MagentaAlbum

Amper een scheet groot en gelijk beginnen te poepen…’t Is maar hoe je het bekijkt maar deze dubbele live cd van Magenta ziet toch wel erg snel het levenslicht. Met amper twee volwaardige (en voortreffelijke) studio cd’s op het rekest lijkt het alsof de band een aantal stadia overslaat en zich meteen de allure van een gevestigde waarde wil aanmeten. In kwalitatief opzicht is deze keuze misschien gerechtvaardigd; kwantitatief gesproken valt de output van de groep nogal magertjes uit om deze live dubbelaar nu al op de mensheid los te laten.Meer dan een veredeld compilatie album is “Another Time … Another Place …” eigenlijk niet maar dat zal de trouwe fan worst wezen. Die krijgt immers een product voorgeschoteld dat in geluidstechnisch opzicht angstvallig dicht in de buurt van de uitstekende geluidskwaliteit van beide studio albums komt. Het publiek van fijnproevers dat Magenta op de been schijnt te kunnen brengen, is bijzonder gedisciplineerd: geen “um & aarghs”, geen oerkreten, beleefd applaus… een beetje een zielloze bedoening als je het mij vraagt, maar de heerlijke symfonische rock van Magenta leent zich nu eenmaal niet voor uitbundige excessen van een oververhit publiek.

Hoewel er gretig gegraaid wordt in de grabbelton van de jaren zeventig (Yes, Genesis, Renaissance, Supertramp), blijft de muziek van Magenta opvallend fris klinken. Het klinkt allemaal wel heel braafjes, een beetje schools zelfs, maar die onschuld siert hen wel. Alles is gefocust op de composities en de uitvoering ervan en daar valt absoluut niets op af te dingen. Meer nog, in geen tijden heb ik zo’n gave, loepzuivere interpretatie van eigen werk gehoord. Het geleverde spel van alle muzikanten is akelig perfect en da’s gezien de gemiddelde lengte van de songs beslist geen sinecure.

Ook zangeres Christina, wiens vocale presentatie vaak met die van Annie Haslam (Renaissance) vergeleken wordt, is op geen enkel foutje te betrappen en komt heel soms verrassend bluesy voor de dag. Voor mijn part mag ze af en toe wel haar klauwen laten zien maar ook dat zou allicht niet in het muzikale stramien van de groep passen. Jammer misschien maar niet getreurd: het gemis aan een stevige dosis seks, drugs & rock ’n roll wordt ruimschoots gecompenseerd door het hoogstaande materiaal waarover de groep ondertussen al beschikt.

Toch nog drie kleine verrassingen op deze live cd’s: de triomfantelijke orgelfanfare op Opus 3; het van Cyan (één van Rob Reed’s vorige projecten) bekende en uitermate ingetogen Call Me en de stevig ingekorte versie van Genetesis, een song die vreemd genoeg eerder als een doorslag van Awaken van Yes klinkt maar wel één van de absolute stekhouders is in het oeuvre van de groep. Pride knipoogt dan weer wel naar het oudere werk van Genesis en waar de echo van U2 dan gebleven is, mag je zelf gaan ontdekken.

De opnames voor “Another Time … Another Place …” overspannen een periode van bijna twee jaar. Da’s behoorlijk lang en wekt tevens het vermoeden dat er behoorlijk wat bijgevijld werd om tot een optimaal resultaat te komen. Audiofielen worden hierdoor op hun wenken bediend maar wie zit te wachten op een dampende live ervaring komt bedrogen uit. Kortom, een heerlijk overbodig schijfje.

Piet Michem