Mancunian CandidateAlbum

Iemand die uit Manchester komt wordt ook wel een Mancunian genoemd. Dat schud ik niet zomaar uit m’n mouw, dat heb ik van Google. De al jaren in San Fransisco wonende Matthew Swindells is een Mancunian in hart en nieren, maar dat terzijde.

Het lichten van zijn doopceel ten aanzien van de prog is snel gedaan. Swindells is in 2008 de wereld van ons geliefde genre binnen gekomen als drummer van de band Moth Vellum, de Druid-achtige eendagsvlieg waar hij ook zorgt voor enige ondersteuning van de zang. Twee jaar daarna is hij begonnen met zijn soloproject Mancunian Candidate waarvan de gelijknamige debuut-cd die in januari 2017 verschenen is, hier ter bespreking ligt.

Er is zeven jaar hard gewerkt aan het album en dat kun je horen. Swindells heeft heel goed nagedacht over de muziek met als resultaat een makkelijk te behappen schijf artrock die een lichtvoetige variant is op het jaren ’90-proggeluid. Tel daar bij op dat Swindells niet afkerig is van een likje fusion en je hebt een bijzonder album. Zijn hoge zang klinkt mooi helder en heeft het gepassioneerde van Sting, iets dat de toegankelijkheid nogal ten goede komt. Hij kan bovenal erg goed drummen waardoor de muziek constant een subtiele, uitgekiende basis heeft. Het fijne is dat het geheel niet volgepropt zit met overdadige virtuoze tralala waardoor de muziek heerlijk transparant klinkt. Niet dat de invullingen niet virtuoos zijn, integendeel. Naast drummen en zingen is de Mancunian musician ook bekwaam in het spelen van toetsen en hier en daar komt hij met partijen akoestische gitaar. Voor het elektrische snarenwerk en voor de basgitaar zijn er verschillende gastmuzikanten actief die in dienst staan te spelen van de muziek. Het klopt allemaal als een bus.

Swindells heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt (en geef hem eens ongelijk) om zijn invloedsbronnen niet onder stoelen of banken te steken. Net als bij Rush zijn er veel Police-achtige breaks en accenten, maar net zo makkelijk hoor je Genesis, King Crimson, Marrilion, It Bites en zelfs Foo Fighters en Mahavischnu Orchestra voorbij komen. Het zit allemaal fraai ingekapseld en je hoeft dan ook niet bang te zijn dat je naar een karaoke-cd zit te luisteren.

Het album telt veertien tracks die onderverdeeld zijn in negen nummers. Hieruit mag je opmaken dat een aantal nummers episch van aard is, maar eigenlijk kan je dat van gehele het album zeggen. “Mancunian Candidate” is een conceptueel stukje muziek met teksten die geïnspireerd zijn door een aantal korte verhalen die dateren uit het begin van de 20^ste eeuw. Ook heeft Swindells inspiratie gevonden in de boeken van George Orwall en Edgar Allan Poe. Het komt erop neer dat de nummers gaan over het uit z’n voegen raken van de wereld met betrekking tot gevoelens als wanhoop en woede.

In vergelijking met wat komen gaat zijn de eerste drie nummers niet al te verheffend. Wel brengen ze je in de juiste stemming, de mid-tempo opener Garden Party, het rustige Secret Of A Saint dat mooie, soms dragende toetsenklanken heeft en het wat vlakke The Water’s Cold. Daarna krijgt het allemaal net iets meer betekenis. Het drieluik Operation Bright Star kent een tokkelend begin dat doet denken aan de pastorale kant van Genesis en het vreemd getitelde AnikusDominuscrappedonfactor laat het stevigste deel van het album horen,intrigerend. Met de dwarrelende piano van Return To The Sun groeit het besef dat alles hier kan. Zo horen we in Circles Lies Unbroken jazzrockgetinte passages, kent het bombastische The Acces Denied irritante bliebjes die lijken op die van m’n whats app en heeft het Happy The Man-achtige The Phoenix hectisch gitaarwerk.

In het dertien minuten durende Too Much To Lose vinden we het hoogtepunt van de plaat. Toch heeft het nummer niet echt pieken en er zijn zeker geen dalen, net zoals dat geldt voor de gehele cd overigens. Alles is ‘onopvallend’ goed eigenlijk, de melodieën, de zanglijnen, de ritmes, de basloopjes, de harmonieën en ga zo maar door. Ook het afsluitende Leslie’s Friends past helemaal in dat straatje. We hebben het hier trouwens over een reprise van opener Garden Party. Het nummer presenteert zich op deze plaats in z’n volledige vorm, waardoor het veel meer zeggingskracht heeft en dat maakt dit album in alle opzichten ronder dan rond.

“Mancunian Candidate” is een mooie maar vooral genietbare cd. Wel heb je bijna constant het gevoel dat een volgend album beter zal zijn. Het is te hopen dat Mancunian Candidate heel wat  meer vlieguren maakt dan Moth Vellum. Matthew Swindells verdient het dan ook om op de ladder te staan. Wat dat betreft heeft hij een reputatie hoog te houden. Barclay James Harvest, 10cc, The Sex Pistols, Joy Division, Oasis en The Hollies: het zijn allemaal Mancunians.

Dick van der Heijde