MaldororAlbum

 Merde! Ik had deze cd al een plaatsje in mijn persoonlijke top 10 van 2005 toebedeeld tot ik bemerkte dat hij uit 2004 stamt. ‘Dan maar niet’ dacht ik en dat is jammer want dit ijzersterke debuut verdient absoluut dergelijke extra aandacht.

“L’Arbre-Cimetière” is het resultaat van een veelbelovende band die al tien jaar lang aan de weg timmert. Dat de vier Fransozen hier laten horen fantastisch op elkaar te zijn ingespeeld met hun jaren ’70 prog verwondert dan ook niet zozeer maar het is natuurlijk wel fijn luisteren. Het geheel zit goed doordacht in elkaar en omdat de muziek eigenlijk nergens mee valt te vergelijken is ze nog origineel ook. Weliswaar duikt af en toe de naam Ange op, maar dat heeft uiteraard alles te maken met het feit dat de zang in het Frans en dus theatraal is. De gitaar is dan weer akoestisch dan weer elektrisch op een Jethro Tull-achtig niveau en de toetsenriedels hadden van het oude Marillion kunnen zijn, maar het noemen van bandnamen is eigenlijk ongepast.

Maldoror heeft met Christophe Bellieres een goede zanger in huis. Deze multi-instrumentalist, die tevens het merendeel van de nummers heeft geschreven, slingert zich met zijn volle, hoge en directe stem moeiteloos door het morbide concept van de plaat heen, want morbide dat is “L’Arbre-Cimetière”. De twaalf nummers hier vertellen een verhaal dat je eerder verwachten zou bij een donkere death-metalband. Het verhaal gaat namelijk over Iken, een rebel die gevangen is genomen door de masters of power en wiens lot het zal zijn levend te worden begraven, maar niet voordat hij is geïnjecteerd met een giftig ‘psychotropisch’ goedje. Zijn graf zal liggen onder een gigantisch grote boom, ver verwijderd van de plaats waar z’n dierbaren wonen. Die plaats wordt het trieste oord genoemd waarover het melancholieke Tristes Cités gaat en waar treurige celloklanken gonzen. Het is verbazingwekkend dat al die ellende van het verhaal schuil gaat achter muziek die geenszins zwaarmoedig is. Ik houd het erop dat de muziek hooguit schemert. Te vaak zijn er luchtige passages met fluitmellotron, piano en akoestische c.q. klassieke gitaar. Het concept, dat onderverdeeld is in drie hoofdstukken, is complex van structuur met de nodige tempo- en sfeerveranderingen die in een goed te behappen toegankelijk kader zijn geplaatst. Maldoror gaat zich dan ook nergens te buiten aan extremiteiten, nou ja in het begin van het hectische La Sentence dan, maar daar zit het verhaal dan ook op z’n climax.

De Scandinavisch aandoende opener trekt de aandacht met de haast heilige klanken van orgel en mellotron, maar ook met het lekkere basspel van Stéphane Descamp. Dit vrij korte instrumentaaltje krijgt een goed vervolg met nummers als het stemmige Tristes Cités en het zwierige Bal Des Pendus, nummers die enorm tot de verbeelding spreken en doen uitzien naar meer. En dan dient het zeer goede L’Ouverture Du Procès zich aan waarmee het eerste hoofdstuk afgesloten wordt. Het goede van het album gaat er, na de gesproken intro, de overtreffende trap op. Het viertal is dan helemaal los en het verhaal is er pas goed op dreef. De luisteraar kan volop genieten van Jean Christohpe Rouanet’s vurige gitaarspel, Christophe Bellieres’ gedreven toetsenloopjes, het geweldige baswerk van Stéphane Descamp, de noeste drumarbeid van de onopvallende Sylvain Goillot en de brede samenzang. Aan het eind van het nummer wint Bellieres overigens onvoorwaardelijk de sympathie door wanhopig over het lot van Iken te zingen.

Van een dergelijk allooi is de gehele tweede akte. In Le Pouvoir Des Mots neemt Stéphane Descamp de zang voor zijn rekening. Zijn stem doet me sterk denken aan die van Joris Rasenberg, die aandoenlijke knakker van de Nederlandstalige band Abel. Fijne tokkels en messcherpe riffs geven dit nummer vorm. Het is verbazingwekkend hoe Maldoror met steeds dezelfde ingrediënten de aandacht geen seconde laat verslappen in de volgende nummers. Les Nouveaux Mondes, Simples Physiciens en Ainsi Soit-Elle zijn stuk voor stuk vakkundige composities. Maldoror weet hun jaren ’70 prog de hartstocht van destijds en de redenatie van vandaag de dag mee te geven. Luister maar eens naar Le Grand Livre S’éffeuille, het sluitstuk van de derde akte dat tevens de afsluiter van de cd is en laat je ook grijpen door hun verrichtingen. Het is om lyrisch van te worden.

Dick van der Heijde