Info over de remaster uit 2012,tref je onderaan deze recensie.
Bij duursporten, zoals het lopen van marathons, komt een stof in het lichaam vrij die ontspannend en rustgevend werkt en juist dat gevoel is verslavend. Het nadeel is echter dat er heel wat kilometers moeten worden afgelegd voordat die verslaving merkbaar is. In dit debuutalbum van de Nederlandse band Marathon zitten heel wat trainingsuurtjes. Het album klinkt als een klok. Er is veel aandacht besteed aan de arrangementen. De muziek doet me denken aan Saga en Marillion.
Tijd voor een warming-up is er niet. Het gaat in het eerste nummer, Beyond The Veil, vanaf de start in gestrekte draf. Gitarist Ronald ten Bos trekt een sprintje en de eerste 192 meter van de Marathon is achter de rug. Nog slechts 42 kilometer te gaan en dat zijn zeker niet de ééntonigste kilometers. Er is voldoende afwisseling, tempoversnellingen en op het juiste moment houdt men in. In Man In The Mirror houdt de ritmesectie -drummer Willem van der Horst en bassist Jacques Suurmond- er op een stuwende manier de pas in. De toetsen kleuren het nummer verder mooi in. De gitarist strooit weer met de mooiste riffs en gevoelige solo’s. De saxofoonsolo aan het einde geeft het nummer een lekker zwoel sfeertje mee.
The Seventh Dimension neigt in het begin van het nummer richting AOR, compleet met koortjes. Aan het einde van het nummer worden we weer getrakteerd op zo’n mooie gitaarsolo uit de beste symfotraditie, warm en gevoelig. Afrikaanse trommelgeluiden luiden het nummer Medicine Man in, waarna een lekkere staccatoriff losbarst. Aan het einde van het nummer komt de medicijnman zelf ook nog even een bezwering of aanmoediging uitspreken. Het zal wel een aanmoediging geweest zijn, want blij en sprankelend beginnen we aan I’ll Be There. Een vrolijk en lekker vlot nummer.
Halverwege het album, het nummer Open Fields, doet men het wat rustiger aan. Een echte ballade met een mooi intro met akoestische gitaar om zich zodoende op te maken voor de resterende andere helft van de Marathon.
In Voices wordt het tempo weer opgevoerd. Een leuk snel thema opent het nummer en komt een aantal keren terug. Naast de stem van Erik ten Bos komen we in de nummer ook nog de stem tegen van Anneloes Verveld. De stem van Anneloes heeft wel wat weg van Tracy Hitchings.
In het langste nummer van het album, Patterns Of The Landscape, verwondert Marathon zich over het feit dat de natuur ook aan zelfvernietiging doet, door bijvoorbeeld stormen en overstromingen. In dit nummer is een stukje van een verslag van de watersnoodramp in februari 1953 verwerkt. Het wachten is op het dipje, de man met de hamer, die je in elke Marathon tegenkomt. De man met de hamer manifesteert zich in de vorm van het nummer Red Ride. Een voor Marathonbegrippen simpel nummer met dito refrein. Het is gelukkig één van de kortste nummers van het album, zodat het dipje snel voorbij is. De laatste loodjes van een Marathon wegen meestal het zwaarst, echter niet in dit geval. A Wall is een vlot nummer in de beste neoprogtraditie met een aanstekelijke solo en riff.
De band komt in hun eerste Marathon als winnaar over de streep, maar ook de toeschouwer c.q. luisteraar mag zich kampioen wanen, want deze cd is een trofee voor elke cd-kast. Een groot voordeel is dat je van deze Marathon niet moe wordt, hij rustgevend en ontspannend is. En verslavend is hij na een keer zeker. Maar dit is wel een verslaving waar van ik niet zou willen afkicken.
Rob van Oosten
Aanvulling n.a.v. remaster, uitgekomen in 2012
Onlangs heeft m’n buurman zijn laatste marathon gelopen en dat is bijzonder. De man is namelijk 73 jaar oud. Ik zeg het nog een keer: de man is 73 jaar oud. Hoezo: marathons zijn verslavend? De broers Ronald en Erik ten Bos kunnen daar over meepraten. Al jaren zijn ze in de weer met hun eigen marathon. Ik doel dan uiteraard op de muzikale, niet op de atletische. Halverwege de jaren 90 verschijnen twee studio cd’s van de band, het hier besproken “The First Run” en zijn opvolger “ Norm.” Vanaf 2003 maken de broers onder de naam Enorm een succesvolle doorstart die in 2012 aangejaagd wordt door hun derde album ”Finding My way”. In het kielzog daarvan verschijnt de heruitgave van “The First Run”. Het is dat het www-adres van ENorm genoemd wordt in het cd-boekje anders zou je zweren dat je gewoon een exemplaar uit 1994 in handen hebt. Ach, wat maakt het ook uit. ”The First Run” is hoe dan ook formidabel. De gedreven zang en het flitsende gitaarwerk op deze klassieker verdienen het om opnieuw onder de aandacht te worden gebracht. Dus ren als de wiedeweerga naar de winkel en verrijk je met deze vaderlandse cd.
Dick van der Heijde