Mandrake ProjectAlbum

De grens tussen alternatieve rock en symfonische rock werd met subgenres als new-prog of nu-prog al een stuk kleiner, nu moeten we ook nog de zogenaamde chamber-pop, met zijn overduidelijke invloeden vanuit de prog een plek geven in het alsmaar drukker wordende wereldje van de progrock-liefhebber.

De kenmerken van chamber-pop zijn vergelijkbaar met ouderwetse symfonische rock: invloeden vanuit de klassieke muziek, veelvuldig gebruik van klassieke instrumenten, een zeker dwarsheid tegenover conventies, prachtig afgewerkte producties, oog voor veel melodie en detail. Het verschil is ook evident: chamber-pop is zelden bombastisch, en solo’s – of het nou op gitaar, toetsen of zelfs viool is – zal je binnen dit subgenre zelden aantreffen.

Mandrake Project, een maar liefst achtkoppige band uit Pittburgh, Verenigde Staten, is een schoolvoorbeeld van deze subgenre, en ze zouden met gemak elke concurrentie moeten aankunnen. Helaas voor hen zijn ze een beetje verdwaald in de progrock, waar ze nog niet echt aansluiting vinden. Dat is jammer, want op hun derde plaat “Transitions” bewijzen ze dat ze niet alleen zó het voorprogramma zouden kunnen verzorgen voor Arcade Fire, waar ze soms wat weg van hebben, maar net zo goed een dubbel-bill kunnen vormen met het ons veel bekendere Gazpacho, waar de band soms ook erg weg van heeft, vooral bij een liedje als Dry In The Quarter, waarbij ik zelfs even op het hoesje moest kijken of er niet sprake was van gast zang van Jan-Henrik Ohme.

Het flinterdunne genre waar Mandrake Project gebruik van maakt, kent veel valkuilen. Overmatige dramatiek, zoals Anathallo onlangs nekte, wordt listig omzeild, en de kenmerkende spreekkoortjes (het geschreeuw op de achtergrond, vooral bekend van Sufjan Stevens) zijn dankzij de ervaringen bij zusterformatie The Polyphonic Spree keurig ingebed in de sfeer van de nummers. Experimenteerdrang is overboord gegooid, en zodoende doet Mandrake Project geen poging het kleine broertje te zijn van Grizzly Bear. De kracht van “Transitions” zit vooral in de eenvoud, de melodie. Wat de acht man ook mogen doen in deze drukbezette band, elkaar in de weg zitten is het zeker niet.

Gelukkig weet Mandrake Project ook af te wisselen. Een plaat met slechts mooie luisterliedjes zouden we waarschijnlijk niet op Progwereld hebben besproken. De balans van deze plaat is voorbeeldig, met Temptress halverwege geplaats, en enkele tracks later het instrumentale gypsy-zigeuner-geïnspireerde Diabolique, de verrassing van de plaat. Daar tussen in staat The Old Is New, stiekem het mooiste nummer van de plaat, een nummer dat haast Pink Floyd-achtig overkomt, maar dan wel ondersteund door een marimba, en met zowaar een gitaarsolo aan het einde. Als je “Transitions” werkelijk op zijn waarde wil beoordelen, zul je tot het einde moeten doorluisteren.

Het enige bezwaar dat ik een beetje tegen Mandrake Project kan maken is dat het ook wel heel veilig is allemaal. Het is bloedmooi, maar vooral zanger John Schisler kan zich niet echt van zijn groep losmaken om tot bloei te komen. Dat zal ongetwijfeld de bedoeling zijn, maar iets meer eigen smoel had ik wel gewaardeerd. Het lijkt mij ook dat de band live totaal anders moet klinken, voller, gedurfder. Ik had dat ook wel graag op de plaat gezien. Dat alles neemt bepaald niet weg dat “Transitions” niet alleen veel luisterbeurten in huis zal krijgen, maar dat ik ook reikhalzend uitzie naar toekomstig werk, of eerder werk opnieuw uitgebracht.

Binnen de chamberpop zou Mandrake Project serieus the next big thing moeten zijn. Helaas is dit buurgenre van ons nauwelijks georganiseerd. Er bestaat geen Chamberwereld, of zoiets. Binnen de prog zal Mandrake Project waarschijnlijk als te ‘licht’ worden bevonden, hoe mooi ook. Typisch geval van tussen wal en schip. Kregen ze maar een 3.5 bij Pitchfork.

Markwin Meeuws