Manfred Mann’s Earth BandAlbum

“Criminal Tango” is een overgangsplaat in meer dan één betekenis. Dit was de eerste plaat die verscheen op het 10/Virgin label, na elf jaar op Bronze. Het was (voorlopig) de laatste plaat voor zanger Thompson en markeerde de terugkeer van gitarist Rogers. Maar ook muzikaal betekende het album een lichte koerswisseling.

Dat wordt meteen duidelijk met opener Going Underground, een single van The Jam uit 1979, geschreven door Paul Weller. De plaat is doordrenkt van dat typische jaren ’80 geluid met die eindeloze galm en die gegate Phil Collins drums. Bij tijd en wijle klinkt de band als een wat minder originele versie van Duran Duran. Daarmee klinkt de plaat redelijk gedateerd. Luister ook maar eens naar Rescue en probeer je dat nummer eens in een ander muzikaal tijdperk voor te stellen. Gaat je niet lukken.

Ook op deze plaat hebben de covers de overhand; maar drie nummers zijn door de bandleden geschreven. Dat neemt niet weg dat de heren het materiaal serieus naar hun hand gezet hebben. Going Underground krijgt een lang en wat stuurloos coda en van Joni Mitchell’s nummer Banquet (uit 1972) herken je bijna niets terug. Ook Bulldog, een Lennon & McCartney niemendalletje, doet meer aan Nik Kershaw denken dan aan The Beatles.

Mocht je uit het bovenstaande afleiden dat ik “Criminal Tango” een slechte plaat vind, dan heb je het mis. Eigenlijk is het wel een prima rockalbum. Geen hoogvlieger hoor en voor altijd verankerd in de jaren ’80, maar er staan genoeg fraaie stukken op de plaat om ‘m met plezier te draaien.

Dat geldt zeker voor Who Are The Mystery Kids en Crossfire dat misschien nog wel het dichtst in de buurt van progressieve rock komt, maar ook voor Rescue, Killer On The Loose en de eerste vier minuten van Going Underground, waarvoor de band toch wel een schitterend arrangement bedacht. Daarbij is de plaat, in al zijn galm en glam, wel erg goed geproduceerd en het is altijd een genot om Thompson te horen zingen. Al met al is “Criminal Tango” een lekkere plaat, niet meer en niet minder.

Tot slot is het aardig om te vermelden, dat de heruitgave uit 1999 de moeite van het opspeuren waard is; Er staan vier bonustracks op, waaronder een 12″ versie van Runner, een single uit 1984.