ManiganceAlbum

 Tijdens het beluisteren van de tweede cd van het Franstalige Manigance dwalen mijn gedachten regelmatig af naar andere Franstalige bandjes uit het begin van de jaren ’80 van de twintigste eeuw, zoals H-bomb (“Attaque”), Trust (“Marche ou crève”) en Sortilege. Deze bands leverden uitstekende elpees af, maar tot een doorbraak kwam het nooit. Alleen de drummer van Trust, Nicko McBrain vond later onderdak bij Iron Maiden. Manigance verdient een dergelijk lot niet, want daarvoor is het materiaal op “Ange Ou Démon” gewoon te goed. Didier Delsaux is een goede zanger en is uitstekend te verstaan, maar de absolute hoofdrol op deze cd is toch weggelegd voor gitarist François Merle. De meeste nummers zijn lekker vlot en zijn voorzien van gevarieerd gitaarwerk, stuwende drums en accentleggende toetsen. Manigance maakt progressieve rock die zijn oorsprong vindt in de jaren ’80 van de twintigste eeuw, maar die tijdloos is.

De eerste drie nummers van de cd zijn vlot, bevatten langzamere gedeelten, fabuleus gitaarwerk, een voortrazende dubbele basdrum, die gelukkig ook variatie kent en niet alleen snelheid, en goed zangwerk. De muziek doet denken aan Glenmore en Lions Share. Utopia is een korte gitaarsolo en vormt de inleiding tot het titelnummer van de cd. Ange Ou Démon is het vlotste nummer van de eerste helft van de cd en bevat een aantal mooie duetten tussen beide gitaristen en tussen de gitarist en de toetsenist. Fleurs Du Mal is een echte power ballade. Een rustig begin dat uitgebouwd wordt naar een steviger gedeelte om vervolgens emotioneel te eindigen. Het nummer is opgedragen aan Vincent Mouyen, gitarist van de groep van 1995 tot 1998.

Florent Taillandier mag zijn, voornamelijk ondersteunende, toetsenspel in Dernier Hommage ook in een solospot zetten. Nomade is een rustiger nummer en bevat een aanstekelijk refrein en zou het als single in Frankrijk erg goed kunnen doen. Het langste nummer van het album, Désobéis, laat de sterke punten, het gitaarwerk en de afwisseling tussen gitaar en toetsen, van Manigance nogmaals in al zijn facetten horen. De cd eindigt met een cover van een andere Franstalige band en wel Sortilege. De zanger van deze band zingt ook op dit nummer mee en dit is veruit het snelste nummer dat op het schijfje te vinden is. Voor mij was het ‘ l’amour’ op het eerste gehoor en nog steeds kan ik niet genoeg van deze Franse band krijgen. Stap over de eventuele taalbarrière heen en luister naar progressieve rock van de bovenste plank.

Rob van Oosten