Gitarist Rob Johnson is geen kleine jongen in de muziekbusiness. Hij heeft immers al drie, door de echte kenners hooggewaardeerde, instrumentale solo-cd’s achter zijn naam staan. In 1997 stampte hij samen met zanger Corey Brown, die voorheen bij Psycho Drama achter de microfoon stond, de formatie Magnitude Nine uit de grond. Vanaf dat moment laat de band met de regelmaat van de klok een nieuwe cd het levenslicht zien. Wel een vrij trage klok overigens, want na het debuut “Chaos To Control” uit 1998 duurt het maar liefst drie jaar voordat opvolger “Reality In Focus” in de schappen ligt. Het is dus voor de hand liggend dat nummertje drie niet lang meer op zich zal laten wachten. En verdomd, eind januari 2004 is “Decoding The Soul” een feit, net als zijn voorganger uitgebracht op het Duitse kwaliteitslabel Inside Out.
De muziek van Magnitude Nine laat zich het best vergelijken met die van de oude Queensrÿche. Ook zijn er wel overeenkomsten met Fates Warning te ontdekken. Melodieuze metal met een progressieve inslag. De hoofdrollen zijn weggelegd voor de zang en het gitaarwerk. Er is echter één wezenlijk verschil met bovengenoemde groepen. Die zijn er namelijk altijd in geslaagd om nummers te schrijven die een blijvende indruk achterlieten, een essentiële eigenschap die Magnitude Nine helaas ontbeert.
“Decoding The Soul” duurt slechts drie kwartier en daarin trekken tien tracks aan je voorbij. In technische zin valt er eigenlijk weinig op het geheel aan te merken. Het klinkt lekker strak, er wordt vakkundig gemusiceerd, de zang is uitstekend, alle gaatjes worden voorbeeldig dichtgetimmerd en de gitaarsolo’s zijn ook volgens het boekje. Alles is dus aanwezig om deze plaat tot een succes te maken.
Bijna alles dan! Je mist het gevoel, de passie en het enthousiasme. De muziek komt niet over, het is allemaal erg mechanisch en blijft daardoor afstandelijk. Ik word nergens geroerd of ontroerd. Alle nummers glijden langs je af en zijn grotendeels onderling inwisselbaar. Er staat slechts een drietal songs op dit schijfje die iets meer te bieden hebben.
Het melodieuze Facing The Unknown maakt je er voor het eerst op attent dat er ook een toetsenist in de band zit. Het supersnelle Dead In Their Tracks kent zowaar een duel tussen de toetsen en de gitaar. Beide nummers onderscheiden zich op positieve wijze, dus misschien was het verstandiger geweest om meer gebruik te maken van de keyboards. Ook het afsluitende Sands Of Time geeft enige reden tot juichen. Na een balladeachtig begin ontspint zich een liedje dat in tempo en variëteit behoorlijk afwijkend is van de rest van het materiaal.
Nee, “Decoding The Soul” is kil, koud en veel te klinisch. Magnitude Nine bestaat uit vijf goede muzikanten maar dat is dus nog geen garantie voor een goede plaat. Lekker links laten liggen deze langspeler.
Joost Boley