MalpracticeAlbum

Het Finse Malpractice begon in 1994 als thrashmetalband. Gelukkig voor ons is de band in de loop van de afgelopen twintig jaar geëvolueerd tot een progmetalband die in de hoogste regionen van die scene gemakkelijk mee kan komen. Het voorlaatste album, “Triangular”, had nog een heleboel trashy invloeden, maar op “Turning Tides” maakt het gegrunt plaats voor bijzonder sterke zang en het gezaag op de gitaren is ingeruild voor bijzonder kunstig in elkaar grijpende riffs. Dat is ten minste voor deze luisteraar een fijne ontwikkeling.

“Turning Tides” heeft een lange voorgeschiedenis. Sowieso is Malpractice geen super productief bandje. In dit geval speelden externe factoren mee: toen de band met zijn toenmalige platenmaatschappij Universal ging praten over de release datum van een toekomstig nieuw album, bleek het label ‘Sint Juttemis’ in gedachte te hebben. Nooit dus. Gedesillusioneerd overwoog de band om het bijltje er maar bij neer te gooien, maar gesterkt in het geloof in de kracht van het nieuwe repertoire, werd toch besloten eerst maar eens te gaan opnemen en dan verder te kijken. Dat pakte goed uit: op basis van de definitieve mixen besloot Sensory het album uit te brengen.

“Turning Tides” is geen revolutionaire plaat. Het is progmetal uit de school van Dream Theater en Queensryche en die invloeden ontstijgt de band niet. Dat is in dit geval echter niet zo erg, want Malpractice heeft wel een paar sterke troeven in de hand. In de eerste plaats is het materiaal ijzersterk. Knappe liedjes met bijzonder pakkende refreinen, met als absolute uitschieter Weight Of The World. In de tweede plaats wordt er heel goed gespeeld. Drummer Paananen (eerder bekend van: Waarom zijn de Paananen krom?) is niet van deze wereld, zo goed. Maar de band is over de hele linie indrukwekkend, van basbeest Jonas tot slaggitarist Joonas.

In de derde plaats zijn de arrangementen verduiveld knap. Al die riffjes haken in elkaar, tweestemmige gitaren kleuren heel mooi met de meerstemmige achtergrondzang en een paar akoestische gitaren maken het klankenpallet af. Ten vierde, waarschijnlijk de belangrijkste troef: de band weet zich in te houden. Dat lijkt onwaarschijnlijk, als je die bak lawaai hoort, maar ik verzeker je: geen noot teveel, geen overbodige kunstjes, geen enkel versierinkje dat het nummer in de weg zit. Dat is in dit toch vaak wat barokke genre een bijzonder gunstige uitzondering, vooral als je weet tot hoeveel notenbalkenbrij de muzikanten in staat zijn! Malpractice beperkt zich tot zeven nummers in 44 minuten en gaat alleen op het titelnummer de gemiddelde songlengte van vijf minuten voorbij.

Eén ding doet de band niet goed: hoe mooi het artwork ook is, het boekje is volstrekt onleesbaar. Volgens de aardige documentaire die je op YouTube kunt vinden over het maken van “Turning Tides” (https://www.youtube.com/watch?list=UUqHJO0CLw7Gw4CXtE83K0FA&v=163DrK02vRU) doen de vader en zoon van één van de bandleden mee, maar hoe die mensen heten is volstrekt onleesbaar. Ook schijnt achter het album een concept schuil te gaan over een bijzonder intelligente man die desondanks zijn plek in de maatschappij niet weet te vinden, maar wie probeert de songteksten mee te lezen eindigt gegarandeerd met barstende koppijn.

“Turning Tides” is geen meesterwerk, daarvoor blijft de band teveel op de gebaande paden. Binnen het genre is het echter wel één van de sterkste platen van de afgelopen paar jaar. Dat lijkt me al heel wat. Nou maar hopen dat de opvolger niet weer zes jaar op zich laat wachten.

Erik Groeneweg