ManningAlbum

Je kon de klok bijna gelijk zetten op de jaarlijkse verschijning van een nieuwe cd van Guy Manning. Zo verblijdde hij de wereld met twaalf schijven. 2012 werd een jaar van toeren en, je gelooft het niet, Guy dacht dat hij misschien een jaartje kon overslaan. Hhmm, misschien wel een live-opname… maar dat kwam er niet van. Regelmatig verzorgt Manning ook akoestische sets en, omdat het toch weer begon te kriebelen, ontstond het idee om zo’n akoestische setting dan maar eens voor het nageslacht vast te leggen. En zo ontstond “Akoustik”, semi-live opgenomen, zonder overdubs, met een paar kleine smokkelpartijtjes dan. Krijgen we toch nog onze jaarlijkse shot Manning binnen!

Nog meer dan op zijn ‘echte’ werk komt nu het accent op folk te liggen, waar op zich niets mis mee is. Goede folk is beter dan slechte prog. In bijna alle recensies valt wel te lezen dat de stem van Manning erg op die van Ian Anderson van Jethro Tull lijkt, ik kan niet achterblijven. Het Tull gevoel komt ook terug in de muziek.

Door de muziek te ontdoen van de elektrische elementen ontstaat een intieme, bijna huiselijke sfeer en zijn de nummers in een pure vorm te horen. Toch valt het mij niet echt mee wat we voorgeschoteld krijgen. Door de composities uit te kleden gaat juist nogal wat van de melodieuze kracht ervan verloren. Akoestische werkjes kunnen daarentegen erg fraai zijn, zeker wanneer een rijk gevuld instrumentarium wordt gebruikt. Hoewel een behoorlijke groep muzikanten zijn medewerking verleent, blijft die zo gewenste extra muzikale inkleuring wat mij betreft uit. Nogal wat van de instrumenten die bijvoorbeeld bij zijn laatste cd “Margareth’s Children” zijn gebruikt horen we hier niet of nauwelijks, om maar eens wat te noemen. Denk aan klarinet, saxofoon, cello en viool. Het is voornamelijk de stem van Manning die je hoort, een orgeltje en akoestische gitaren, terwijl de fluit ook regelmatig om de hoek komt. Het unplugged karakter zorgt ervoor dat je nog minder dan voorheen om de stem van Manning heen kunt en wordt het me gewoon iets teveel Manning, want ik ben geen groot liefhebber van zijn stemgeluid.

Het is lastig om hoogtepunten uit deze twaalf werkjes, die uit zijn hele oeuvre zijn geplukt, te benoemen. De muziek kabbelt voort, zonder dat een storm opsteekt, zelfs een briesje is ons niet gegund. Ik kan me voorstellen dat van deze klanken voor veel mensen een rustgevende en zalvende werking kan uitgaan en dat zij hierin juist diepte en warmte herkennen. Ieder het zijne, oordeel zelf.

Wie het werk van Manning kan waarderen en zijn tanden wel eens in een uitgeklede Manning wil zetten: hij grijpe zijn kans! In mijn recensie van “Margareth’s Children” liet ik al doorschemeren dat voor deze Britse artiest less wel eens more zou kunnen betekenen. Ik zou Guy willen adviseren in 2013 maar toch maar eens een jaartje over te slaan. Tegen dovenmansoren gesproken: op zijn site las ik dat “The Root, The Leaf & The Bone”in de steigers staat om dit jaar op de markt te worden gebracht. Elektrisch dan toch maar weer.

Fred Nieuwesteeg