MandalabandAlbum

Af en toe duikt een groep weer op die jarenlang van de aardbodem verdwenen leek. Was daar in het begin van dit millennium de (tijdelijke) wederopstanding van de groep England, nu is het aan een andere Britse groep uit de jaren zeventig die weer van zich laat horen: Mandalaband. Twee albums maakte het collectief in respectievelijk 1975 en 1978 voor Chrysalis, die een paar jaar geleden door het Eclectic label op cd werden uitgebracht en er vervolgens een hernieuwde belangstelling ontstond. Dat moet Mandalaband-‘mastermind’ David Rohl vast hebben geweten toen hij begon aan de voorbereidingen van wat nu het derde Mandalaband-album is geworden. “BC Ancestors” is het eerste deel uit een tweeluik die zich richt op het ontstaan van de wereld in verschillende culturen en regionen. Naast Rohl zijn andere oerleden Kim Turner, Woolly Wolstenholme en Ashley Mulford betrokken bij het nieuwe album en is onder meer Troy Donockley (onder andere ex-Iona) erbij gehaald om Uileann pipes en fluiten te spelen. Dat alles opgenomen in de groep’s eigen Legend studio in Spanje. De plaat verscheen ook op het Legend label: zo eigengereid als in hun muziek is de groep nu ook klaarblijkelijk op zakelijk gebied geworden.

De formule is nog steeds op en top Mandalaband. Een bonte verzameling van Keltisch getinte symfo, met genoeg diepgang en die melodieus van karakter is. De thematiek strekt zich in de teksten groots uit. Van Eden naar Babylon en de zongod Aten, richting het meer Keltische gedeelte, waarin onder meer inspiratie wordt opgedaan uit Shelley’s gedicht Ozymandias. Ook de Romeinse beschaving wordt niet ontzien en wordt ‘behandeld’ in het laatste gedeelte van het verhaal. De nummers zijn ook niet afzonderlijk te beluisteren, maar laten zich echt als een eenheid aanhoren. Je laten onderdompelen en verrassen: dat is de bijsluiter van deze schijf. De teksten zijn directief en illustrerend, maar het is de muziek die deze cd de uiteindelijke meerwaarde geeft. Vanaf de ouverture zetten de bijdragen van Mulford en Donockley de toon voor een folk getinte sfeer die regelmatig terugkeert. Denk aan een kruisbestuiving tussen Mike Oldfield, Barclay James Harvest, een tikkeltje The Enid en… toch vooral Mandalaband. Het eigenzinnige geluid dat de eerste twee platen zo typeert, keert bij vlagen terug op dit werkstuk. Soms zijn de thema’s wat zeurderig (Solomon The Wise) en langdradig, maar het verhaal werkt zich echt toe naar het al gememoreerde laatste deel, waarbij Roots een prachtige atmosferische afsluiter is van de hand van Wolstenholme, inclusief een dromerig einde.

Als Jules Verne nog had geleefd, dan zou hij Mandalaband vast hebben gevraagd voor een “War Of The Worlds’-achtige concept-lp rond het verhaal van de reis om de wereld in tachtig dagen. Want hoe deze groep muzikanten op een meeslepende manier tekst en muziek met elkaar verbindt, is simpelweg fraai te noemen. Minpunt is de achterhaalde productie: wat dat betreft had de plaat qua klankkleur zo in de jaren tachtig gemaakt kunnen worden. Nogal clichématige toetsengeluiden (voor intimi: ondermeer de Shakuashi-fluit uit de Roland D 50, ook bekend van Enigma!), vette elektronisch aangestuurde drums en dun klinkende gitaren. Dat geldt ook voor het pompeuze artwork: er kan geen handig snufje uit Photoshop of een oudheidkundige achtergrond bij de teksten meer bij. Maar, eerlijk is eerlijk, een kniesoor die zich daar werkelijk aan zal storen.

Nog dit jaar verschijnt de opvolger, getiteld “AC – Sangreal”. Of we daarna weer dertig jaar moeten wachten op een episch tweeluik? Tja, misschien is driemaal inderdáád wel scheepsrecht…

Wouter Bessels