MagentaAlbum

Het koste me in eerste instantie enige moeite om te wennen aan het idee: een progressieve rockgroep, die nooit ergens in de hitlijsten is voorgekomen, maar die desalniettemin voor de tweede keer een album met singles uitbrengt. Daarbij zijn de overeenkomsten tussen dit ‘complete’ album en het eerdere “The Singles” uit 2007 legio: maar liefst twaalf nummers komen overeen, terwijl op “The Singles Complete” nog eens vijf nummers twee keer voorkomen. De waarde daarvan zit hem in het feit dat het vaak om ‘extended’ mixen gaat, versies waarin de band dus langer doorspeelt dan men in eerste instantie verstandig vond. Echt betere versies zijn dat dus maar zelden, maar, zo zal de band ook gedacht hebben ten aanzien van de economische overwegingen: meer is altijd meer. In dat opzicht ben ik het eens met collega Thoralf Koss van de Duitse website Musikreviews, die voorstelde dit album meer als een ‘rarities’ collectie te beschouwen dan als een ‘Greatest Hits’ verzameling. Dat wil niet zeggen dat het album daarmee minder waardevol is.

Magenta heeft in de loop van de afgelopen jaren een bescheiden aantal studioalbums uitgebracht, maar tussendoor ook een aantal singles het licht doen zien, zoals “Broken”,  “I’m Alive” en “Night And Day”, plaatjes waarop tot ieders chagrijn soms wel drie versies van hetzelfde liedje op stonden, maar ook nog wat ander materiaal. Een aantal van die stukken werd al verzameld op “The Singles” en voor de echte fans was er ook al eens de “The Collection”, een fanclub editie. De meeste stukken van “The Singles Complete” zijn dan ook op meerdere uitgaven te vinden. In feite koop je met de aanschaf van dit album dan ook niet zozeer de muziek, als wel de moeite die men zich getroost heeft om al die liedjes bij elkaar te scharrelen. Ook dat wil niet zeggen dat je de plaat daarom niet zou moeten kopen.

Het is jammer dat het dubbelalbum zo sober is uitgegeven. Op de hoes staat niet veel meer dan hoe de stukken heten en wie er tegenwoordig nog in de band zitten. Daarmee is echter niet gezegd wie er allemaal nog meer op de stukken meedoen, of waarom voor sommige stukken is gekozen. Zo is Night And Day bijvoorbeeld afkomstig van de gelijknamige single, waarop ook Renaissance zangeres Annie Haslam meezingt. Voor die versie is echter niet gekozen, maar waarom niet? The Visionary en Demons van “Home”, hebben een nieuwe, een halve minuut langere, mix gekregen, maar was dat nodig? Waarom niet de versies van de 2009 remix genomen?  De singles “Broken” en “I’m Alive” staan er wel bijna integraal op, maar net niet helemaal. Want waar is Pride (Directors Cut) van die laatste? We zullen het nooit weten. Het is nog geen reden om de plaat links te laten liggen.

Het is al met al een beetje een gekke uitgave, deze “The Singles Complete”. Hoezo ‘complete’? heb ik iets gemist? Heeft Rob Reed singles (alweer) afgezworen? Is de band definitief uit elkaar? En als-ie echt compleet is, waarom ontbreken er dan nog nummers die wel op de eerdere “The Singles” stonden? Waarom dan wel de ‘string mix’ van Sloth maar niet de ‘orchestral mix’? Het lijkt een beetje te hooi en te gras bij elkaar gekieperd, zonder duidelijk plan. Erg is dat niet, maar je moet wel een reuze fan zijn om twee versies van de covers van Wonderous Stories of Lucky Man (respectievelijk van Yes en ELP) te willen hebben. En als je echt zo’n fan bent, dan heb je die nummers natuurlijk al lang. Dat is wat me een beetje bezig houdt: voor wie is dit in hemelsnaam bedoeld? Of je bent groot liefhebber en hebt dit allemaal al jaren in je bezit (zo zeldzaam zijn deze nummers niet), of je bent geen groot liefhebber en dan zal het je een zorg zijn. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat dit een misbaksel is.

Want laten we wel wezen: het blijft prachtige muziek.  Het zijn overwegend kortere stukken, alleen Sloth is langer dan tien minuten, terwijl de band de hand niet omdraait voor stukken van een kwartier of veel langer. Het zijn daarmee vaak puntigere liedjes, minder progressief, maar wel zo mooi. En dit mag dan geen echte Greatest Hits plaat zijn, met Anger, Speechless, Night And Day, Lemminkainen’s Lament en The Lizard King heb je toch ook een paar wereldstukken bij elkaar. En ook fijn: In die kortere stukken heb je meer Christina per strekkende minuut. Allen dat al maakt dit een geweldig album.

Maar pas op: als Magenta over acht jaar wéér met een singles-album komt, schakel dan eens de Ombudsman in! We laten ons geen drie keer foppen!

Erik Groeneweg