MagoriaAlbum

In 2019 verraste gitarist Mark Bogert (bekend van Knight Area) ons met een rockopera over Jack the Ripper, “JTR1888”. Of rock opera, beter gezegd een symfonische rockopera. Zijn muziek werd nog wel eens vergeleken met Ayreon, maar als ik naar “Hollingsworth Mansion” luister, zie ik het vooral als het wat hardere equivalent van de musicals van Clive Nolan (al dan niet met Oliver Wakeman). Met als overeenkomsten de Victoriaanse tijd, de bombast, de overstelpende en zich over elkaar heen stapelende mooie melodieën en de sfeer van een donker sprookje. Plus een uitstekende cast aan zangers en zangeressen die de progmusical tot grote hoogte laten stijgen. Denk bijvoorbeeld aan Jan Willem Ketelaers, Edward Reekers, Rodney Blaze en Maria Catharina. De band wordt uiteraard gedragen voor Bogert, die bovendien met gitaarsolo’s strooit. Oudgedienden als bassist Peter Vink en Cleem Determeijer (die het pianonummer What Do They Want From Me fraai inkleurt), geven acte de présence. Matthijs Kieboom is verantwoordelijk voor de orkestrale arrangementen en zorgt ervoor dat “Hollingsworth Mansion” in alles ademt als een donker sprookje.

Het verhaal gaat over de familie Welbourne die in een afgelegen landhuis gaat wonen. Zij kennen echter niet de geschiedenis van hun nieuwe stulpje. Ruim een eeuw geleden woedde er een grote brand in het landhuis, waarbij ook de oorspronkelijke bewoners Hollingsworth omkwamen. Talloze geruchten en verhalen deden de ronde over het mysterieuze kasteel. Zoals bijvoorbeeld dat de oorspronkelijke bewoners Hollingsworth altijd in het kasteel zijn blijven wonen… Voor het hele verhaal verwijs ik graag naar de cd en de website, maar wat je krijgt is dus een verhaal over een spookhuis. En dat levert niet alleen een spannend verhaal, maar zeker ook spannende muziek op.

Waar “JTR1888” twee cd’s behelsde, is “Hollingsworth Mansion” gewoon één cd. Ik vind dat winst. Ik snap dat muzikanten de tijd nodig hebben om hun verhaal te vertellen, maar voor mij als luisteraar is het zo veel beter te behappen en blijf ik in het verhaal.

Het instrumentale intro The Haunted House verleid je om in dat verhaal te stappen. Direct komt het mysterieuze, griezelige en musicalachtige geluid op je af. Met New Estate barst de plaat dan helemaal open. Dit is een heerlijke symfonische rocksong met een zeer herkenbaar refrein. De nieuwe bewoners zijn hoopvol over hun nieuwe toekomst in hun landhuis. In Don’t Open The Gate komen de oorspronkelijke bewoners Hollingsworth aan het woord. Wederom is de melodie heel mooi en is het refrein krachtig. Dat geldt ook voor Diamond in the Dark met in de hoofdrol Maria Catharina. Na de ballad What Do They Want From Me wordt de muziek nog wat donkerder. Het nummer When Our Time Will Come is reflectiever van aard en stelt de vraag of er leven is na de dood. Daarna komen stevige en uptempo nummers met Leave Us en The Time Has Come. In de song From Dusk Till Dawn komt alles samen waar Magoria op deze plaat voor staat: sterke melodieën, overtuigende zang, bombast en een onvervalste musical touch. Met het nummer Die For The Love of Your Life wordt de bombast nog overgoten met een gospelsausje. Eind goed, al goed is het overigens niet. Met het orkestrale Postludium komt een einde aan deze fraaie plaat.

Je hebt soms van die cd’s die maar rondjes blijven draaien in je cd-speler. “Hollingsworth Mansion” is zo’n album. Voor mij dan. Dat komt door de sfeer, de fijne melodieën en niet in de laatste plaats de aanstekelijke refreinen. Bovendien is het een totaalbeleving. Weer ouderwets met het tekstboekje in de hand genieten van de muziek. Kortom, ik ben onder de indruk van deze tweede cd van Magoria.