanwezige concertvleugel.

Als uitvoerenden staan op  het hoesje Magenta & Friends. Van de uitgenodigde vrienden spreekt met name Peter Jones tot de verbeelding. Deze blinde veelkunner, bekend van zijn eigen Tiger Moth Tales en Camel, draagt bij op fluit, gitaar, saxofoon en met zijn stem. Tijdens beide optredens zijn verder doorlopend cello en hobo te horen hetgeen zeker bijdraagt aan de intieme sfeer en het unplugged karakter. Soms waan je je even bij een kamermuziekconcert.

De band gebruikt deze optredens ook om het solowerk van de leden wat meer in de etalage te zetten. Dit heeft zeker een meerwaarde want het zorgt voor de nodige afwisseling. Beide schijven beginnen met solowerk en eindigen met een goede handvol nummers van Magenta.
Op “2016” horen we gitarist Chris Fry twee akoestische gitaarnummers spelen en vervolgt Christina met drie werkjes van haar twee solo-cd’s.

Dan volgt een blokje Robert Reed. Eerst laat hij twee korte stukken van zijn “Sanctuary” reeks horen, waarbij zijn voorliefde voor Mike Oldfield duidelijk doorklinkt. Het gitaarspel op het tweede stuk lijkt zo van een cd van Oldfield te komen. De drie stukken van Kompendium (ook een project van Reed) vallen op door het speelse Middeleeuws aandoende fluitspel, de saxofoon van Jones en de zang van (nog een) vriend Steff Rhyss Williams. Dit is ook wel een welkome afwisseling van de zang van Booth, die mooi zingt, al haalt ze de hoge noten soms op het nippertje. Maar later in het luisterproces van beide cd’s ervaart ondergetekende dat de zang van Booth, hoe keurig verzorgd ook, een beetje tegen gaat staan. Maar dat is persoonlijk natuurlijk.

Voor de Magentanummers put de band breed uit de sinds 2001 uitgebrachte cd’s. Het werk van deze Welshmen blijkt ook erg goed te pruimen in deze uitgeklede versies. Heerlijk is het om cello en hobo te keer te horen gaan en de gaatjes die de ontbrekende synth’s van Reed openlaten op te vullen. Om er één nummer uit te pikken, The Lizard King, dat vreemd genoeg op beide schijven is opgenomen, opent in het origineel met stevige portie toetsen, de vervanging hiervan door de vleugel, daar valt zeker mee te leven. Een schoolvoorbeeld van hoe klein liedjes kunnen worden en fraai kunnen zijn is Prekestolen, waarbij de stem van Booth zo mooi broos en fijngevoelig klinkt en dat verrassend eindigt met een stukje Bridge Over Troubled Water, van Simon and Garfunkel. Dan heb je ook een idee hoe zoet de liedjes soms klinken.  De optredens zijn toch niet helemaal akoestisch, want Fry beroert doorlopend zijn akoestische snarenvriend, maar plugt ook wel degelijk zijn elektrische apparaat in, om enkele smaakvolle solo’s ten beste te geven. Ook deze toevoeging mag er zijn, omdat zonder deze lekkere volle, scherpe klanken het geheel toch een beetje klinisch en soft zou worden.

De schijf met het optreden uit 2017 is uit het zelfde laken een pak. Booth en Reed doen eerst een greep uit hun solorepertoire. Christina’s zus Angharard Brinn ondersteunt haar zingend, het zal in de genen zitten. Reed laat zich nu vocaal begeleiden door Christina.
Veel komt samen in Colours, met ingetogen stukken, viool en hobo samen, erg prettige gitaarstukken, een beetje uptempo ertussen, goede zang en pianospel: compleet plaatje.

Sfeervol is wel een hele korte samenvatting van twee cd’s en dvd’s vol heel erg goed uitgevoerde live muziek van een band die je om een boodschap kunt sturen. Maar het is wel het eerste woord dat in me opkomt. Een band in zijn element die zijn muziek klein durft te maken in een intieme setting en daar gewoon goed in slaagt. Mooie toevoeging aan het oeuvre van Magenta!