MalaaviaAlbum

“Frammenti Compiuti” Is het derde album van de Italiaanse progband Malaavia. Deze plaat heeft precies datgene waar het voorganger “Vibrazioni Liquide” uit 2008 aan ontbreekt: bombast. Malaavia maakt een mengeling van Italo-prog en wereldmuziek die amper te vergelijken valt met welke band dan ook en dat  terwijl de muziek overal opmerkelijk dicht bij huis is. Het is fijn dat de band op “Frammenti Compiuti” het juiste recept voor z’n stijl gevonden heeft. Ik zal wel een oelewapper zijn, maar ik hoor iets van Mostly Autumn en RPWL. Het geheel komt erg theatraal over en dat vergt een uitgebalanceerde spanningsboog, iets dat je wel aan Malaavia kunt overlaten. De band is hier zoals altijd accuraat en weldoordacht bezig. De beleving is er echter niet minder om.

Ik zeg dan wel zo stoer dat Malaavia een band is, maar feitelijk is de bezetting, op zanger/gitarist/bassist Pas Scarpato na, op elk album zo goed als anders. Het label (Maracash Records) noemt die rigoureuze wisselingen zelfs een trademark van de band, het moet niet gekker worden. Hoe dan ook, Scarpato mag zich met recht mister Malaavia noemen. Niet alleen is hij mede componist van de meeste nummers, tevens is hij verantwoordelijk voor de teksten en het daaraan ten grondslag liggende concept. Deze zijn filosofisch van aard en gaan over existentiële zaken. Niet dat ik de zinnen kan ontrafelen, mijn Italiaans is net toereikend om de bezetting te ontleden.

Aan de linkerkant van Scarpato staat toetseniste Michela Carobbio die de nodige warmte in het geheel aanbrengt. Aan de andere kant staat  (beter gezegd zit) drummer Jacov Leone, de man die af en toe ook een paar toetsenakkoorden laat horen, wat achtergrondzang doet en het ook niet schuwt in een paar nummers met een drummachine mee te spelen. Behalve Scarpato doet ook Shana Stuchi enige leadzang. Haar heldere stem is een pure verrijking voor het bandgeluid en dat terwijl Scarpato ook geen verkeerde stem heeft. De verdeling is mooi. Er zijn instrumentale nummers, stukken met een man achter de microfoon en stukken met een vrouw achter de microfoon. Het is een creatief stel en daarom is het best bijzonder dat er geen uitglijders gemaakt worden. Nee, “Frammenti  Compiuti” is een toegankelijk album dat heerlijk is gemixt door Carlo Leone, de man die ook enkele nummers bast.

Wel heb ik het idee dat de muziek af en toe nog beter had gekund. Met het eerste nummer Specchi Del Tutto legt de band de lat namelijk behoorlijk hoog en een nummer als  O Mare bijvoorbeeld kan daar gewoonweg niet aan tippen. Zo zijn er nog wel wat momenten maar laten we het positief houden, dat verdient de plaat. De eerste vijf nummers brengen je helemaal in de mood met hun mooie melodieën en hun fraaie thema’s. De bombast tiert er welig zonder een overdreven laag over de muziek heen te leggen. Het kan niet anders dan dat een en ander uitmondt in een aantal hoogtepunten. Ik noem Niente Di Piu dat op het eind haast gothic klinkt en ik noem Time Is Memory waar Stucchi met een aandoenlijk accent enkele zinnen in het Engels zingt. Het dertien nummers tellende album bevat twee tracks die een beetje anders zijn. Journey To The Stars is een kort toetsenintermezzo van Carobbio en het donkere Sodoma By Night is een psychedelische bedoening. Beide nummers passen goed in het geheel en vooral Sodoma By Night doet je beseffen dat alle tracks eigenlijk een eigenzinnig laagje hebben.

Al met al is “Frammenti Compiuti” een prima schijfje waar ik verder niet over uit zal wijden. Dat heb ik namelijk net al gedaan.

Dick van der Heijde