MagentaAlbum

Tot mijn eigen verbazing had ik het uit Wales afkomstige Magenta nog nooit eerder live zien optreden. Dat zou veranderen tijdens hun show op de zevende editie van het vermaarde Progdreams Festival in de Boerderij in Zoetermeer, begin maart 2018, waar ik de eervolle taak had om de presentatie van het festival voor mijn rekening te nemen.

Ter herinnering: de hevige sneeuwval tijdens het festival weekend zorgde voor chaotische verkeerstaferelen in heel Europa die er uiteindelijk toe zouden leidden dat een aantal bands uit met name het Verenigd Koninkrijk geen kans zag om het vasteland van Europa te bereiken. Maar dat gold niet voor de dappere dodo’s uit het land van The Brecon Beacons; na een avontuurlijke reis per auto, trein, boot en elk vervoermiddel wat ze maar te pakken konden krijgen, stond het vijftal bibberend van de kou ruimschoots op tijd klaar, happy en ready om hun optreden tot een goed einde te brengen.

Ik heb ze daarvoor nog extra bedankt, terwijl het optreden ook nog eens tot één van de hoogtepunten van het festival mocht worden gerekend, weer of geen weer. Hulde aan het kwintet uit Wales, met hun onlangs verschenen en uitstekend ontvangen nieuweling “We Are Seven” trots onder hun arm. Het zou een kwestie van tijd zijn voordat er ook een tastbaar document van de serie optredens die de band hierna zou uitvoeren zou verschijnen. En dat document is er inmiddels.

Opgenomen op 8 april 2018 in The Robin 2 in Wolverhampton, een zaal met een capaciteit van ongeveer 700 bezoekers, staat deze Magenta uitgave in een bijzonder teken, namelijk de volledige live uitvoering van de twee albums “We Are Legend” (2017) en “Seven” (2004). Logischerwijs is de titel “We Are Seven” een woordspeling op de connectie tussen de twee albums, de setlist wordt aangevuld met de uit 2007 daterende single Speechless en de nummers Prekestolen van het album “Metamorphosis” (2008) en The Lizard King van “The Twenty Seven Club” (2013).

De titel slaat mogelijkerwijs ook op het gegeven dat er nu zeven muzikanten (tijdelijk) deel uitmaken van de band. Op het podium aanwezig, de Magenta kern, het trio Christina Booth (zang), Chris Fry (gitaar, achtergrondzang), Rob Reed (toetsen, achtergrondzang) en de ritmesectie Dan Nelson (basgitaar) en Jiffy Griffiths (drums), terwijl er voor de realisatie van “Seven” de steun is van twee gastmuzikanten: Karla Powell op hobo en Katie Axelsen op fluit.

Muzikaal blijft men dicht bij de studio-opnames in het eerste deel van het concert, waarbij de symfonische, zeer melodieuze mix van neo- en retro prog, deels in epische long song-formaat, in de live-context het best rendeert. De harmonieuze spanning tussen de vocale passages en de goed gedoseerde interactie tussen gitaar en toetsen, gecombineerd met bombastische- en symfonische muziek, maakt het bekijken/beluisteren tot een feest. Ruwe randjes en scherpe hoeken hebben nooit deel uitgemaakt van de muziek van Magenta. De band lijkt op het podium wat actiever en energieker te zijn, zonder terug te vallen op improvisatie of andersoortige dynamiek.

Magenta toetsenist Rob Reed: “We wilden vorig jaar iets anders doen voor de optredens, dus we besloten om “Seven” and “We Are Legend”, ons nieuwe album, volledig te spelen. “Seven” is ons meest geprezen album en het was geweldig om het opnieuw te bekijken en nummers te spelen die we bijna nooit live hebben gespeeld. De shows waren echt goed, hoewel we geen idee hadden dat ze uiteindelijk ruim twee uur lang zouden zijn – maar dat is prog!”

