MangroveAlbum

Mangrove is een Nederlands product dat zijn oorsprong vindt midden jaren ’90, wanneer oprichters Roland van der Horst en Joost Hagemeijer zelfgeschreven composities in 1998 op cd uitbrengen. Enige jaren later voegen zanger Eric Holdtman (ex-Asgard, de Nederlandse) en bassist Peter Drost zich bij de band en na inlijving van toetsenist Chris Jonker is het geheel compleet. Mangrove kan zich scharen tot de progrock met neiging naar heavy metaluitstapjes (Metallica). Mangrove heeft een kern van symfonische invloeden als Genesis en King Crimson.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb deze mini-CD met groot genoegen beluisterd. “Massive Hollowness” bevat acht songs uit eigen koker en is moeilijk in een hokje te plaatsen. Wat de opzet van de songs betreft kenmerkt Mangrove zich door veelzijdigheid. Zo krijg je een zeer direct (openings-)nummer als Freedom te horen, waarbij de openingsakkoorden verdacht veel lijken op Purple Haze van Jimmy Hendrix. Een klasse song die je snoeihard in de auto op een verlaten snelweg moet draaien. De sterke rockzang van Holdtman draagt het nummer grotendeels. Dan denk je dat de toon is gezet en je met een turbo door kunt stoten. Dan blijkt niets minder waar. Een jazz-achtig begin van het drieluik Zone geeft een totale ommekeer. De heavy zang van Holdtman lijkt mij, in tegenstelling tot de opbouw, iets te overdreven maar de voortreffelijke gitaarsolo van Roland van der Horst maakt een hoop goed. Wat kan die man spelen! Zone II heeft een rustige, instrumentale opbouw en doet sterk denken aan het gitaarspel van Andy Latimer van Camel. Daarmee bewijst Mangrove meteen dat de gedragen songs ook aan hen zijn besteed. Synthesizer en gitaar maakt de oversteek naar Zone III mogelijk en wordt de sfeer aangenaam broeierig, dat mede door de heldere sfeervolle zang naar grote hoogte wordt gebracht.

Time Bomb is na het drieluik een goed gekozen volgnummer. Eindelijk komen dan de warme, ondersteunende keyboards aan bod. Het geeft dit nummer zeker extra vaart en kracht. Halverwege wordt dit pad verlaten en volgt er tot het eind van het nummer een up-tempo gitaarsolo. Opvallend is dan bijvoorbeeld een nummer als Hollow dat wat moeilijk verteerbaar is. Dat komt waarschijnlijk door de complexiteit van de song. Een tè staccato gitaargeluid èn onverwachte Oosterse invloeden geven het nummer niet de toegankelijkheid die je verwacht. Mangrove is net iets te ver doorgeschoten in variatie. Mijn favoriete song is dan Masque. Gevoelige zang onder begeleiding van akoestische gitaar. Het heeft een hoog kippenvelgehalte.My Pain heeft een typisch jaren ’70 geluid. Strak gespeelde gitaarakkoorden en een up-tempo ritme geven het nummer vaart. Het wordt op den duur toch wel voorspelbaar en eentonig. De vraag-en-antwoordzanglijnen zijn grappig gevonden, maar het nummer verzandt toch en het eindigt met een sisser.

Mangrove heeft met “Massive Hollowness” een prima album afgeleverd die meerdere luistersessies waard is. Ik hoop dat Mangrove uiteindelijk kiest voor de puur symfonische songs in plaats van de diverse invloeden die dit minialbum bevat. Kiezen voor symfonische songs en veel optredens in ons kleine symfolandje en ik weet zeker dat iedereen om zal gaan.

Ruud Stoker