Magna CartaAlbum

Het Magna Carta, dat letterlijk ‘de grote oorkonde’ betekent, is een handvest over vrijheden en rechtspraak. De Britse Koning Jan Zonderland werd op 15 juni 1215 door een groep opstandige baronnen gedwongen dit te ondertekenen. Dat was niet zomaar. De koning was niet vies van een potje machtsmisbruik en moest dan ook nodig aan de ketting gelegd worden. Deze gang van zaken wordt gezien als het begin van de parlementaire democratie. Het is prachtig dat precies 800 jaar na dato de Britse folkband Magna Carta eindelijk weer eens met een nieuw studioalbum komt. Al vele jaren verschijnen er louter live platen, heruitgaven en verzamelaars van de band die al vanaf de oprichting in 1969 onder aanvoering staat van zanger/gitarist Chris Simpson. Voor de laatste studiovrucht moeten we terug naar 2001 waardoor het verschijnen van het fonkelnieuwe “The Fields Of Eden” echt een bijzonderheid is.

Het album zomaar beluisteren zit er niet in. De plaat smeekt om respect en dat is hem graag gegeven. Een band die al 45 jaar bezig is en wereldwijd miljoenen albums heeft verkocht mag bij de luisteraar rekenen op een torenhoog krediet. Vandaaruit is het professionalisme van de plaat eigenlijk een inkoppertje. Dat zegt nog niets over de kwaliteit van de muziek en laat die nu binnen het folkgenre bijzonder hoog zijn. Ik zie “The Fields Of Eden” dan ook als een eerbetoon aan de fans, als waardering voor hun steun in het verleden. In de nummers klinkt een soort berusting door waarbij ik wel aan wil geven dat nergens gerept wordt over een eindstation of iets dergelijks.

Het fijne van “The Fields Of Eden” is dat de relaxte sfeer waarin de akoestische folk gedrapeerd is  overal een geïnspireerde en integere indruk maakt. Door net als altijd te komen met een mix van folk, country, blues en jazz is de schoenmaker qua stijl weliswaar erg dicht bij z’n leest gebleven, het is de uitvoering die het hem doet… én de warme, bronstige stem van Simpson natuurlijk.

Een groot aandeel in de pracht hebben de vioolpartijen van Wendy Ross. Ze speelt sierlijk, ze speelt melancholiek en ze is zo vaak aanwezig dat een nummer apart noemen amper zin heeft. Toch wil ik niet voorbij gaan aan het fraaie thema van Middlesmoor, het instrumentale Nidderdale en het broeierige The Wild Geese. Een andere weldoener is de uit Nederland afkomstige multi-instrumentalist Laurens Joensen die Simpson fraai aanvult op allerlei snaarinstrumenten. Er mengen zich Spaanse gitaar, dobro, mandoline en banjo in het geheel met als meest bijzondere passage het pastorale getokkel in het titelnummer. Deze zestien minuten durende epic is trouwens een staalkaartje van de grenzen die Magna Carta opzoekt. Zo zit je te luisteren naar een stuk gesproken tekst en zo krijg je een elektrische gitaarsolo van Elliot Randall (Steely Dan, Doobie Brothers) voor je kiezen. Het nummer is nooit saai en dat geldt eigenlijk voor het gehele album.

Producer Will Jackson heeft het er maar druk mee gehad. Hij mocht alle slidegitaren en pianoakkoorden op hun plaats laten vallen. Daarin is hij met vlag en wimpel geslaagd. Het resultaat is een smaakvol schijfje.

Dick van der Heijde