Een aantal van de mooiste kunstwerken komt voort uit de fascinatie van één persoon. Hoewel de voorliefde voor muziek soms al op jonge leeftijd ontstaat, kan dat pas op latere leeftijd resulteren in een album. “Overwrite The Sin” is het geesteskind en debuut van bassist Joost Maglev. Aan alles is te merken dat dit een heus passieproject is.
De teksten, artwork en muziek bevatten volgens de artiest een diepere laag. Een aardige prikkel om eens nader te kijken naar het mooie artwork en de redelijk sterke teksten. Overigens vermoed ik dat de thematiek nog beter naar voren was gekomen als Manglev nog steeds in het Nederlands zou zingen. In de Nederlandse versie van Confined komen de teksten en zang emotioneler over. Zover ik de thema’s goed doorgrond heb, gaat dit album over een dame die overleden is. In het midden wordt gelaten of de dame echt gestorven is, of alleen maar dood is voor de verteller. Bovendien heeft het album een soort gokmotief, zowel in de tekst van Play The Game als in het artwork. Mooie thematiek, maar dat moet natuurlijk ook ondersteund worden door sterke muziek.
Het symfonische getinte Play The Game is in elk geval een goed begin van het album. Een elektronisch intro dat de spanning goed opvoert. Het nummer wordt opgebouwd rond een pakkende melodie. Deze compositie bevat een evenwichtigheid die bij de rest van de nummers ontbreekt, hoewel geen van de nummers teleurstellen. Judith illustreert mooi waarom ik bij dit album op twee gedachten hink. Het nummer is te beschrijven als een soort Valensia met een dance beat. Aan de ene kant heeft het nummer een gekunsteld karakter, maar aan de andere kant is het behoorlijk verrassend en zelfs spannend. Een beetje ‘Campy’, maar wel mooi, luidt het uiteindelijke oordeel.
De zang van Maglev is echter wel een minpunt. De bombastische arrangementen compenseren gelukkig zijn beperkte bereik. De momenten waar zijn stem de muziek moet dragen zijn daarentegen minder sterk. Zo wordt het laatste nummer,The Hands of Time, door zijn zang wat gezapig. Dat betekent overigens niet dat het nummer slecht in elkaar steekt, verre van zelfs! Zo grijpt het chaotische intro direct de aandacht. Ook wordt er zelfverzekerd anderhalve minuut de tijd genomen voordat een melodielijn wordt geïntroduceerd. De gitaarpartijen zijn net als bij de rest van het album, erg mooi.
De muziek is niet foutloos, maar het enthousiasme en spelplezier van Manglev compenseert veel. Als je enigszins houdt van wat theatraliteit is dit zeker een album dat een kans verdient. De vijf nummers steken goed in elkaar, maar sommige passages voelen wat gekunsteld aan. Judith en Play The Game zijn veruit de interessantste nummers. Of we nog meer van dat soort leuke nummers mogen verwachten?… Tja, Joost mag het weten.