Diverse ArtiestenAlbum

Kunstenaar, musicus, priester, schilder, huisvader, dichter: allemaal beroepen die je kunt kiezen als je jong bent en je het leven met beide handen aangrijpt om datgene uit te diepen waar je het sterkst in bent. Je kiest en je probeert er het beste er van te maken. Geoff Mann stond ook ooit voor die keuze. Het verschil tussen Geoff Mann en de rest van de wereld is het bezitten van de gave om deze beroepen ook écht te kunnen uitvoeren.

Voor de totale Geoff Mann story verwijs ik graag naar muziekbladen die begin jaren negentig zijn uitgekomen om het overlijden (1956-1993) van deze fantastische musicus te verslaan. Waar wij het in 2001 over willen hebben is de CD “A celebration of the music of Geoff Mann” waarop toonaangevende progressieve bands uit Engeland de muziek van Mann op eigen wijze aan de CD hebben toevertrouwd. Allen hebben met Mann samengewerkt en zijn deels door hem beïnvloed onder andere door de manier waarop Mann live op eenvoudige wijze de brug wist te slaan naar het publiek.

De entree wordt gemaakt door ‘Eh’ met Peter Nicholls van IQ als speciale gast achter de microfoon. Het nummer getiteld Sob Stories ligt lekker in het gehoor en doet qua opbouw van de song zeer commercieel aan. Het kan eigenlijk zo weggelopen zijn uit de Hitparade. Zo toegankelijk als het eerste nummer begon zo indirect begint het tweede nummer What in the World uitgevoerd door Pallas. Dit nummer geeft meteen de variatie aan van de nummers van Mann. Je komt in een totaal andere sfeer terecht. Het derde nummer getiteld Apathetic and Here, I… is voor IQ. In een doolhof van gemengde keyboards waarbij waanzin en theatraliteit in je opkomen belanden we bij het akoestische begin van het tweede deel van het nummer. De ingetogen zang van Peter Nicholls brengt je terug op aarde en neemt je mee in een vrije val naar de zin van ons bestaan. De finale van het nummer eindigt in een mooi harmonieus elektronisch samenspel. Daarna is het de beurt aan Galahad die met het loodzware The Ceiling Speaks de remmen los mogen gooien met een goed uitgebalanceerde hardrock insteek. Wat mij betreft mocht in dit nummer de zang van Stuart Nicholson wel iets rauwer klinken.

Van de schrik bekomen ofwel je trilt nog enigszins na beland je in de armen van zangeres Marianne Velvárt die met Marc Catley & Paley’s Watch het nummer Certainly gestalte geeft. Sfeervol en melancholisch wordt het nummer uitgelegd. Het doet je denken aan een Keltische dans omgeven met Ierse mystiek. Vervolgens is het de beurt aan Flap met het nummer Down Here. Wederom hoor je het aangename stemgeluid van Peter Nicholls die min of meer als een rode draad door de CD heen loopt. Een lekker lang uitgesponnen nummer die vele ritmewisselingen kent. Dan ben je ongeveer op de helft van de in totaal 73:51 minuten durende CD aangekomen. Het stokje wordt dan doorgegeven aan Eden Burning met het sfeervolle akoestische His Love dat een religieuze tekst bevat. Daarna is het de beurt aan Pendragon, misschien wel Engeland’s beste symfonisch exportproduct sinds jaren.

Op professionele wijze wordt het nummer Human Being ten gehore gebracht met sfeervol gitaarwerk van Nick Barrett en dito ondersteunend werk van Clive Nolan op keyboards. En dan is het de beurt aan Jadis met het nummer Never Mind. De stem van gitarist /vocalist Gary Chandler gaat dwars door je heen en nodigt meteen uit voor meer. Het nummer is in mijn ogen het hoogtepunt van de CD en hoe meer je de volumeknop naar rechts draait des te meer komt het nummer tot zijn recht. Het gaat over hoop en relativiteit “…All the things that we believe in are expressed eloquently in loud symbols that stand screaming in our lives…“. Een fantastisch nummer dat geen gewenning nodig heeft. Daarna start de band waar Geoff Mann ooit bij is begonnen, Twelfth Night, met het nummer Piccadilly Square. Een wat moeilijk te plaatsen song dat onregelmatige tempowisselingen bevat, verloren gitaarsoli en onevenwichtige zang. De finale van het nummer wordt plotseling wel in gedragen mooie klanken omgetoverd.

Dan neemt Clive Nolan & Alan Reed met het nummer Love Song het slot van de CD voor hun rekening. Een waarschuwing vooraf: deze gevoelige en zeer mooie afsluiter dien je niet op te zetten in een ietwat depressieve bui. Er zit dan nog een bonus op de CD waarop je Geoff Mann live, waarschijnlijk vóór de aankondiging van een nummer, een verhaal hoort afsteken over een beroemde serie op de Engelse televisie genaamd Coronation Street. Mann: “…It’s about a bunch of people living in a street, and that’s it…”. Insiders weten wel wat dit betekent.

In mijn ogen is deze CD een zeer geslaagd project waaraan tal van gerenommeerde bands hun bijdrage leveren. De helaas veel te vroeg overleden Geoff Mann zou trots geweest zijn op deze “tribute”. De laatste woorden van Geoff Mann op zijn sterfbed waren: “de muziek is opgehouden“. Met de heropende nummers van Mann op deze CD kan de muziek eenvoudigweg niet ophouden en leeft zijn visie voort in vele bands vandaag.

Lees ook dit.

Ruud Stoker