Vooral op het in fan-kringen bijzonder gewaardeerde materiaal van “Seven” is in sommige passages de Yes-, Genesis- en Renaissance inspiratie heel duidelijk waar te nemen, maar die invloeden maken al lange tijd deel uit van het totale Magenta geluid. Hoewel de beperkte invulling van het orkestrale gedeelte in eerste instantie even als ‘kaal’ overkomt went het toch wel snel, en blijkt bij nader inzien zelfs een prima invulling. Het geluid gaat een beetje richting Big Big Train, je kunt slechtere vergelijkingen treffen.

Zangeres Christina Booth legt uit: “We hebben akoestische shows gedaan met een cello of een fluit, maar we hebben nog nooit dergelijke instrumenten in een volledige bandopstelling gebruikt. Dus toen we besloten om deze speciale shows te doen, schakelden we Karla en Katie in om hobo en fluit te spelen. Het was een uitdaging om ze boven een rumoerige rockband uit te laten horen, maar uiteindelijk klonken ze fantastisch en brachten ze de nummers echt naar een ander niveau.”

Ten aanzien van de beelden dient vermeld dat er verschillende kanten wordt gefilmd met veel shots van gitarist en zangeres, de rest komt er gemiddeld minder goed vanaf. Met uitzondering van de drummer maar die wordt dan weer slechts half in beeld gebracht, de vaste camera achter hem staat net iets te laag afgesteld. De bassist komt maar af en toe in beeld en dan nog vanachter het achterwerk van de zangeres. Wat ik echter het meest mis zijn de echte close-ups, het gezicht en de emotie van Booth en de handen van gitarist Fry en toetsenist Reed. Pas op de tweede dvd is daar een glimp van te zien, helaas. Daar staat weer tegenover dat het geluid zoals gezegd werkelijk perfect is, de complexe en vooral melodieuze sound van de band wordt uitstekend weergegeven, mede dankzij editor Robert Reed. De audio-cd is dan ook zonder beeld prima te genieten.

De band speelt voor de pauze zijn laatste album, “We Are Legend”, in zijn geheel. We zien een hechte, gedreven en geconcentreerde groep musici aan het werk in een kleine zaal die, te oordelen naar zowel het beeld als het geluid, zeker niet afgeladen vol is. Desondanks mogen de vertolkingen er zijn, de al genoemde invloeden zijn zeker nog wel te detecteren, maar daar maakt niemand zich echt zorgen over. Magenta heeft voldoende authentieke muziek geschreven om niet als epigoon versleten te worden. Deel twee van het optreden betreft een integrale versie van het veel geroemde album “Seven”. Het album behandelt, zoals bekend, de zeven hoofdzonden. Op de plaat wordt een orkest ingezet, in de live setting zijn dat een tweetal jonge vrouwelijke musici die fluit en hobo spelen. Achtereenvolgens worden vraatzucht, afgunst, wellust, woede, hebzucht, gemakzucht en hoogmoed onder de muzikale loep genomen. En dat levert prachtige en soms zelfs spannende muziek op, het ontbreken van een orkest wordt absoluut niet als een gemis ervaren. Sterker nog, de muziek wint aan kracht in deze meer spaarzame bezetting. Hulde aan componist/toetsenist Robert Reed, verantwoordelijk voor de arrangementen.

Het concert is zowel verkrijgbaar als dubbel-cd en als dubbel-dvd (zonder bonusmateriaal). De optische versie is weliswaar vastgelegd met meerdere camera’s maar is daardoor nog geen high-end product, hoewel met name geluidstechnisch van hoge kwaliteit. Interessant voor de echte fan of voor diegenen die de muziek van de band uit Wales in een intieme club setting zouden willen ervaren, maar dan binnen hun eigen vier muren. Voordeel van de dvd boven de cd: het positieve, uiterst charmante charisma en de aanstekelijke speelvreugde is hier veel duidelijker aanwezig dan in de audio-versie. Met een totale speelduur van iets meer dan twee uur en een kwartier krijgt de kijker/luisteraar bovendien voldoende waar voor zijn/haar geld. Misschien had wat bonusmateriaal met beelden achter de schermen nog wat toegevoegd, nu is het toch een beetje summier. Anderzijds is dat ook waar Magenta voor staat: geen poespas, de muziek centraal!

Alex Driessen