MagoriaAlbum

Een inmiddels al weer meer dan 130 jaar oud mysterie: wie ging er toch schuil achter die Jack the Ripper, die rond het jaar 1888 de straten van Londen onveilig maakte? De aan hem toegeschreven moorden zijn nooit opgelost. Een van de theorieën over de ware toedracht is de ‘Royal Conspiracy Theory’ die uitgaat van betrokkenheid van het Britse koningshuis bij de geheimzinnigheid rond deze moorden. Een theorie die natuurlijk zeer tot de verbeelding spreekt, zo moet ook Mark Bogert hebben gedacht want hij gebruikt deze ‘legende’ als basis voor een heuse rockopera.

Mark Bogert, bekend van de band Knight Area, is verantwoordelijk voor de muziek op deze dubbelaar en voor de manier waarop het mysterie van Jack the Ripper daarop wordt verteld. Bogert verzorgt zelf de gitaarpartijen en verder wordt hij op dit album bijgestaan door een keur van andere gerenommeerde namen binnen het genre. Bekend van Knight Area maar ook van Ayreon is basgitarist Peter Vink. Cleem Determeijer, bekend van Finch, neemt op één, overigens prachtig, nummer de pianopartij voor zijn rekening. Koen Stam en Harmen Kieboom, beiden van de progressieve metalband Ex Libris, zijn verantwoordelijk voor respectievelijk toetsen en drums. De verschillende rollen binnen het verhaal worden vertolkt door maar liefst negen zangers en zangeressen, allen met een prima staat van dienst. En, alsof het nog niet genoeg is, er is ook nog een koor(tje) aan de bezetting toegevoegd.

Het album bestaat uit 21 nummers en duurt totaal 1 uur en 35 minuten. Het gaat te ver om hier alle nummers te bespreken, om die reden zal ik dat alleen doen van de nummers die in mijn optiek de hoogtepunten zijn.
“JTR1888” begint rustig met, hoe kan het ook anders, geluiden van het Londen van de negentiende eeuw (paard en wagen, toen ook al de Big Ben,…). Er klinkt een ijselijke gil, en… één ding moet mij meteen al van het hart: een gevoel van opluchting maakt zich van mij meester want vaak wordt een dergelijk project, naar mijn bescheiden mening, ontsiert door de toevoeging van een vertelstem die het verhaal tussen de nummers door vertelt, of zo u wilt, de nummers aan elkaar praat. In mijn geval beperkt dit gegarandeerd het aantal luisterbeurten dat ik een album geef, ik raak er om die reden op een gegeven moment echt op uitgekeken. Gelukkig geen vertelstem op “JTR 1888,” maar de vertelster van het verhaal, Zora Cock (Blackbriar), doet deze bijdrage aan dit concept zingend, wat ik een veel betere keuze vind.

De muziek is heerlijk gevarieerd. Dit komt zowel door de uiteenlopende stijlen en sferen die de luisteraar worden voorgeschoteld als door de zeer verschillende, geweldige stemmen van de zangers en zangeressen die op “JTR 1888” meezingen. Er zit vaart in de het album en er gebeurt echt van alles in de muziek, en hoewel de totale speelduur lang is wordt het daardoor zeker niet saai.
Ballads worden afgewisseld met progrock, progmetal en zelfs een drinklied (met iets meer dan een minuut net lang genoeg).

Door het veelvuldige gebruik van koortjes doet de muziek soms aan Within Temptation denken, maar vooral klinken invloeden van Savatage, Queensrÿche, Dream Theater en dichter bij huis (en logisch, gezien de bezetting) Knight Area, Ex Libris en Ayreon, door.
Legend Of The Serial Killer Scene wordt gezongen door Zora Cock en Maria Catharina (Valentine). Het begin is lekker uptempo maar ergens halverwege lijkt het of dit nummer van de cd eigenlijk uit twee verschillende nummers bestaat en wordt de muziek een stuk rustiger. De melodieën blijven hangen in je geheugen: knap gedaan. Dergelijke pakkende melodieën komen op dit album overigens wel meer voor.

Wat mij betreft is het nummer Abberline het hoogtepunt van de eerste cd. Eh, doet Geoff Tate (Queensrÿche) ook mee aan dit project? Even voor de zekerheid het cd-boekje checken…nee het blijkt Peter Strykes (LA The Voices) te zijn. Doordat de stem van Strykes hier zo op die van Tate lijkt en Inge Rijnja (Saphira) en Maria Catharina hierop ook meezingen, en door de toevoeging van de koortjes, doet dit nummer mij een beetje aan Suite Sister Mary denken van het Queensrÿche album “Operation Mindcrime,” en dat is uiteraard geen slecht ding. De toetsenpartijen zijn overigens top, zowel op dit nummer als op de rest van het album. Er wordt lekker kwistig gestrooid met toetsenlagen en -riedeltjes; die Koen Stam draagt toch wel een cape hè, zoals een echte toetsentovenaar betaamt?
Het pittige rocknummer Queen Victoria, ook weer gelardeerd met prachtig toetsenwerk, wordt gezongen door Mirjam van Doorn (The Boxx). Sonny Pruim (Skeftum) zingt, hoewel kort, ook op dit nummer. Het nummer is voorzien van erg lekker gitaarspel, genieten!

De tweede cd start met Overture JTR1888, dat sfeervol begint met het gebeier van de Big Ben dat overgaat in een mooi orkestraal stukje muziek.
Het hoogtepunt van de tweede cd is wat mij betreft het nummer Let Her Be Safe: lekkere tempo- en sfeerwisselingen, smakelijke gitaar- en toetsenpartijen en vol overgave gezongen door Jan Willem Ketelaers (Knight Area) en Nadine Pruim (Skeftum).
Het pianospel van Cleem Determeijer luidt de mooie ballad, Dignified Woman, in. Ook dit is weer prachtig gezongen door Maria Catharina.
Last Night In Whitechapel is een gaaf maar kort Savatage-achtig instrumentaaltje en we naderen de finale…
De kerkklokken luiden voor de laatste keer aan het begin van het voorlaatste nummer, Mary Jane Kelly. Ook dit nummer heeft kenmerken van de muziek van Savatage ten tijde van de conceptalbums “Dead Winter Dead” of “Wake Of The Magellan.” Zanger Rodney Blaze (Ayreon), de vertolker van de rol van Jack the Ripper, gooit hier samen met de andere muzikanten, behoorlijk de remmen los.
Met Freedom Of London krijgt de vertelling een waardige afsluiter. De complete bezetting, met alle zangers en zangeressen, komt nog één keer langs in de refreinen van het nummer. Het album eindigt met een conclusie: de ware toedracht van het mysterie rond Jack The Ripper zal een geheim moeten blijven, voor altijd…

Een diepe buiging wil ik maken voor Mark Bogert en consorten. Ik ben behoorlijk onder de indruk van dit werkstuk. Zoals wel vaker vraag ik mij ook nu weer af hoe het toch komt dat er op eigen bodem zulke mooie, indrukwekkende,en in dit geval groots opgezette muziekprojecten worden gemaakt en dat dit door de meeste landgenoten helaas weer niet zal worden opgemerkt. Zonde! Des te meer is het bewonderenswaardig dat er getalenteerde, geïnspireerde artiesten zijn, zoals in dit geval Mark Bogert, die de moeite en het risico nemen van het opzetten van een dergelijk indrukwekkend project. Zoals Mart Smeets zou zeggen: ‘chapeau!’ oftewel ‘petje af!’