Manfred Mann’s Earth BandAlbum

Ondanks dat het vaak zo lijkt, kennen recensenten lang niet alles. Zo had ik vaak genoeg van Manfred Mann’s Earth Band (MMEB) gehoord, maar er nog nooit iets van gehoord. Ieder heeft zo zijn hiaten. Dus toen de oproep kwam voor een special rond deze Britse formatie, zag ik mijn kans schoon. Zo kreeg ik deze “Soft Vengeance” uit 1996 toebedeeld. Die kan ik heerlijk blanco bespreken, want ik heb verder geen vergelijkingsmateriaal. Ik ben benieuwd.

Na wat internet research kom je er al snel achter dat dit album wat de fans betreft geen hoogvlieger is. Sterker nog, Manfred Mann was er achteraf zelf ook niet heel erg kapot van. De formatie bestond trouwens al 25 jaar toen deze plaat uitkwam.

Het eerste dat mij opviel is het flink aantal covers dat op dit album staat, maar ik begrijp dat dit niet vreemd is het MMEB oeuvre. Op dit album tref je covers aan van onder andere The Rolling Stones, Bob Dylan en Robert Cray. Verder valt de enorme batterij aan gastmuzikanten op waarbij drummer Gavin Harrison het meest opvalt in die lijst.

Het album opent met het rete-sterke Pleasure And Pain. Een geweldige pop-progsong met subtiel Moog spel en de sublieme zangstem van Chris Thompson. Hij keerde op dit album terug na een afwezigheid van tien jaar. Het nummer kent een heerlijke opbouw en doet denken aan The Alan Parsons Project en heeft een fijn 80’s sausje. De toetsensolo tegen het einde is de bekende kers op de taart.

De eerste cover is het Rollings Stones nummer Play With Fire. Het klinkt hier een beetje als een koersloos geheel, met een flauw reggae loopje en een kitsch refrein. Nothing Ever Happens had niet misstaan op een album van Mike And The Mechanics ten tijde van “Beggar On A Beach Of Gold”. Een leuke popsong met sterk basspel en ook de zang komt hier sterk uit te verf. De toetsen zorgen voor een symfo-light sfeertje. In dezelfde sfeer verloopt Shelter From The Storm, Tumbling Ball, The Price I Pay en Lose The Touch. Het zijn 13 in een dozijn inwisselbare songs die nergens eruit springen en een beetje voortkabbelen.

Adults Only is gelukkig een stuk beter. Dit instrumentale nummer bevat sterk toetsen- en gitaarspel en doet bij vlagen denken aan Camel. Miss You springt er in positieve wijze ook uit. Dit nummer heeft lekker veel vaart en is misschien wel het meest progressieve nummer van de plaat. Daar tegenover staat het tenenkrommende The Complete History Of Sexual Jealousy, het zoutloze 99 lbs en het nietszeggende Wherever Love Drops – Part Two.

Als ik dan de score opmaak vind ik de stem van Chris Thompson echt geweldig en vind ik zo’n 20 van de 54 minuten prettig. Dit album bevat één echte parel (Pleasure And Pain) en 3-4 goede prog-light nummers. Dat maakt “Soft Vengeance” tot een middelmatig album dat ik niet snel nog een keer zal draaien.