Manfred Mann’s Earth BandAlbum

Het hier besproken album is het titelloze debuut van Manfred Mann’s Earth Band. Deze plaat is in januari 1972 uitgebracht door Polydor Records. Men liet er geen gras over groeien, de band moest zijn eerste verjaardag nog vieren. Later is het album door Cohesion op cd uitgebracht en in 1999 heeft men het uitgegeven met bonus tracks

De van oorsprong jazzpianist zijnde Manfred Mann, zijn echte naam is Manfred Lubowitz, vertrekt op 21-jarige leeftijd uit zijn geboorteland Zuid-Afrika richting Engeland om zijn geluk daar te beproeven in het vak. Hij ontmoet er Mike Hugg met wie hij de Mann-Hugg Blues Brothers opricht. Die naam verandert echter al snel in simpelweg Manfred Mann en in de periode ‘64-‘69 maakt de band behoorlijk furore met hits als Doo Wah Diddy Diddy, Haha Said The Clown en Pretty Flamingo. Vervolgens richt hij Chapter 3 op, een jazzrockband die niet al te succesvol is en na een paar jaar al opgeheven wordt. En dan wordt het spannend. In 1971 formeert hij Manfred Mann’s Earth Band waarmee hij de progressieve kant van zijn kunnen nader wil onderzoeken.

De toetsenist heeft een aantal muzikanten bij elkaar gebracht die hem jarenlang van dienst zullen zijn. Zo is daar de charismatische zanger/gitarist Mick Rogers en de creatieve ritmesectie bestaande uit bassist Colin Pattenden en drummer Chris Slade. De klik is enorm en dat is op dit album al goed te horen. De vier vinden elkaar blindelings in een geïnspireerde melange van psychedelische rock, jaren ’60-muziek en een beetje pop die doorspekt is met elementen blues, country en jazz.

Het album telt tien nummers, acht lekker in het gehoor liggende songs waar elke liefhebber van de sixties zijn of haar hart aan kan ophalen en twee instrumentale stukken in de categorie ambiënte soundscapes. De plaat gaat van start met de ontluikende hardrock van California Coastline. Opvallend hier (en symptomatisch voor het gehele album) is de heerlijke timing waarmee Colin Pattenden staat te bassen. Het daaropvolgende Captain Bobby Stout is een soort Zappa-sing along met een bluesy orgel als ondergrond. Waar het dit album niet aan ontbreekt zijn nummers die op single zijn verschenen. Het door Randy Newman geschreven Living Without You is wat dat betreft een leuk nummer met een country-feel a la Jackson Browne en ook had het niet misstaan op een album van ELO of Francis Dunnery. Met het instrumentale Tribute, dat fraai gitaarspel bevat, neemt de band even wat gas terug om vervolgens met het Rolling Stones-achtige Please Mrs Henry en het percussieve Jump Sturdy weer helemaal back on track te geraken. Dat het zinderende Prayer daarna mag gelden als hoogtepunt geeft aan dat de band hier lekker bezig is. Het gitaargedeelte kan gezien worden als een richtingaanwijzer voor de toekomt. De laatste twee nummers zijn tamelijk lichtvoetig van aard, het past goed op dit album. Part Time Man is nogal een slap liedje en het door piano geleide I’m Up And I’m Leaving ook. Eigenlijk vallen ze enigszins uit de toon met hun tralala-gehalte. De spreekwoordelijke nachtkaars blijft er zeker niet door branden.

Manfred Mann’s Earth Band komt met dit debuutalbum prima uit de startblokken. De progressieve lading ligt er weliswaar niet al te dik bovenop, wie al tevreden is met een eclectische jaren ‘60 sound mag zich in de handen wrijven.