MagnumDVD

Tegenwoordig heeft elke band wel één of meerdere dvd’s achter zijn naam staan. Voor het uit Birmingham afkomstige Magnum is het hier te bespreken “Livin’ The Dream” echter de eerste. Dat is niet zo vreemd als je bedenkt dat de koningen van de melodieuze pomprock pas enkele jaren met hun glorieuze comeback bezig zijn.Tijdens de Europese tour van het in 2004 verschenen “Brand New Morning” kondigden de heren aan dat de laatste twee optredens van die tour zeer speciaal zouden gaan worden. Deze zouden de gehele “On A Storyteller’s Night” set bevatten, dit ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan van dat succesvolle album. Bovendien, zo werd medegedeeld, zouden de concerten gefilmd worden voor uitgave op dvd. Het feest ging bijna nog niet door ook. Harry James, de huidige drummer van de band, bleek een dubbele agenda te hebben, want diens oorspronkelijke band Thunder zou op dat moment (22 en 23 april 2005) ook op tour zijn. Er werd een geschikte vervanger gevonden in de persoon van de ervaren Jimmy Copley en zo heeft het kunnen gebeuren dat deze dvd, deze dubbel-dvd wel te verstaan, toch gemaakt kon worden.

Voor het concertgedeelte waar de eerste schijf het bewijs van is, is de show van de 23e in de Londense Astoria uitgekozen. De geluidskwaliteit van deze 18 nummers is zoals je van Magnum mag verwachten, strak en in balans. De band rockt lekker door met zijn bekende diepte en warmte maar zonder het gelikte jaren ’80 jasje. Het optreden valt te beluisteren in een pasklare Dolby 5.1 surround mix dus laat het je wel bevallen. Dat hebben ook die uitzinnige fans vooraan in het publiek gedaan. Een enthousiaste meute werkt vaak sfeerverhogend, maar die halfblote Henk Bres in het gedeelte na de pauze is mij iets te vaak in beeld. Zijn uitbundigheid is goed te begrijpen. Magnum staat te spelen als een stel jonge goden en dat zijn ze toch beslist niet meer.

In het gedeelte voor de pauze worden zowel nieuwe als oude nummers gespeeld en wat ik al dacht: recent werk als Brand New Morning en We All Run past naadloos tussen het materiaal van een klassiek album als “Vigilante” dat hier vertegenwoordigd is met het flitsende Backstreet Kid, de powerballade Need A Lot Of Love en het steady titelnummer. Achter het podium hangt een groot wit doek waardoor de kleurrijke belichting goed uit komt. Er zijn zeven cameraposities in gebruik en daarom is het best jammer dat zanger Bob Catley zo’n ingezoomde indruk maakt. Bovendien komt hij met zijn blonde manen en bleke gezicht soms nogal flets over. Maar wat geeft dat? De sfeer is prima. Naast het vele gekleurde licht baadt het podium af en toe royaal in het felle licht. Er zijn diverse volgspots, stroboscopische effecten, supernova-achtige flitsen en er is o.a. van dat moderne tegenlicht. Het past allemaal erg goed bij de dynamische bombast van de vijf, ondanks dat het allemaal nogal overdadig is. Tony Clarkin speelt een magnifiek potje gitaar in de intro van Sacred Hour. Hij wordt hierin vooraf gegaan door toetsenist Mark Stanway die uitstekende pianosynthklanken uit zijn Kurzweil haalt. Magnum weet immer te overtuigen met stuwend basspel, fraaie Styx-achtige samenzang zoals in Soldier Of The Line, stemmige warmte van de toetsen maar vooral met hun bijna-hardrockachtige allure. Een oudje als Kingdom Of Madness heeft nog steeds het heilige vuur. Let vooral op die met bezieling door Clarkin gespeelde tempoval.

Na deze acht nummers verlaten de heren het podium voor een korte pauze en het beeld wordt even zwart. Dat vind ik behoorlijk storend, zeker omdat de nummers wel vaker elkaar met een zwart beeld opvolgen. Juist dat maakt de dvd wat onpersoonlijk. Ik wil me helemaal in het concert kunnen verliezen, maar die zwarte beelden halen me steeds uit m’n droom en doen me bikkelhard realiseren dat ik tv zit te kijken.

Zoals gezegd bevat de tweede set het gehele “On A Storyteller’s Night” album. Unaniem wordt How Far Jerusalem daarvan als hoogtepunt gezien en ook de versie op deze dvd is weer weergaloos. In de mysterieuze intro komt Catley als geest op de bühne en het is zowaar nog indrukwekkend ook. Het orgel zwelt aan en Copley zet zijn hoofdtelefoon met clicktrack op. Het opzwepende nummer maakt een ieder gek. Het zinderende tussenstuk met publieksparticipatie kent psychedelische projecties en combineert beelden van de in trance zijnde muzikanten met allerlei off-focus shots. Je moet wel een enorm ijskonijn zijn wil je hier niet een beetje van gaan zweven. Het duurt misschien wat lang maar daar is dan dat super aanstekelijke refrein weer dat je onverbiddelijk met beide voeten op de grond zet. Het uitnodigende Just Like An Arrow met zijn splijtende gitaarsolo volgt en nummers als het titelstuk en Les Morts Dansant laten fijntjes blijken dat Magnum vooral kan bogen op composities die er toe doen. Two Hearts is ook zo’n goeie, evenals het Marillion-achtige All England’s Eyes waar een Engelse vlag uit het publiek voor patriottische gevoelens zorgt.

De minder sterke nummers, Before First Light, Endless Love en Steal Your Heart , worden met verve voor het voetlicht gebracht, ondanks dat Magnum deze al jaren niet live heeft uitgevoerd. Steal Your Heart zelfs nooit. Er is echter routine ten over in de powerballade The Last Dance die deze sympathieke en sfeervolle concertregistratie als toegift af mag sluiten. Daarnaast kent deze eerste schijf nog een vrij overbodig itempje waar op zwart/witbeelden uit de oefenruimte allerlei bedankjes voorbij gescrolld komen.

De tweede schijf van een dubbel-dvd bevat vaak erg wisselvallig materiaal qua interesse, zo ook deze. De interviews zijn aardig, maar de twee filmpjes zijn ronduit knudde met hun ‘één keer draaien en verder nooit meer hoeven zien’ motto. Deze schijf heeft echt zijn waarde door de aanwezigheid van een achttal videoclipjes. Op zich zijn hitjes niet zo representatief voor het globale bandgeluid maar nummers als Days Of No trust, Start Talking Love, It Must Have Been Love en bijvoorbeeld Heart Broke And Busted geven toch een uitermate goed beeld van de bravoure waarmee Magnum hun onvervalste jaren ’80 hardrock vercommercialiseerde. De getoupeerde kapsels wapperen er lustig in Hans Klok stijl en de patserige kleding past ze als gegoten. Ondertussen groeit de sympathie voor het huidige Magnum alsmaar. Dit gevoel wordt nog eens versterkt door de terugblikkende commentaren die Catley en Clarkin op de clipjes geven. Beide vijftigers brengen tevens een akoestische versie van The Spirit die wel wil smaken.

Magnum is met deze dvd weer helemaal het mannetje zonder dat ze daarbij de macho hoeven uit te hangen. Die tijd ligt al enkele decennia achter hen.

Dick van der Heijde