Mahogany FrogAlbum

Mahogany Frog is een instrumentale band uit Canada. “Senna” is al het zesde album, en nog wil de band internationaal niet doorbreken. Toch maken de heren geen onverdienstelijke prog, al is het wat richtingloos misschien. Met het grootste gemak gooit Mahogany Frog jaren ’70 rock, jaren ’60 psychedelica, Canterbury en jazz in de mix. Het resultaat is niet oninteressant, al is het vaak wat onrustig. Veel tempowisselingen, geluidseffecten en dat alles bij instrumenten die continue in de overdrive staan. Je moet er wel tegen kunnen.

Wat altijd een beetje jammer is aan instrumentale platen zonder ‘concept’, is dat het maar gissen is naar de bedoelingen achter de nummers. Zo is er een Houndstooth, part 1 en part 2, maar zonder uitleg is het onmogelijk om een link te leggen tussen titel en inhoud. Part 1 begint als een nummer van Pink Floyd, met een veelbelovend orgelintro. Wanneer de gitaar erbij komt, met een fikse dosis distortion erop, lijkt het nummer wat te ontsporen, maar als je de moeite neemt om hem met een béétje extra volume te beluisteren, hoor je dat het allemaal lekker klopt. Geen verrassing dat het nummer naadloos overloopt in Houndstooth Part 2, dat klinkt als een overdrive-versie van Focus meets Caravan.

Wat kunnen we nog meer zeggen over Mahogany Frog? Een beetje humor hebben ze zeker, vooral als je titels bedenkt als Flossing With Buddha. Dat begint als een deuntje waarmee de Shadows in de jaren ’60 beslist hoge ogen zouden hebben gegooid. Ware het niet dat ook hier de muziek prettig ontspoort door de vette distortion. Nadat alle registers open zijn gegooid, hoor je de jaren ’70 weer terug, zowel qua melodie als in de opnametechniek, die bewust low-fi is gehouden. Het nummer Message From Uncle Stan: Grey Shirt kan mij aanvankelijk minder bekoren. Psychedelisch gefreak zonder richting. Maar dan komt het nummer na zes en een halve minuut eindelijk op toeren en ontspint zich een uptempo rocknummer. Een beetje te laat misschien, voor de twee minuten die het nummer dan nog duurt. Het naadloze vervolg Message From Uncle Stan: Green House blijkt een heel ander soort nummer te zijn. De overgang is dan ook niet te missen. Dit nummer is opgebouwd rond een basrifje, en doet zowaar aan de vroege platen van Camel denken. Maar dan, inderdaad, véél harder, vanwege die distortion dus weer.

Helemaal niet onaardig dus, deze plaat. Je moet er voor in de stemming zijn, maar voor welke muziek geldt dat eigenlijk niet. Mahogany Frog doet al jaren zijn eigen ding en stoort zich nauwelijks aan trends of conventies. Hey, was dat niet waar het bij prog allemaal om draait?

Marcel Debets