Magic PieAlbum

Het zat de Noren van Magic Pie de afgelopen jaren niet erg mee. Kort na het verschijnen van “Circus Of Life” verliet zanger Allen Olsen de band zodat men rap op zoek moest naar een degelijke vervanger. Die vond men in de ervaren IJslander Eirikur Hauksson. De man kon gelijk aan de bak op het podium en had zijn vuurdoop in Nederland tijdens Symforce 2008, het tot nu toe enige optreden van Magic Pie in ons land. Toen men het nieuwe album in de steigers had staan brandde de complete oefenruimte inclusief het volledige instrumentarium tot de bodem toe af. Het noopte de heren de release van het album, wat ondertussen de titel “The Suffering Joy” had gekregen, uit te stellen. Ander malheur was de reden dat de uiteindelijke vertraging opliep tot exact een jaar.

Maar het lijkt er verdraaid veel op dat het jaar vertraging de groep in de kaart heeft gespeeld. Op dit album klinkt de band immers nog hechter en beter ingespeeld dan voorheen. Daarnaast heeft men (noodgedwongen) de tijd gekregen zichzelf te overtreffen en aan alle aspecten, waaronder ook productie en artwork, extra zorg te besteden. Nee, deze Noren kónden met hun derde schijf eenvoudig niet over één nacht ijs gaan.

“The Suffering Joy” gaat grofweg over een mensenleven en neemt in chronologische volgorde de levensfasen van de mens onder de loep. Vanaf geboorte tot aan het nakende eind wordt zeg maar het lief en leed bezongen. Muzikaal heeft de groep stappen vooruit gemaakt en klinkt men als nooit tevoren in een mix van zeventigerjaren progressieve rock en tachtigerjaren hardrock. Was muzikaal brein Kim Stenberg al flink bepalend op “Motions Of Desire” en “Circus Of Life”, met dit album gaat deze vingervlugge en introverte gitarist zijn absolute doorbraak beleven. Neem dat maar van mij aan.

Het album begint nog in alle rust met het zoetgevooisde stemgeluid van de stoer en als een echte rocker ogende Hauksson in het korte Questions Unanswered. Het is het eerste van vier delen van het epische nummer A Life’s Work. Na een dikke minuut gaan de meeste registers open met Overture, een dynamisch en pakkend stuk muziek dat zijn weerga niet kent en (met alle respect) ouvertures van Neal Morse en Spock’s Beard doen verbleken. We horen het Noorse snarenwonder met virtuoos gitaarspel daarbij eerst begeleid en daarna duellerend met Gilbert Marshall met flitsend toetsenspel. Met A Brand New Day wordt met meerstemmige zang een brug geslagen naar het volgende hoogtepunt, het zeventien minuten klokkende titelnummer The Suffering Joy. Het nummer kent naast originele muzikale vondsten subliem spel waarin iedereen boven zichzelf uitstijgt. Lang uitgesponnen instrumentale stukken met een hoofdrol voor Stenberg worden afgewisseld met harmonieuze samenzang en vocale bijdragen van Hauksson en gastzangeres Maria Bentzen. Deze dame kennen we als zangeres van de groep Silvanesti.

Op het kalme en vrij vlakke Headlines en de mooi gezongen ballade Endless Oceans wordt gas teruggenomen en krijgt de luisteraar tijd om even bij te komen. Het gaspedaal wordt met Slightly Mad weer flink ingetrapt in wat het hardste stuk muziek is wat de groep ooit heeft gemaakt. Een Magic Pie kenmerkende gitaarloop wordt gevolgd door beukende gitaarakkoorden, dubbele basdrums en met pitch bend vervormd toetsenspel. Met hetzelfde gemak gaat even later de rem er weer op en blijkt men moeiteloos in staat overgangen en tempowisselingen in de muziek te integreren. Iets waarin deze Noren toch al uitblinken.

Maar de koek is dan nog lang niet op want met Tired weet men de luisteraar opnieuw het volle kwartier te boeien in een nummer dat uiteen valt in drie delen. Het begin klinkt als Pink Floyd ten tijde van “Wish You Were Here”, waarna een overgang volgt naar een gedreven stuk, dat doet denken aan Uriah Heep, inclusief grommende orgelklanken. Het hoogtepunt wordt gevormd in het laatste deel van het nummer waarin een razende en technisch knap gespeelde gitaarsolo van Stenberg verweven zit. Aan alle goeds moet ook een einde komen, net als aan een mensenleven. Hoe waardig klinkt dan ook het vrij donkere In Memoriam, waarin de oude man wordt bezongen die de door Thomas Ewerhard ontworpen albumhoes siert.

Het lange wachten is beloond met een zeer sterk derde album waarmee Magic Pie zich vanaf nu met de top (prog)rockbands mag meten.

Hans Ravensbergen