Manfred Mann’s Earth BandAlbum

Voor een Zuid-Afrikaanse artiest als Manfred Mann moet het begin van de jaren ‘90 een bijzondere tijd zijn geweest. Voor het eerst sinds tijden kon hij weer in zijn thuisland muziek opnemen. Na jarenlang verbannen te zijn geweest vanwege zijn verzet tegen apartheid, bracht het einde van dit regime hem eindelijk weer terug in zijn geboorteland. Dit gevoel van thuiskomen hoor je hier terug. “Plains Music” blijkt hierdoor een intrigerende, warme plaat te zijn.

Gek genoeg heeft het bovenstaande niet geresulteerd in muziek met een Zuid-Afrikaans karakter. De band wilde immers muziek maken die is geïnspireerd door het geluid van de Noord-Amerikaanse Indianen. Klaarblijkelijk resulteert dat in wiegende ritmes en gelukzalige, spiritueel klinkende arrangementen. Er is hier weinig meer over van de elektronische invloeden die voorgaand werk kenmerken, hoewel door het pianospel nog te horen is dat we met een uitstekend toetsenist van doen hebben. De combinatie van deze elementen doet mij denken aan de “Adiemus” platen van Karl Jenkins. Het heeft haast iets new-age’achtigs. De luisteraar mag dan ook rustige, sfeervolle muziek verwachten.

Deze stijl levert een aantal bezwerende composities op. Salmon Fishing valt op door de fragiele pianopartijen waarover langzaam fluwelen blazers worden gedrapeerd, wat de muziek van Rachel’s in gedachten brengt. Een nummer vol dromerige klanken. Het vestigt een gevoel van geleidelijke beweging. Je wordt haast in e en trance gebracht. Wounded Knee bevat aangename percussieklanken- van onder meer shakers en marimba’s, als mijn oren mij niet verraden –
die de stuiterende hoofdmelodie ten goede komen. De soulvolle klanken die Barbara Thompson uit haar saxofoon haalt, zijn bovendien hier erg aangenaam. Het beste nummer op deze plaat is echter Laguna. De meanderende gitaarpartij klinkt heerlijk vertwijfeld en introspectief. Het pianospel van Manfred Mann is dromerig en warm. De combinatie van deze twee klankkleuren creëert een meeslepende, mijmerende melodie die door het terughoudende karakter een ademloze spanning opwekt, hetgeen nog wordt versterkt door een synthesizerlijn die subtiel duisternis toevoegt en een saxofoon die bedachtzaam de wolken verdrijft. Een uitmuntende compositie!

Desalniettemin is dit geen album zonder mankementen. Zo vind ik een aantal nummers te gezapig. De zang op Medicine Song en Sikelele voelt banaal aan en verder is de muziek qua stijl eenkennig. Na een aantal nummers komt het geluid van deze plaat saai over, hetgeen nog wordt verstrekt door de kabbelende ritmes. Het is daarmee een album met een duidelijk karakter, waarin je zin moet hebben.

Deze plaat doet het deswege voornamelijk goed in de nachtelijke uurtjes; waarschijnlijk door de slepende melodieën en de bedeesde instrumentatie. Dit is zowel de grootste kracht als zwakte van deze muziek. Ietwat futloos is het immers wel. Nochtans bevat deze plaat enkele excellente nummers van Manfred Mann. “Plains Music” is daarmee de moeite van het beluisteren zeker waard!