Mahogany FrogAlbum

Ofschoon Mahogany Frog al tegen het einde van de vorige eeuw wordt opgericht, is dit album pas mijn eerste kennismaking met de muziek van Scott Ellenberger, Graham Epp, Jean-Paul Perron en Jesse Warkentin. Nu loop ik wel eens vaker achter de feiten aan, maar dit keer treft mij evenwel weinig tot geen blaam. Na vier in eigen beheer uitgebrachte albums is “DO5” immers pas het eerste werk van het Canadese kwartet dat wereldwijd verschijnt.

Op hun vijfde langspeler brengen de vier heren een mengelmoes van ambient, Canterbury, elektronica, hardrock, jazz(rock), progressieve rock, psychedelische rock en spacerock ten gehore. Op zijn eigen webpagina bombardeert de band dit allegaartje tot “psychedelische electro-jazzrock” en dat zijn inderdaad de drie belangrijkste bestanddelen van het mengsel. Nu klinkt dit in theorie allemaal best leuk en aardig in de oren, maar de band weet mij in de praktijk helaas toch niet helemaal te overtuigen…

Ondanks dat de muziek van Mahogany Frog over een meer dan behoorlijke hoeveelheid intensiteit en vitaliteit bezit komt het gebodene mij namelijk ietwat te vrijblijvend (lees: stuurloos) over. Het lijkt wel of het viertal teveel zijn stinkende best heeft gedaan om zo veel mogelijk elementen van onder meer Add N To (X), Miles Davis, Djam Karet, Emerson, Lake & Palmer, Hatfield And The North, Ennio Morricone, Pink Floyd, Soft Machine, Stereolab en Tortoise in zijn muziek te verwerken. Nu weten vaste bezoekers van dit digitaal periodiekje dat ik op zijn tijd best van (wat) structuurloze, ongeordende muziek houd, maar door hun ongebreidelde daadkracht vliegen de vier heren hier helaas meer dan eens uit de bocht. Dan ontaardt dit mengsel zomaar in een wanordelijke warboel van allerlei uiteenlopende muziekgenres.

Omdat zelfs recensenten af en toe over enige menselijke trekjes blijken te kunnen bezitten, kan ik het echter vanzelfsprekend ook bij het verkeerde eind hebben. Gezien de jubelstemming aangaande dit album elders op het wereldwijde web is dit zeer goed mogelijk en hebben we hier misschien toch te maken met een waar meesterwerk. Indien dat zo is, hebben de vier heren dat zeer goed voor mij verborgen weten te houden. Ik heb namelijk heel wat tijd gestoken in het doorgronden van “DO5” en ik hoor op dit album nog steeds niets meer dan een banale brei van een band die zich iets te graag wil bewijzen.

Hoewel ik dit album beslist geen wanproduct wil noemen (het toetsengeluid is om te smullen!), ben ik bang dat “DO5” niet aan mij besteed is. Misschien dat ik in de (nabije) toekomst mijn huidige oordeel moet aanpassen, maar tot die tijd geef ik mijn portie Mahogany Frog aan fikkie!

Frans Schmidt