Jeff Hamel, de man achter Majestic, begon op het debuutalbum “Descension” als een doe-het-zelver die alle instrumenten op dat volledig instrumentale album zelf bespeelde. Op de navolgende albums liet hij zich in toenemende mate bijstaan door andere muzikanten en vocalisten. Met zijn vierde album “Ataraxia” levert Hamel een cd af die nog twee instrumentale nummers kent en waar naast drie gasten zijn zoon op meespeelt. We mogen dus spreken van een stevige metamorfose. Een metamorfose die ook heeft geresulteerd in een muzikaal gewijzigde koers.
De van oorspong hardrockgitarist Hamel heeft zich later het bespelen op andere instrumenten eigen gemaakt, met toetsen als belangrijkste aandachtsgebied. Dat hij zijn afkomst als hardrockgitarist niet verloochent, laat hij horen op Faceless waar een partij heavy metal gitaren uit je speakers knalt. Pas na een minuut of vijf en enkele toetsenpassages verder komt Jessica Rasche aan bod met haar krachtige en doordringende stemgeluid. Zij is een zangeres die het in elke willekeurige (gothic)metal band goed zou doen, maar niet goed past bij de muziek die Majestic speelt.
Majestic heeft naar mijn bescheiden mening nog meer problemen. Hebben we hier te maken met een female-fronted rockmuziek, symfonisch metal of elektronische muziek doorspekt met gitaren? Daarnaast zit er productioneel gezien veel galm op de muziek die mij tijdens het luisteren behoorlijk irriteerde.
Bijkomstig manco aan dit album is dat het bijna 70 minuten duurt en de aandacht niet vast kan houden. Er staan enkele nummers op (Wither, Numb en Delusion) die vanwege het monotone tempo en de wat zeurderig overkomende stem van Rasche de aandacht doen verslappen en mij verleidden tot het gebruiken van de skip-vooruit toets. Een van de twee overgebleven instrumentale nummers Astral Dream is atmosferisch, maar kent een dermate langdradige aanloop dat het vervelend wordt.
Schaars hoogtepunt is Takes My Breath Away. Hier laat Hamel in een klein kwartier horen dat het ook anders kan. Een atmosferisch begin met zwevende toetsen en huilend gitaarspel maakt de weg vrij voor een mooi zingende Rasche. Het valt mij op dat wanneer zij met minder kracht zingt dit haar stemgeluid ten goede komt. Mooi gedragen en repeterend toetsenspel wordt ondersteund door donker gitaarspel. Ik hoor hier de Majestic die ik ken van “Descension”.
Na het eerder genoemde debuutalbum was ik Majestic uit het oog verloren. Als een duveltje uit een cd-doosje was daar “Ataraxia”. Ataraxia is een Grieks woord wat staat voor het ideaal van zielsrust. Helaas heb ik die rust op dit onsamenhangende album niet kunnen vinden.
Hans Ravensbergen