Magrathea

Legends

Info
Uitgekomen in: 2004
Label: eigen beheer
Website: www.magrathea.org.uk
Tracklist
Reunion (6:42 )
Shadow Of Ignorance (5:42)
Magical Box (5:03)
The Man Who Loved Flowers (7:18)
Galadriel (6:19)
Brainwash (6:11)
Birds Of Fire (6:04)
Agoraphobic (5:40)
Fear Of The Unkown (5:02)
Dreamscape (8:39)
Glenn Alexander: zang, toetsen, drums
Gary Gordon: gitaar, basgitaar
Legends (2004)

 Tot nog toe is de aandacht op het internet voor de Engelse band Magrathea en “Legends”, hun in eigen beheer uitgebrachte debuut-cd, vrij gering. Het is dan ook een goede zaak dat wij bij Progwereld deze cd bespreken want de nodige symfoliefhebbers zullen gecharmeerd zijn van de tien nummers op dit product. Elk willekeurig nummer zou niet hebben misstaan op de neo-prog verzamel-lp “Fire In Harmony” uit de jaren 80. Magrathea bestaat slechts uit twee heren: zanger, toetsenist, drummer Glenn Alexander en bassist, gitarist Gary Gordon. Ze vissen 62 minuten lang in dezelfde vijver als waar Pendragon, Haze en Solstice destijds ook in hengelden. Alhoewel “Legends” een hedendaags product is, hoor je dat er niet aan af. De cd heeft een geluidsbeeld dat tijdens de opnamen lijkt te zijn volgepropt met van alles en nog wat. Eigenlijk past dit dichtgesmeerde geluid prima bij het gebodene waardoor “Legends” beschouwd kan worden als een veredelde demo, een heerlijke demo, dat wel.

Als ik het openingsnummer Reunion hoor, moet ik denken aan de Amerikaanse groep Realm van toetsenist Steve Vail en deze gedachten laten me gedurende de hele cd ook niet meer los. Naast het feit dat Magrathea ook zeer toetsengericht is, heeft dit alles te maken met de Jon Anderson-achtige engelenstem van Glenn Alexander. Het kalme Birds Of Fire lijkt trouwens sterk op Jon & Vangelis, zelfs als de gitaar van Gary Gordon zich ermee gaat bemoeien.

Wat Reunion vooral duidelijk maakt is de liefde van de beide muzikanten voor Genesis met name in de intro en het geweldige instrumentale gedeelte. Het is nu ook weer niet zo dat de band de tijd van bijvoorbeeld “Wind and Wuthering” doet herleven, maar een geslaagde interpretatie is het zeker. Magical Box heeft onmiskenbaar Your Own Special Way tot inspiratie gehad en omdat de heren het nummer ook nog eens voorzien van die karakteristieke dein, is het vragen om uitgeroepen te worden tot Genesis-kloon, maar nee hoor, Magrathea is zo integer als de neten. De vele gitaar- en toetsenthema’s op het album zijn fraai, zij het niet echt sensationeel. Dat geldt ook voor de zanglijnen, aardig maar niet al te memorabel. Wat dat betreft is Galadriel het sterkste nummer. De melodie blijft, hoe clichématig dat ook klinkt, meteen al hangen. Deze gedijt prima op de wat zweverige ondergrond met gedragen Mellotronklanken en diepe baspedalen. Het zorgt voor het herkenningspunt op deze cd.

Brainwash opent met galmende gitaar. Vervolgens komt er een stuk in onvervalste oude Pendragon / IQ-stijl dat op en top Magrathea is met hoekige ritmes, euforische Mellotrongolven en een rustig intermezzo. In de strategisch geplaatste nummers The Man Who Loved Flowers en Agoraphobic zit ruimte voor de wat meer weerbarstige invloeden. Niet alleen houden de King Crimson-achtige akkoorden van The Man Who Loved Flowers en de maniakale zang op Agoraphobic het album in balans door een tegenwicht te vormen voor de rustige nummers. Tevens dragen ze bij aan de broodnodige contrasten in de muziek. Fear Of The Unknown is een lekker nummer, zoniet het lekkerste. Wel heeft het, net als alle voorgangers, niet echt veel finesse en subtiliteit. We moeten het hier doen met dikmakers als vette riedels van de synth, volle strings en brede samenzang. Geen probleem overigens.

Het afsluitende Dream Scape laat nog eens horen hoe het zit. De twee muzikanten hebben een pur sang symfohart en maken daarmee prettige, aangename muziek die niet al te hoogstaand is. Daardoor is “Legends” een lekker schijfje geworden dat een goede opvolger verdient.

Dick van der Heijde

Send this to a friend