De Nederlandse progressieve band Marathon verwierf in de jaren ’90 bekendheid met zijn formidabele album “The First Run”. Na het uiteenvallen van Marathon zag de band ENorm het levenslicht. Op veler verzoek zal ENorm éénmalig het klassieke Marathon album integraal opvoeren. De broers Ronald en Eric ten Bos zijn al jaren bezig in de Nederlandse muziekscene. Halverwege de jaren ‘90 verschijnen twee studio cd’s van hun band Marathon, “The First Run” en zijn opvolger “Norm”. Vanaf 2003 maken de broers onder de naam ENorm een succesvolle doorstart die in 2012 aangejaagd wordt door hun derde album ”Finding My Way”. In het kielzog daarvan verschijnt in 2012 de heruitgave van “The First Run”. De gedreven zang en het flitsende gitaarwerk op deze klassieker verdienen het om opnieuw onder de aandacht te worden gebracht. Natuurlijk zal er naast “The First Run” ook ander werk ten gehore worden gebracht. Dat was de belofte op de affiche van De Boerderij. Ruim tweehonderd bezoekers, met een groot aandeel Tukkers, had op een regenachtige vrijdagavond in november de weg naar Cultuurpodium gevonden. Niet heel druk maar wel gezellig, vooral door de hoge aaibaarheidsfactor van de band en zijn interactie met het publiek.
Als voorprogramma was de Estse band X-Panda wederom van de partij. Wederom, want ze waren ook al aanwezig tijdens de derde editie van het Progdreams festival in 2014 en ik zag ze vorig jaar nog in een dubbelconcert met Synaethesia, eveneens in de Boerderij. Hun bijzondere mengvorm van progmetal en fusion heeft geoefende oortjes nodig. En soms zelfs oordopjes, geen overdreven luxe tijdens met name de eerste nummers van de set. Frontman Tamar Nugis heeft zijn basgitaar overgedragen aan een nieuwe lid van de band en verzorgt alleen nog maar de vocalen. We kregen vooral veel werk van hun goed ontvangen laatste album “Reflections” voorgeschoteld. De band heeft zijn definitieve geluid nog niet gevonden getuige de disbalans deze avond tussen de al genoemde progmetal en een meer melodieus fusion geluid. Lichtpuntje is de uitstekende gitarist Risto Virkhausen die mij prima kan bekoren. Graag wat meer in de richting van fusion volgende keer, heren.
![]() |
Dan is het tijd voor de hoofdact van de avond onder de titel Marathon by ENorm. Er wordt afgetrapt met Impossible Love en vervolgd met Once Upon A Schoolyard en Ozone Layer, er bestaat geen gat in de ozon laag volgens zanger Eric ten Bos. Diezelfde ten Bos is ontwapenend eerlijk als hij na de eerste paar nummers toegeeft eniger mate last te hebben van zenuwen. Het is toch al enige tijd geleden dat de band optrad, zeker met dit repertoire. Natuurlijk zijn er de jaarlijkse Kerst Met Ballen volksfeesten, maar dit is toch andere koek. Hij vindt het veel te stil, de reactie van het Zoetermeerse publiek, hij is gewend aan de 110 db plus die de menigte thuis produceert. ‘Kunnen de mannen het nog wel?’ is de vraag die hij veronderstelt te worden gesteld door het publiek. En misschien ook nog wel door de band zelf. Maar daarover later meer.
Een energiek optreden met een hoofdrol voor de uitstekende en goed bij stem zijnde frontman Eric ten Bos, fysiek een kruising tussen Alquin-voorman Michel van Dijk en Huub van der Lubbe van De Dijk. In hun goede tijd natuurlijk, dat dan weer wel. Zijn stem doet me denken aan Lou Gramm van Foreigner. Dont You Want Me is simpele maar vakkundig uitgevoerde power pop, zoals wel meer van het meer recente materiaal van de band. Dat geldt eveneens voor The Widow, een melancholiek nummer, en in hoge mate voor High Above The Ground. Who needs bandjes als Di-rect, zegt nota bene de Haagse redacteur van dit artikel. Goede samenzang tussen beide broers. Hilayeah wordt gevolgd door Don’t Leave Me, een nummer dat opgenomen werd in Duitsland met de Toten Hosen, een muzikaal hoogtepunt voor band.
Gitarist Ronald ten Bos beperkt zich grotendeels tot een The Edge-achtige manier van spelen, zeker geen lange complexe solo’s. Maar zijn vader vond dat toch al niks. Een aanstekelijke popsong, hooguit wat commercieel van aard. The Beauty Of Silence is een sfeervol nummer met begeleiding op akoestisch gitaar. Op Live To Love mag gedanst worden volgens ten Bos, die zelf het goede voorbeeld geeft. Op verzoek van het publiek, met name de vele meegereisde hardcore ENorm fans, worden we getrakteerd op een klein stukje La Villa Strangiato en een mini-versie van Tom Sawyer van Rush. Nummers die door de band in het verleden regelmatig live werden gespeeld. German Soldier wordt voorzien van een heavy rock gitaarsolo door Ronald ten Bos.
