Maglev, JoostAlbum

Menig artiest heeft een klein voorraadje nummers op de planken liggen dat om de een of andere reden nooit een album heeft bereikt. Deze plaat staat er zelfs vol mee! ‘Unleaded Blood Plus’ is een allegaartje van voorheen door Joost Maglev opgenomen materiaal. De vraag is nu, is het hier gebodene de moeite van het uitbrengen waard?

Het album valt uiteen in twee delen. Maglev geeft aan dat de eerste zes nummer sterk zijn beïnvloed door de Japanse artiest Gackt. Deze J-pop superster heeft in het oosten van de wereld meer dan tien miljoen platen verkocht, maar is in het westen minder bekend. De opgewekte, ietwat powermetal’achtige rock met theatrale zang is in elk geval duidelijk van de voornoemde Japanner afgeleid, al is het resultaat hier vlakker. Wellicht omdat de stem van Maglev te dun is om dit soort muziek te dragen. Niettemin luistert de muziek op dit gedeelte goed weg. Zo heeft What You Could Be een aanstekelijk vlot ritme en een lekker lente’achtige sfeer. Het doet denken aan het introdeuntje van een animé-aflevering. Het beste nummer van dit eerste gedeelte is echter Dimensions. Deze compositie begint spaarzaam met akoestisch gitaarspel, waarna een bombastische melodie het stokje overneemt en een warme gitaarsolo na drie minuten opbouwt naar weelderige, symfonische toetsenpartijen. Het bijna twee minuten lange outro had wat vlotter afgewikkeld kunnen worden, maar is bepaald niet onaardig.

Het tweede deel van het album bevat een vijftal bonusnummers. Op de laatste drie composities verzorgt Scarlett Penta de zang. Dit blijkt een goede toevoeging die het best werk op een fijne rocker als Rival, waarin het samenspel met Maglev een van de betere momenten van dit album vormt. Het deed mij ver weg denken aan het solowerk van Anneke van Giersberg. De raggende gitaren en duwende drums houden in elk geval de aandacht goed vast. Het akoestische Portia is daarentegen geheel door Maglev ingezongen. Het fijne, hoofdzakelijk akoestische arrangement is prettig zachtmoedig. Het nummer duurt wel iets te lang voor mijn gevoel.

Kortom, veel alleraardigste muziek die niettemin wel enige diepgang mist en kleine mankementen bevat. Een tweetal nummers wil ik zelfs wel als missers kwalificeren. De trompetsynthesizers op Caramel klinken bijvoorbeeld echt té goedkoop en het lollige ritme is na een minuut al oud. Phantom opent weliswaar mooi met een interessante combinatie van rustieke gitaarpartijen en elektronische drums, hetgeen voor een dreigende sfeer zorgt, maar deze aangename spanning verwatert vervolgens ten faveure van saaie sentimentaliteit. De progressie van het nummer voelt vervolgens eenduidig aan. Jammer, want potentie heeft deze compositie wel. De luisteraar mag kortom enige wisselvalligheid verwachten, maar over het geheel genomen is de hier geboden muziek de moeite van het beluisteren waard.

Op zich is “Unleaded Blood Plus” daarmee een onderhoudende plaat. De muziek voelt desalniettemin schetsmatig aan. Met name op de tweede helft van de plaat missen de composities diepgang. Dit album biedt daarom, voor degene die de muziek van Maglev kunnen waarderen, genietbaar maar verre van essentieel luistervoer.