MagentaDVD

Magenta’s eerste dvd is een registratie van een concert dat speciaal voor de gelegenheid werd gegeven in een kleine studio. Daarom is “The Gathering” geen meeslepende film geworden; de band staat op een kleine plek gepropt en heeft nauwelijks ruimte om te bewegen. De videoprojecties op de achtergrond zijn wel mooi, maar voor de thuiskijker aan het zicht onttrokken door de muzikanten.Echt erg is dat allemaal niet, Magenta is geen band die de ruimte nodig heeft. De meeste muzikanten komen nauwelijks van hun plaats, zangeres Christina kuiert een beetje heen en weer en alleen gitarist Chris Fry wil nog wel een beetje de rockster uithangen. Dat gaat overigens snel vervelen. Voorzover ik het publiek kan zien laten die zich ook niet erg meeslepen. Alleen voor de toegift Pride willen ze wel even uit de stoeltjes komen. Maar misschien moesten ze zich wel koest houden van de regie. Ze ogen in elk geval als een suffe club bejaarden.

Magenta speelt een dwarsdoorsnede van het nog niet erg omvangrijke repertoire. Wat nummers van de twee studioplaten, wat nummers van de ep’s, twee nummers van de pas volgend jaar verwachte nieuwe plaat “Home” en een stuk van de vorige band van Rob Reed, Cyan. Opvallend is vooral dat deze bloemlezing eens te meer de invloeden van componist Reed blootlegt. Het is al vaker gezegd, maar je hoort Yes er bovenuit, af en toe herken je zelfs flarden. Dat is overigens niet erg, de composities zijn sterk genoeg om dergelijk jatwerk te vergoelijken.

Verder is het opmerkelijk dat zangeres Christina zich beter op haar gemak voelt bij de snellere, ingewikkelde stukken dan bij meer gedragen stukken. In Call Me, een langzaam, saai stuk, hoor je haar stem vlak worden terwijl ze het veel lastigere The White Witch en I’m Alive bewonderenswaardig moeiteloos zingt.

De band speelt zelfverzekerd en strak en met overtuigend plezier. De opvallendste muzikanten zijn gitarist Fry die bijna alle solo’s mag doen en natuurlijk toetsenist Rob Reed, die zich de kolere werkt om al die gecompliceerde arrangementen ook live waar te maken. Reed is trouwens wel de minste zanger, zijn stem is niet bepaald prettig, zeker niet in combinatie met Christina.

Magenta heeft en mooi, massief geluid, dat in 5.1 surround mooi tot zijn recht komt. Wel even wennen, de zangeres alleen via de center speaker en het surround element is niet veel meer dan de galm en het applaus, maar fraai klinkt het zeker.

De cameravoering is minder gelukkig, moderne zenuwachtigheid die de toeschouwer het zicht op de spelers ontneemt. Met elke twee seconden een nieuw standpunt krijg je niet de kans je ergens op te concentreren, laat staan dat je een hele solo kan volgen. Later in het concert komen de cameramensen een beetje tot rust en zie je de muzikanten echt aan het werk.

De bonusdingetjes zijn niet veel soeps: interviewtjes met mensen uit het overwegend lelijke en oude publiek die het allemaal geweldig vinden maar niets verstandigs te berde brengen, interviewtjes met Reed en Christina, een kijkje in de studio waar Rob een tipje van de sluier van het nieuwe album oplicht (het wordt niet heel anders, zo te horen), een videoclipje voor Broken en wat fotootjes.

Gelukkig is het concert de aanschaf waard. Ik heb wel eens een spannender optreden gezien, maar Magenta maakt de studioplaten meer dan waar en dat is geen geringe prestatie.

Erik Groeneweg

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder