Mangala VallisAlbum

De 40 minuten van het hier besproken album passen perfect op een lp en dat is geen stom toeval. De leden van het Italiaanse Mangala Vallis hebben een enorme hang naar de tijd van het vinyl. Wie met zijn vingers over het cd-tje gaat voelt dat er zelfs op de bovenkant groeven in meegedrukt zijn. Ik zou er niet over beginnen als het niet alles te maken heeft met het concept van deze plaat. “Microsolco” is in feite één grote aanklacht tegen de computer en alles wat daarmee te maken heeft. Het door drummer Gigi Cavalli Cocchi geschreven concept vertelt over de dag dat de gehele digitale wereld platgelegd wordt (niet geheel ontoevallig is het dan 21 december 2012). De mensheid weet zich geen raad en moet diep over zichzelf nadenken. “Waar zijn wij in hemelsnaam mee bezig?” De binnenkant van deze cd laat op fraaie wijze dit back to the roots-gevoel zien. De vijf bandleden staan daar met ieder een attribuut in hun handen waaruit de ‘vrijheid’ lijkt te ontsnappen. De horloges, de vlinders, de bloemen, de luchtballonnen en de vissen; ze symboliseren allemaal een zekere autonomie van denken en beslist niet een wereld die beheerst wordt door de computer.

Voor de muziek heeft het niet uitgemaakt waar het achterliggende verhaal over gaat. Onvermurwbaar banen de kolossale klanken zich een weg door dit muzikale landschap. Noem het retro, noem het neo. Dergelijke begrippen zijn geen afzonderlijke factoren. Mangala Vallis komt op “Microsolco” met een mengeling van Genesis-achtige ritmieken, Pallas-achtige bombast en hardrock in de lijn van Uriah Heep in hun hoogtijdagen, een soort allemansprog dus. Vooral het feit dat de hardheid van de muziek is toegenomen, is van groot belang. Niet alleen onderscheidt het album zich ermee van zijn voorgangers, tevens weekt het het etiket ‘Genesiskloon’ een beetje los. Als je dit naar een wat moderner niveau wil brengen kom je uit bij bands als Spocks Beard en Magic Pie. Er is weer een grote dosis melodie in de nummers te beluisteren. Elke vierkante centimeter is ermee volgeplaveid en wees eerlijk: dat mag je ook wel verwachten van Mangala Vallis. Dat de nummers wat bondiger gebracht worden ligt volgens mij aan de toename van kracht. Er wordt minder gefröbeld, alles is meer to the point.

Als je “Microsolco” voor het eerst beluistert, heb je kans dat de nummers zo aan je voorbij gaan. Gun het album nog een nieuwe luisterbeurt en je zal zien dat alles al een stuk smeuïger klinkt. Voordat je het weet ben je zelfs fan van Roberto Tiranti’s zangkunsten. Dat zou de nieuwe rekruut verdienen. Hij weet te overtuigen met z’n warme metalstem. Aan ervaring geen gebrek bij de expressieveling. Tiranti zong jarenlang bij New Trolls en maakt tegenwoordig furore met de metalformatie Labyrinth en de hardrockband A.P.D. Hij heeft zijn vaak meervoudig gelaagde zangpartijen prachtig gearrangeerd, dit met een broeiierig gospelachtig effect. Daarnaast speelt hij ook uitstekend basgitaar waarop ik zeg: geef die man een contract voor het leven.

Wie zich ook onsterfelijk heeft gemaakt is toetsenist Cristiano Roversi (juist ja, die van Moongarden). Je mag hem rechtstreeks verantwoordelijk houden voor de retro-poot van “Microsolco”. Niet alleen qua geluiden, ook compositorisch weet hij z’n slag te slaan. De moog-lijn in Gods Of The XXI Century laat dat onverbloemd horen. De melodie is weliswaar eenvoudig, de zeggingskracht ervan is enorm. Welcome To The New World is ook zo typisch. Het bevat zowel de meest toegankelijke als de meest complexe passages van de plaat. Beide nummers zijn de hangijzers waar Mangala Vallis de andere nummers omheen gesmeed heeft. Zo is Plastic Paradise een lekker dampend nummer met een gastrol voor voormalig toetsenist Enzo Cattini op Hammondorgel. 211212 is een zwierige aangelegenheid met de nodige folkmomenten en zelfs een snufje jazz. Het lijkt erop dat de band hier moedwillig aan het variëren is, want echt veel afwisseling in stijl kent “Microsolco” niet. Niet dat het album daaronder gebukt gaat overigens. 211212 is onderdeel van het afsluitende drieluik. Daarnaast komt het feit dat de band twee gitaristen in de gelederen heeft goed uit de verf in de solo van Microsolco. Het album eindigt enigszins obligaat met het gedragen Terranova.

“Microsolco” is uiteraard ook op vinyl verkrijgbaar. Het maakt echter niet uit hoe je het album tot je neemt. Ook op een simpele strandradio klinkt “Microsolco” nog indrukwekkend.

Dick van der Heijde