Een mooi en emotioneel moment tijdens de set is de uitvoering van Leaving On A Jetplane van John Denver. Het verlies van drie vaders van bandleden werd op deze manier van een passend eerbetoon voorzien, gezeten rondom de stoel van pa, met een biertje, shaggie en een editie van Tubantia bij de hand. Tijdens Zoe, ook uitgebracht als single, doet de nieuwe lichtinstallatie van de Boerderij van zich spreken, op werkelijk fantastisch wijze wordt de band op een uiterst professionele manier uitgelicht, hulde. Dat geldt overigens ook voor het geluid, wederom top deze avond.
Zanger Eric ten Bos steelt de show, de sympathieke Tukker is deze avond gehuld in een zijden shirt met luipaardprint en leren kostuum waarvan het jasje netjes afgegeven wordt aan een van de mensen uit zijn entourage, us ben zunig op onze spullen nietwaar? De rest van de band doet niet mee aan de modeshow van zijn frontman, sportschoenen, wollen petjes en kekke hoedjes zijn hun minder extravagante fashion statement.
![]() |
![]() |
En dan is het eindelijk tijd, we gaan rennen! Na ruim een uur aanstekelijke pop rock van het vijftal uit Twente, aardig maar toch vooral commercieel zoals ten Bos op enig moment eerlijk opmerkt, is het tijd voor de integrale versie van het klassieke album “The First Run” uit 1994. Toen de heren nog een puntige vorm van progrock speelden. Dat ze deze muzieksoort nog niet verleerd zijn blijkt direct bij aanvang. Openingsnummer Beyond The Veil krijgt direct een felle gitaarsolo mee terwijl Man In The Mirror, met zijn Marillion-achtige intro en op Saga geënte gitaarstijl, zo mogelijk nog meer indruk maakt. The Seventh Dimension vormt een prima vehikel voor de soulvolle rockstem van ten Bos, een prima song dit nummer trouwens.
Medicine Man is voorzien van een Saga intro terwijl ik tijdens I’ll Be There opeens weer weet waar de stem van ten Bos me ook aan doet denken: aan die geweldige rockstem van Chris Thompson, bekend van onder andere Manfred Mann en Alan Parsons. Dat hij ook over een behoorlijke dosis zelfspot beschikt blijkt wel uit het feit dat hij zich, luisterend naar zijn eigen teksten van destijds, afvraagt waar hij in godsnaam aan dacht indertijd. Geen slechte associaties trouwens, vergeleken worden met topzangers als Gramm en Thompson, ik was sowieso behoorlijk onder de indruk van de podiumpresentatie van ten Bos.
Open Field is een rustpuntje in de show met slechts zang, akoestische gitaar en toetsen à la Marillion. Voices wordt geïntroduceerd als zijnde een verhaal over een lid van de band met stemmetjes in zijn hoofd. Als gitarist Ronald ten Bos goed heeft geluisterd naar die stemmetjes dan was het toch zeker Alex Lifeson die hem toesprak, de gitaarsolo heeft akelig veel weg van het werk van de Rush gitarist. The Patterns Of The Landscape is een bijna negen minuten durend hoogtepunt van de cd en het optreden met een super-Rush solo op gitaar van broer Ronald.
Red Ride is simpelweg Rush met Red Sector A, zo goed gedaan dat het grenst aan plagiaat. A Wall is wederom, ik val in herhaling, een kruising tussen een Saga nummer en een Rush gitaarsolo, de publieksparticipatie met de buslading Tukkers die hun favorieten zijn nagereisd, maakt het tot een waar feest. Drummer Ferry Bult heeft nog een verrassing voor ons in petto, een overduidelijk door Neil Peart geïnspireerde drumsolo, waarna een karakteristiek stukje Saga, een duet tussen toetsen en gitaar, het einde van het nummer en het reguliere deel van het optreden inluidt.
![]() |
Als toegift wordt in eerste instantie Reach For The Roses gespeeld, een special geschreven nummer waarvan de opbrengst, hoe sympathiek, volledig ten bate komt van het Kanker Fonds. Als allerlaatste nummer wordt nog Casanovas gespeeld en dan is de koek toch echt op. Een geweldige open deur, maar een ENorm succes, zo kan dit energieke, ruim twee en een half uur durende optreden toch wel gekwalificeerd worden.
En de vraag van het begin, ‘Kunnen de mannen het nog wel?’ Hoewel je een retorische vraag nooit mag beantwoorden, maak ik deze keer graag een uitzondering: jazeker, wis en waarachtig wel!
Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Ron Kraaijkamp
4 november 2016