ManningAlbum

Goed, na het matig tot redelijk ontvangen “Akoustik” geeft Guy Manning ons, stoïcijns als altijd, een traktatie onder de noemer (u raadt het reeds) “Akoustik#2, met weinig verschil van aanpak ten opzichte van zijn voorganger trouwens; een paar kleine aanpassingen in de bezetting en wederom hoofdzakelijk nieuwe arrangementen van oudere nummers, aangevuld met drie nieuwe songs: Yesterday’s Hero, Moorland Skies en Saterday Picture Show zien het licht voor het eerst. Stemmige, ingetogen songs die prima passen bij de donkere dagen voor Kerst. Moorland Skies kent een fraaie melodielijn met passende muzikale invulling door gitaar, piano, wat bescheiden Hammondklanken en subtiele achtergrondzang. Geen prog, vanzelfsprekend niet zeg ik dan, maar absoluut een mooie song. Hetzelfde kun je zeggen van Saterday Picture Show dat nog wordt opgeleukt met de altijd warme klanken van fluit.

Door de gekozen benadering is er veel aandacht voor de zang van Manning. Ja, ik weet dat deze bij velen niet heel erg gewaardeerd wordt, maar ik vond het voorheen en vind het ook nu eigenlijk allerminst storend. Past wel lekker bij de arrangementen dus ook hier geen probleem.

Met de akoestische vertaling van bestaande songs heeft Manning zich er niet met een ‘Jantje van Leiden’ vanaf gemaakt. De songs zijn respectvol vertaald, zeer rijk gevuld en de productie van dit alles is prima. Soms is het wat meer jazzy, dan weer folky en zo nu en dan goed in het gehoor liggend poppy. Met een aantal uitvoeringen zou Manning geen slecht figuur slaan in een sober verlichte bar of pub waar lieden gewapend met een alcoholische versnapering het leven overpeinzen. Voor de goede orde; dat bedoel ik positief.

Tempo maakt Manning op track negen: Icarus & Me. Een – zeker voor dit album – dynamische uitvoering met een dosis vertrouwde prog geïntegreerd. Fluit en toetsen riedelen er lekker synchroon op los en stilzitten zal ook voor menig genrepurist lastig zijn. Een prettige opkikker, noem het een ‘cup-a-soupje’.

Joshua Logan is van een lekkere swing voorzien en met staccato piano plus een eigenwijze fiddle die zich in de slalom een weg baant, is de aandacht er makkelijk bij te houden. Ook met het aansluitende Ships koop je van hetzelfde laken een pak en valt op dat akoestische uitvoeringen veel gezelliger kunnen uitpakken dan vaak het geval is. Geen eindeloos gemijmer maar gewoon heel degelijke uitvoeringen met een veelvoud aan stijlen die smaakvol worden uitgevoerd.

Het afsluitende Winter geeft met zijn melancholische inborst een film noir gevoel en rondt het album af zoals het elf songs eerder met het nostalgische White Waters begon. Ondanks dat de songs overwegend zijn ontdaan van het progkarakter heb ik met veel plezier en stijgende waardering geluisterd naar “Akoustik#2”. Als je eens wat anders wilt horen maar toch ook weer niet te ver van huis, pak dit album er dan eens bij. Leg het niet na de eerste luisterbeurt weg maar geef het kans te groeien. Dit is namelijk zeker niet het minste wat Manning gedaan heeft en een welkome aanvulling op ’s mans discografie.

Govert Krul