MammalAlbum

Mammal is een uit Australië afkomstig gezelschap met een klassieke line-up van zang, gitaar, basgitaar en drums. Wat kan het muzikale leven toch verrekte eenvoudig zijn om een spetterend rockalbum af te leveren. Wij ‘progressieve rockers’ doen vaak maar ingewikkeld… Spetteren doet het debuutalbum “The Majority” zeker met een mix van (psychedelische) rock, funk en punk. De energie stroomde bij het beluisteren uit de conussen van mijn luidsprekerboxen.

Ik ben zelf een enorme liefhebber van toetsen, toch heb ik deze op dit album in het geheel niet gemist. Sterker nog, ik ga vaker op zoek naar dit soort temperamentvolle bandjes die ongetwijfeld in staat zijn om een zaal binnen de kortst mogelijke keren finaal op zijn kop te zetten.

Neem nu gelijk al The Aural Underground, een hardrocker van de zuiverste soort. En het is hardrock waar uw recensent in zijn jonge en wilde jaren helemaal op los ging, om maar een ontboezeming te noemen. Opzwepende drums, brute naar funkrock neigende gitaarriffs en zang van Ezekiel Ox die doet denken aan Hasse Fröberg (The Flower Kings). In Smash The Piñata wordt het tempo nog wat opgeschroefd en klinkt Mammal als een volleerde punkgroep inclusief maniakale zang en scheurend gitaarspel van Pete Williamson. Check dit videoclipje op YouTube maar even. Deze Williamsen drukt samen met Ox een vet stempel op het groepsgeluid. Er zijn acht minuten voorbij en ik heb nog geen toets gemist!

Dat de heren ook nog iets te vertellen hebben bijten ze je in dik twee minuten toe in het titelnummer The Majority. Het nummer gaat over racisme en discriminatie. Met opgekropte woede zingt Ox ’they call you faggert, nigger, bitch, you’re the minority’ en vervolgt wat later met ‘are you amused? I didn’t think so!’ Mag het ietsje meer zijn?

Dat deze mannen uit Skippy-land ook uit een ander vaatje kunnen tappen leert – ondanks dat de titel anders doet vermoeden – Mr. Devil. Op dit soort funky nummers bracht ik vroeger de schoolfeesten door (alwéér een ontboezeming). Heel ver hoor ik de aanstekelijke gitaarritmes van Nile Rodgers en Chic. Met het mooi gezongen Religion gaat niet alleen het ritme maar ook het tempo omlaag. Het gitaarlijntje hoorde ik al eens bij Dream Theater, maar dat mag de pret niet drukken. Ben je er nog?

Waar de klassieke en rechtgesnaarde progrockgroepen prat gaan op zo lang mogelijke epics, zegt Mammal het gewoon in enkele minuten. Deze compacte nummers hebben een moderne uitstraling vooral door het gebruik van verschillende zangstijlen. Het zeer korte Burn Out gaat weer richting triphop met invloeden van ‘zwarte’ muziek. Op het instrumentale Zero Infinity speelt de didgeridoo letterlijk en figuurlijk een hoofdrol. Dit traditionele Australische instrument wordt begeleid door opzwepende drums en in hevigheid losbarstend gitaarwerk. Heb je ze nog op een rijtje? Ik wel.

Na drie kwartier energie valt de laser in mijn cd-speler stil en is zelfs de stilte hoorbaar. Bel morgen gelijk je energiebedrijf en stap over op muzikale stroom van Mammal.

Hans Ravensbergen