Manfred MannAlbum

“2006” is een album dat is uitgebracht in 2004 door Manfred Mann met behulp van de Manfred Mann’s Earth Band (MMEB). Manfred Mann gaf er de voorkeur aan dit werk als een soloalbum te beschouwen. In de notities op de binnenzijde van de hoes geeft hij hiervoor een verklaring.

Blijkbaar is een aantal van de Earth Band basistracks op een andere, relatief experimentele manier tot stand gekomen: er vonden vooraf geen repetities plaats. Als gevolg hiervan is bijna alles wat je hoort nog nooit eerder gespeeld of gerepeteerd, dus wat je hoort zijn de eerste ‘takes’. Het gaat daarbij vooral om de nummers Mars, Two Friends, Two Brides, Slave, Frog en Get Me Out Of This. Mann geeft aan dat deze methode muzikaal redelijk goed, maar tegelijkertijd ook tijdrovend was omdat achteraf de verschillende secties met elkaar verbonden dienden te worden; de verzen en refreinen werden afzonderlijk gespeeld.

Daarnaast zijn weer andere nummers in een compleet andere stijl dan wat fans van de Earth Band zouden verwachten, ondanks dat er in de meeste gevallen gebruik gemaakt is van muzikanten van MMEB. Daarom worden deze nummers ‘Manfred Mann ’06’ genoemd. Hij wijst er bovendien op dat een deel van de muziek zijn persoonlijke smaak vertegenwoordigt, niet noodzakelijkerwijs de smaak van zijn collega’s.

Ten aanzien van de enigszins verwarrende en intrigerende titel van het album: dat lijkt een grapje en een beetje interessant doen van de Zuid-Afrikaan. Nou, u bent weer op de hoogte van de details en de achtergronden, nu komt het erop aan hoe dat nou allemaal klinkt. Heeft dat hinken op twee gedachten nu geleid tot een coherent en consistent album of heeft Mann een potje van gemaakt van zijn (on)officiële debuutalbum?

Openingsnummer Demons And Dragons is zeker geen onaardige uitvoering van de Super Furry Animals song met zang van zowel Noel McCalla (vers) als van Chris Thompson (refrein) en de Duitse rapper Thomas D.  Two Brides is niets meer of minder dan een inleiding naar Down In Mexico met opnieuw zang van het MMEB duo en gesproken woord, of beter gezegd, een gedicht van Don Freeman. Lekker Moog solootje van de Mann himself. Als je het vreemdsoortige intermezzo/gedicht even buiten beschouwing laat, evenals de rap van het openingsnummer, dan hadden beide zomaar op een MMEB album kunnen staan.

Happenstance is een drie minuten durende instrumental met een herkenbaar gitaar-riffje van Mick Rogers en Mann die zijn bekende bluesy Moog spel laat horen. Komt niet helemaal uit de verf, had met wat meer werk een uitstekend nummer kunnen zijn. De heerlijke soul stem van Noel McCalla en de sensuele stem van N. Curry bepalen grotendeels de toon van The History of Sexual Jealousy Parts 17 To 24. Oh ja, niet te vergeten de korte maar krachtige bijdrage van saxofoniste Barbara Thompson aan het eind. Het korte instrumentale Black Eyes komt me bekend voor; het betreft Otshi tshornýe, de Russische folk song, ooit zelfs nog door Sinatra gezongen (Dark Eyes).

Mars start zoals zo vaak bij Mann met een dreigend sfeertje en min of meer gesproken zangteksten. Het originele thema is van Gustav Holst, bewerkt door Mann. Ook hier weer een belofte die niet helemaal uitkomt, helaas. Get Me Out of This duurt vijf en een halve minuut en is daarmee het langste nummer van “2006”, dat zegt al iets. Het geeft een beetje de richting aan die Mann op zijn volgende solowerk in zou slaan. Een mix van jazz, rock en lounge, rock vocalen van Thompson en klassieke zang van Henry’s Eight.

Frog is misschien wel het meest ‘splijtende’ nummer op “2006”, je houdt ervan of gaat er spontaan van over je nek. In muzikaal opzicht losjes gebaseerd op Rimsky-Korsakov’s Russian Easter Overture. De gesproken tekst is van en door Mann zelf en is een variant op het oude ‘kus de kikker’ verhaal met een verrassende, humoristische twist. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik nou tot de liefhebbers of de haters behoor. Two Friends is een uitstekend rocknummer, volledig in de beproefde stijl van Manfred Mann’s Earth Band met zang van de onvolprezen Thompson. Lekkere groove, mede door het duet tussen gitaar en toetsen.

Monkmann is ‘Mann goes Gregorian’ inclusief koor van monniken, snerpend gitaartje en zwevende Moog, maar het blijft desondanks een beetje hangen. Marche Slave is weer zo’n kort instrumentaal intermezzo waarvan dit album er mijns inziens te veel van heeft. Laat het weg of werk het verder uit, zou ik zeggen. Het deuntje van Independent Woman zal een ieder bekend voorkomen: Tchaikovsky’s piano concert nr. 1 heeft er model voor gestaan. Nu in de vorm van een modern klinkende mix van rap, soul en elektronische muziek. Zeker niet onaardig maar wat fragmentarisch. Het afsluitende Dragons is een korte reprise van het openingsnummer.

Mann was ten tijde van dit album duidelijk zoekende naar een nieuwe richting, een nieuw geluid. En hinkte daarbij overduidelijk op twee gedachten. Er is veel belofte, de potentie onder de soms als ‘onaf’ klinkende composities is goed hoorbaar. Onder een laag van experimenten ligt een uitstekend album verscholen. Helaas zijn de momenten waarop de meester wel de moeite genomen heeft om een duidelijke richting aan te geven te spaarzaam (Two Friends). Het fragmentarische karakter komt ook tot uiting in het veelvuldig gebruik van fade-outs. Ik snap best dat de heren van de Earth Band hier moeite mee hadden, dan hadden ze maar wat meer input moeten hebben om de muziek werkelijk tot het vereiste (MMEB) niveau te brengen. Eigen schuld, dikke bult. Nu blijft een groot deel van de nummers een beetje hangen, jammer, heel jammer.

“2006” is een album dat fans en pers verdeelt in twee kampen: of je houdt ervan en rangschikt het tussen het beste werk van de meester of je haat het en vraagt je af wat de man bezielde om het überhaupt uit te brengen. Er lijkt niets tussen in te zitten, althans als je de verschillende forums erop na leest. Mann heeft dat ook een beetje aan zichzelf te wijten; niet alleen de titel maar ook de muziek en de muzikanten die hij gebruikt geven aan dat hij eniger mate in dubio heeft gestaan ten tijde van het uitbrengen. En dat is jammer, er had meer ingezeten als hij een duidelijke(r) keuze had gemaakt.