Man On FireAlbum

“Habitat” is de derde cd van het Amerikaanse Man On Fire. Het vorige album van deze band, het verrassende “The Undefined Design”, dateert nog maar van 2004 en het is dan ook verbazingwekkend welke stap voorwaarts de band in een jaar heeft weten te zetten. M’n enthousiasme van destijds voor hun progressieve artrock heeft er met “Habitat” een dimensie bij gekregen, namelijk die van diepe, diepe bewondering. Man On Fire blaakt hier van het zelfvertrouwen. Was het tonen van creativiteit eerst nog een doel op zich, nu is het een middel. Niet alleen weten oerleden zanger / toetsenist Jeff Hodges en bassist  Eric Sands samen met de nieuwe drummer Rob Sindon te vlammen, er zijn ook zeer brandende gastbijdragen van gitarist  Adrian Belew van King Crimson en ex-Kansasviolist David Ragsdale. Wat hebben de mannen toch een steengoed album gemaakt. Alhoewel Man On Fire vrij origineel klinkt zou ik de band toch willen aanduiden als It Bites / Rush-achtig.

“Habitat” is een concept-cd die gesitueerd is in een betonnen flatwijk in de stad. Naast een opener en een afsluiter wordt op muzikale wijze het verhaal van tien bewoners neergezet. De band heeft met Steve Caroll iemand in huis die zich uitsluitend met  het schrijven van de teksten heeft bezig gehouden. Hij is een waar poëet, een taalvirtuoos die de juiste woorden op de juiste plaats heeft weten te zetten en die met z’n zinnen zorg draagt voor een vloeiend geheel. In zijn beeldende stijl wordt de luisteraar meegezogen in het leven van een topman van een groot bedrijf, een alleenstaande moeder, een junk, een straatbende, een uitgerangeerd acteur, een smerige agent, een pooier en een priester. Deze bonte mengeling aan personages heeft evenzoveel emoties in de muziek tot gevolg, van heftig in Might Is Right, bedaard in Love Never Lost tot melancholisch in What The Canvas Hides, gemeen in Mr. Lie en opgelaten in Street Game.

De geluidseffecten tussen de nummers door van o.a. een digitale wekker en een afgaand autoalarm maken dat je deze cd in z’n geheel wilt beluisteren en door de enorme vanzelfsprekendheid die de muziek uitstraalt zijn de 68 minuten van deze cd in ‘no time’ om. Dit komt vooral door het inpakkende vermogen van Hodges’ stem. Zijn vurige verrichtingen snijden als een warm mes door de boter, waarbij aangetekend dat hij iets minder maniakaal klinkt dan voorheen. Met zijn enigszins hoge en iet wat benepen stem doet hij mij aan Geddy Lee van Rush denken en dat vind ik eigenlijk voortreffelijk. De samenzang die hij met zichzelf aangaat zoals in Beast Inside en Broken is ook van dien aard dat je aan de boxen gekluisterd wil blijven.

Hodges is tevens componist en producer van Man On Fire, maar hij is bovenal een buitengewoon creatief toetsenist. Hij voorziet de nummers van een passende laag aan klanken. Zelfs bij de pianogedeeltes van The Block legt Hodges er een synth-tapijtje onder. Hodges weet heel goed waar hij mee bezig is. Dan soleert hij kort maar afdoende in Curtain Call, dan weer geeft hij de muziek een haast commercieel aanzien met zijn loops en samples.

Van dat laatste heeft vooral nieuwkomer drummer Sindon profijt. Hij mag trots zijn dat hij deel uitmaakt van een band waar z’n partijen in zulke uiterst creatieve handen zijn. Sindon geeft met zijn soepele ritmes een flinke zwieper aan de dynamiek van de muziek. Behalve zijn levendige arbeid met de stokjes (luister toch eens even naar dat heerlijke gedrum in Beast Inside) zijn z’n inspanningen ook door allerlei effecten gesluisd. Hierdoor klinken sommige momenten verrassend met hun haast machinaal aandoende moderniteit.

Sindon weet zich geruggensteund door één van de meest opmerkelijke fretloze bassisten die ik ken. Wat speelt die Sands toch een bizarre partijen. Zonder dat hij het ritme waar dan ook maar een beetje uit het oog verliest, wurmt hij zich vaak zonder schromen op de voorgrond met zijn gladde nek. Tevens bespeelt hij een zevensnarige gitaar op dit album, maar je kan het mij niet aanrekenen dat ik het verschil niet hoor tussen zo’n zevensnaar en een conventionele zessnaar waar Adrian Belew op speelt. Het merendeel echter van de gitaarpartijen kan op het conto worden geschreven van de reeds aangehaalde Belew en zo hé, wat heeft die een vakwerk afgeleverd. De sterke composities hebben het allerbeste uit de routinier weten te lurken. Daar waar het gitaarspel van Sands op de voorganger nog te typeren is als vierkant en hoekig, zou ik het spel van Belew op “Habitat” rond willen noemen. Hij overtuigt direct al in The Block. Het  hoogtepunt echter ligt volgens mij in de solo van het radiovriendelijke Street Game dat tevens gezegend is met heerlijk gefret basspel, aanstekelijke drums en toetsenklanken die de jaren ’80 in herinnering roepen.

De bijdragen van David Ragsdale op zijn viool zijn wederom van exceptionele schoonheid. Vijf keer valt er te genieten van zijn wervelende muzikaliteit. Het maakt eigenlijk niet uit of je nu naar Mr.Lie of naar What The Canvas Hides luistert. Het maakt niet uit of je uit je dak gaat van Love Never Lost, Broken of het afsluitende titelnummer, Ragsdale is overal weergaloos. Eén moment wil ik toch even noemen: in Love Never Lost zit een modulatie en nu is een modulatie maar een modulatie, maar de manier hoe Ragsdale er naar toe danst is zo fraai, zo fraai.

“Habitat” staat vol met dergelijke kippenvelmomenten en daardoor blijft de muziek tintelen, ook al heb ik de schijf grijs gedraaid. Dit is een cd om te bewonderen. Het weldoordachte geheel bevat een unieke combi van pakkende nummers en virtuositeit. Man On Fire heeft de lat voor zichzelf wel heel hoog gelegd, maar de heren wekken nergens de indruk ook maar een ietsepietsje opgebrand te zijn.

Dick van der Heijde