8 februari is in meerdere opzichten een belangrijke datum: het is de datum dat deze concept-cd over de boeken van Jules Verne uitkwam, die ook op die datum jarig was, net als ondergetekende overigens. Nou, een beter verjaardagscadeautje kan ik me niet wensen! Zonder ook maar één moment een schoonheidsprijs voor originaliteit te verdienen, schotelt deze Italiaanse formatie ons een uitstekende cd voor. Bij beluistering schieten heel veel namen uit de symfonische rockgeschiedenis te binnen, maar toch vooral en allereerst Genesis. Waar andere groepen uit het genre zich schamen voor de invloed van de grootste band die we allemaal kennen, of zich in allerlei bochten wringen om het toch vooral niet te veel te laten opvallen, kiest Mangala Vallis juist voor de omgekeerde weg. Gewapend met enorm sterk materiaal, originele thema’s en een frisse productie, kan ik hier spreken over de verrassing, en wellicht voor alle lezers, de ontdekking van de laatste jaren.
De muziek dan. Neem het kortste nummer Under The Sea (buiten de weinig ter zake doende Ouverture). In slechts een paar minuten wordt een instrumentaal feestje gebouwd op een “Watcher-Of-The-Skies“-ritme. De productie is fris en doordacht, en de instrumentatie is fantastisch, met name de helder klinkende toetsen. En dat geldt voor alle nummers.
Neem voor een beter idee het swingende en opzwepende Is The End The Beginning? Gastzanger Matteo Setti brengt met zijn op Neil Morse gelijkende stem het nummer op Spock’s Beard’s hoogte. Halverwege sluipt er zelfs een beetje Ayreon in, alhoewel het thema in het midden van het nummer ook wel weer erg Genesis/Marillion-achtig is.
Vic Fraja zingt de aangrijpende ballads Days Of Light, die opvalt door het saxofoonspel van Stefano Menato, en Asha. Hij schittert echter met name in het lange The Journey. In dit nummer doet zijn stem Fish-achtig aan. Doorspekt met Clive Nolan-thema’s op toetsen, kent het midden een spannend thema, dat de herinnering aan zowel Alan Parsons als IQ aanwakkert.
Eveneens briljant is de afsluiter A New Century, gezongen door Bernardo Lanzetti. Zijn stem lijkt enorm op Roger Chapman, vandaar dat ik moest denken aan Mike Batt’s “Tarot Suite”, voor wie die plaat nog mocht kennen. Het liedje kent een refrein waar je een overwinningsgevoel van krijgt, zo majestueus.
Tenslotte moet ik ook The Book Of Dreams nog noemen, al is het alleen maar omdat het nummer stoelt op dezelfde melodie als I Know What I Like van Genesis. Maar als ik die koppen van de leden van Mangala Vallis bekijk, en trouwens ook van de gasten die op deze plaat meedoen, kan ik me niet anders voorstellen dan dat zij het expres hebben gedaan. Kijk hen maar naar je grijnzen. Geeft niks. Het is ze vergeven. Meer nog, als deze sympathieke Italianen nog meer prachtige melodieën tevoorschijn kunnen toveren, hebben ze mijn zegen.
Het grootste compliment dat ik kan bedenken voor deze cd is dat hij als een eenheid klinkt; hier is een groep aan het werk die weet wat ‘ie doet en wat ‘ie wil. Het feit dat Mangala Vallis geen zanger heeft, en gebruik moet maken van gastzangers, maakt niets uit. Ze mogen allen gasten zijn, ze voelen zich blijkbaar als een vis in het water. Thuis voelen in het tuinfeestje dat “The Book Of Dreams” heet.
Markwin Meeuws