Man On FireAlbum

 Het Amerikaanse Man On Fire (MOF) bestaat uit zanger / toetsenist Jeff Hodges en gitarist / bassist Eric Sands plus tekstschrijver Steve Caroll. Echt nieuw is de band overigens niet, want in 1998 maakten de heren al hun titelloze debuut. Met de hier te bespreken cd ”The Undefined Design” uit 2003 zijn de rapen pas echt goed gaar. De band heeft een deal gesloten met Progrock Records en die zullen het wel druk gaan krijgen, want deze plaat heeft het in zich om MOF wereldwijd te laten doorbreken, zowel binnen de progscene als ver daar buiten. Het ideale schijfje dus voor progouders met poppubers.

De muziek is integer en biedt geen ruimte aan halfslachtige concessies, ondanks het commerciële karakter ervan. Nee, de mannen gaan er helemaal voor. In twaalf nummers brengen ze een unieke mix van prog en artrock met ongenaakbare elementen funk, metal en zelfs ambient. De fretloze bas speelt knotsgekke partijen in de lijn van Tony Levin, de gitaar scheurt zonder ook maar ergens uit de bocht te vliegen. De messcherpe zang bijt en is gevoelig in één adem tegelijk en de strakke drums houden alles bijeen. Er zijn maar liefst drie gastdrummers uitgenodigd voor de ritmes, David Smith, Jimmy Mouton en Adam Stoker. Ze slaan er lustig op los.

Tevens is er een gastrol weggelegd voor de ex-Kansas-violist David Ragsdale. Zijn spel is prachtig, wat een muzikaliteit. Jammer genoeg beperkt zijn bijdrage zich maar tot drie nummers en dan nog wel de meest rustige van de cd. Allereerst vergroot hij de symfonische insteek van het Rush-achtige Where Is The Light?, dat ondanks de vele elektronica zo van “Counterparts” lijkt te zijn weggeplukt. Vervolgens levert hij aan het eind van de krachtballade Clouds In The Sun één van de hoogtepunten af op “The Undefined Design”. Als laatste omlijst hij de melancholieke cd-afsluiter Just Out Of Reach, dat een melodielijn heeft, zo onsterfelijk mooi dat je hem nooit meer wilt vergeten.

Toetsenist Jeff Hodges is tevens producer en dat is helemaal “z’n pakkie an”. Hij heeft het bandgeluid verrijkt met een paar kilo samples, loops en vele lagen bizarre synthesizerklanken om de muziek een ultramodern karakter te geven. Ritmes blikt hij in en de zang haalt hij soms door de centrifuge alsof Geddy Lee in één van de wasmachines op de dvd “Live in Rio” is gekropen. Het maakt de productie eigenzinnig en zeer industrieel klinkend, enigszins kil zelfs.

Daardoor is het des te opmerkelijker dat de nummers toegankelijk en aansprekend zijn. De muziek heeft namelijk iets waar je je vreselijk aan kan storen of niet. In dat laatste geval zal je direct overrompeld worden door het briljante eerste deel van het drieluik Awake.Je zal genieten van de stevigere nummers Bitter Tears Burning, Seven Thunders Wide en Wasted Time. Je zal ook gewild hebben dat het zigzaggitaartje van het instrumentale Ascension oneindig veel langer duurt. Het intro van Entertaining Angels zal bij jou ook die grote glimlach om je mond toveren en Great Divide zal je Rush-hart sneller doen laten slaan.

Man On Fire zijn een stelletje originele creatievelingen. Inmiddels is de band al weer druk aan het werk voor hun derde cd. De heren zullen aan de vooravond van de opnames wel weer een kratje cola soldaat maken ten einde zich ervan te vergewissen dat ze met een nulvoud aan vast geroeste ideeën de studio in zullen gaan.

Dick van der Heijde