MagnumAlbum

Als recensent kom je in aanraking met ontzettend veel nieuwe muziek. Daar zitten vaak pareltjes bij en zo nu en dan komt er iets langs waar je maar weinig mee kan.

In beide gevallen wordt van een recensent een kritische blik verwacht. Het is soms lastig om niet overdreven positief te zijn en een band moet het wel erg bont maken, wil ik het tot de grond afbranden. En dan zijn er nog van die bands waarbij het gewoon bijna niet lukt om er negatief over te zijn. Magnum is zo’n band.

Niet dat ik nou zo’n enorme fan van deze band ben; het aantal albums uit de enorme discografie van deze Britten dat ik bezit is op de vingers van twee handen te tellen. Ook ren ik niet direct naar de platenzaak als er een nieuw album uit is en een concert heb ik eveneens nog nooit bezocht. Maar ik kan deze heren domweg niet op een slecht product betrappen.

Toch zal ik – voor de vorm – even wat kritische noten plaatsen. Dit tweeëntwintigste studioalbum verschilt namelijk amper van de eenentwintig albums ervoor. En ook dit album bevat weer de obligate wisselingen tussen krachtige ballads en typische Magnum-rampestampers. En de hoes is deze keer ook niet heel erg fraai, als ik eerlijk ben.

Nu we dat benoemd hebben, kunnen we ons richten op de positieve zaken. En die zijn er legio! Want genoemde rampestampers zijn wel weer van een heerlijk niveau. Ze zijn ontzettend pakkend en nestelen zich direct in je hoofd. Datzelfde geldt voor de atmosferische langzame nummers. De heren Ward, Morris, Benton en Clarkin spelen weer ontzettend goed, waarbij vooral de laatste twee opvallen. Clarkin blijft een uitstekend gitarist en Rick Benton vult de nummers heerlijk in met sfeervolle of swingende toestenpartijen, waarbij hij zo nu en dan het (lichte) experiment niet schuwt. No Steppin’ Stones kent zelfs een brass-sectie en in Your Blood Is Violence verrast hij ons met een elektrische piano. Zanger Bob Catley verdient een aparte vermelding. Ik ken maar weinig zangers die op hun vierenzeventigste nog zó goed zingen. Dat rauwe randje dat hij de laatste jaren heeft gekregen doet zijn stemgeluid alleen maar goed. Hij is nog steeds een van de beste vocalisten in het genre.

In de bijgeleverde informatie roept de band met de nodige bravoure dat dit nieuwe album met een mix van typische Magnum kenmerken (correct, die zijn er volop) en hedendaagse elementen (nou vooruit dan, ze zijn sporadisch aanwezig) en baanbrekende benaderingen (nou niet gaan overdrijven, heren!) voor veel nieuwe fans zal gaan zorgen. Dat laatste is natuurlijk aperte onzin, maar daar zullen de fans die deze band al vele jaren in hun hart hebben gesloten natuurlijk niet van wakker liggen. Die kunnen weer genieten van een uitstekende Magnum plaat.